Η Αύρα Σιδηροπούλου υπηρετεί μια υψηλή τέχνη με προσήλωση και δέος.
Η μεγαλύτερη πρόκληση και δυσκολία για ένα σκηνοθέτη είναι να αναμετρηθεί με το θεατρικό έργο ενός κλασικού συγγραφέα. Οι περισσότεροι σκηνοθέτες υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους και τελικά οδηγούν το παραστατικό γεγονός σε αποτυχία. Όλα αυτά τα “ναυάγια” αναλαμβάνει συνήθως να σώσει το σύστημα επιστρατεύοντας το πιο επιτήδειο μέσο: την θεατρική κριτική. Καλό θα ήταν λοιπόν να εστιάσουμε όχι στο τι λέγεται και γράφεται αλλά στο ποιος μιλά και στο ποιος κρατά την πέννα.
Φωτεινή εξαίρεση σε αυτο το ζοφερό τοπιο αποτελεί η σκηνοθεσία της Αύρας Σιδηροπούλου, η οποία παρουσίασε το αριστούργημα του Α. Τσέχοφ “Ο θείος Βάνιας”. Ήταν όντως συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο η έμπειρη σκηνοθέτης προσέγγισε το κείμενο. Απολύτος σεβασμός στο πνεύμα του συγγραφέα σε μια ευπρόσωπη σκηνική παρουσίαση.
Οι εντυπώσεις και η αποδόμηση των κειμένων δεν υπήρξε ποτέ στοιχείο της σκηνοθετικής γραφής της Αύρας Σιδηροπούλου. Οι υπεραπλουστεύσεις, οι παρερμηνευμένες προσεγγίσεις και η κίβδηλη πρωτοπορία δεν υπήρξαν ποτέ κίνητρο για εκείνη ούτε στον Ίψεν, ούτε στον Φόσσε, ούτε βέβαια στον Τσέχοφ.
Τι να κάνει ο θεατής τα ευρήματα και τις κορυφαίες ερμηνείες όταν το πνεύμα του θεατρικού συγγραφέα έχει εξατμιστεί ή ακόμη χειρότερα διαστρεβλωθεί από το παραστατικό γεγονός;
Η τέχνη έχει, φυσικά, πολλαπλές αναγνώσεις από το κοινό αλλά και από τους ειδικούς. Ωστόσο, η συγκεκριμένη θεατρική παραγωγή έχει αναντίρρητα ξεχωρίσει για την σεμνή διαχείριση του λόγου του Τσέχοφ, την προσγειωμένη, ουσιαστική και δωρική σκηνοθεσία, αλλά και για την πολύ επιτυχημένη διαβίβαση των νοημάτων του έργου στο κοινό.
Για αυτούς τους λόγους και λαμβάνοντας υπόψη την Βαβυλωνία στην αξιολόγηση των πολιτιστικών αγαθών, θα εκφράσω απλά τις ευχαριστίες μου στην Αύρα Σιδηροπούλου, επειδή υπηρετεί μια υψηλή τέχνη με προσήλωση και δέος την ώρα που οι περισσότεροι συνάδελφοί της θέτουν την τέχνη στην υπηρεσία της μωροφιλοδοξίας τους.
