«Δεν είναι τελικά εξόχως ανορθόδοξο και άδικο να είναι ο άνθρωπος τόσο μοναδικός, αφού το εκμαγείο του είναι μιας χρήσης, και να ’ναι ταυτόχρονα τόσο εύθραυστος; Δεν είναι παράδοξος ο πόνος και η βίωση του τέλους της επίγειας παρουσίας και της μετάβασης του αγαπημένου προσώπου στις ατραπούς που η ανθρώπινη νόηση δεν μπορεί ούτε να φανταστεί ούτε να περιγράψει, παρά μόνο να ελπίζει, να προσδοκά ή να πιστεύει πως υπάρχουν και αν υπάρχουν να απαιτείται ένας νέος αγωγός, ένας συνδετικός κρίκος, που στηρίζεται στη χωρίς αμοιβαιότητα προβολή της διαδραστικότητας της σχέσης, χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την ποιότητα και την πραγματικότητα της νέας κατάστασης πραγμάτων;…».

Προβληματισμοί ενός ανθρώπου που αποφάσισε να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατίας («Το γαλάζιο φουστάνι», Ανδρέα Δ. Μαυρογιάννη, έκδοση 2015). Μπορεί ένας άνθρωπος που έχει φιλοσοφικά ερωτήματα, που γράφει λογοτεχνικά κείμενα, που ξέρει σωστά ελληνικά, που τον ενδιαφέρει στα αλήθεια ο πολιτισμός, που δεν υπήρξε μέλος κόμματος, να κατέλθει σε ένα προεκλογικό αγώνα, τόσο άγριο όσο προβλέπεται να είναι και να επιβιώσει αλώβητος; Μπορεί να καταφέρει να πείσει ένα κοινό που πιάνεται από συνθήματα και αρέσκεται σε εύπεπτες ατάκες; 

Είναι απορίες που τις έχουνε πολλοί όσοι γνωρίζουν τον Ανδρέα Μαυρογιάννη. Η δικιά του απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια φράση του Ελύτη την οποία χρησιμοποίησε στον αποχαιρετισμό του στον Λεύκιο Ζαφειρίου: «Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία». 

Κι αν η προσπάθεια δεν ευοδωθεί, υπάρχει κι η ποίηση: «Ο άνθρωπος-ποιητής είναι η άρνηση της μοίρας, είναι ο βαρκάρης των ονείρων και των κρυφών νοημάτων και η αδάμαστη ελπίδα στην αποκοτιά και στην απανεμιά του κόσμου. Είναι o δίχως σχήματα πρωθιερέας της αφύπνισης, της εξέγερσης της ψυχής μας και της επιστράτευσης της διαρκούς αναζήτησης και του κυνηγητού της Χίμαιρας. Είναι όμως πρώτα και ο μάρτυρας του καιρού του», (από τον αποχαιρετισμό στον Λεύκιο Ζαφειρίου). 

Ενδεχομένως να μην είναι δεοντολογικά σωστό να γράφεις για έναν πολύ δικό σου άνθρωπο. Ταυτόχρονα όμως, είναι λίγο περίεργο να έχεις καθημερινή στήλη και να αγνοείς το θέμα της ημέρας, να γράφουν οι πάντες, όπως θα έκανες και εσύ υπό άλλες συνθήκες, χαρακτηρίζοντας τον τα πάντα και εσύ να σιωπάς για λόγους δεοντολογίας. Για αυτό και η επιλογή της παράθεσης δικών του λόγων που ίσως δείχνουν κάτι. Δεν απαντούν στα ερωτήματα για το τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Αυτά θα ειπωθούν πολλές φορές στους επόμενους μήνες και σίγουρα ποτέ δεν θα συμφωνήσουμε όσοι ήδη έχουμε αποφασίσει για το τι έγινε λες κι ήμασταν παρόντες.