Οι μήνες που ακολουθούν χαρακτηρίζονται κρίσιμοι, με ορόσημο τον Σεπτέμβριο. Η πανδημία παραμονεύει, ο πληθωρισμός κατατρώει τα εισοδήματα, η ενεργειακή κρίση και ως επακόλουθο η ακρίβεια αυξάνεται, και μέσα σ’ αυτό το κλίμα αναμένουμε να δούμε τα περιβόητα προγράμματα που θα παρουσιάσουν οι υποψήφιοι πρόεδροι της Δημοκρατίας για να ζητήσουν την ψήφο του λαού. Ο κόσμος δυσανασχετεί με πολλά, απαιτεί περισσότερα εξαιτίας της ανασφάλειας και του φόβου που δημιουργεί η ακρίβεια και ουδείς μπορεί να απαντήσει μέχρι που μπορεί να φθάσει. Οι πολίτες δικαιολογημένα θέλουν να γνωρίζουν τους τρόπους που θα προτείνουν οι υποψήφιοι για να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους.
Προς το παρόν έχουμε δει μόνο τα ονόματα των υποψηφίων προέδρων της Δημοκρατίας και από εκεί και μετά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ακόμη δεν έχουμε δει επίσημα τις θέσεις των υποψηφίων Αβέρωφ Νεοφύτου, Νίκου Χριστοδουλίδη, Ανδρέα Μαυρογιάννη για την οικονομία, την αγροτική πολιτική, την εργασία, το κοινωνικό κράτος, το μεταναστευτικό, την ασφάλεια, την παιδεία, το σύστημα υγείας, το ψηφιακό κράτος. Θέσεις συγκεντρωμένες και ταξινομημένες και όχι γενικές και σκόρπιες.
Προφανώς περιμένουν τον Σεπτέμβριο να αρχίσουν να κινούνται περισσότερα οργανωμένα, να γίνουν εξαγγελίες, να μάθουμε ποια είναι τα πρόσωπα του επιτελείου του κάθε υποψηφίου και να ακούσουμε πράγματα επί της ουσίας. Ο μόνος που ξεχωρίζει με τις παρεμβάσεις του είναι ο κ. Νεοφύτου, όπως για παράδειγμα με την θέση που πήρε στο εργασιακό θέμα που προέκυψε με την Ελληνική ή για τον κατώτατο μισθό. Θα έλεγε κάποιος δικαιολογημένα ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ κάνει παρεμβάσεις με τόση ευκολία, καθώς το πολιτικό του κοντέρ έχει καταγράψει χιλιάδες χιλιόμετρα στην πολιτική και γνωρίζει πολύ καλά να χειρίζεται τα μεγάλα θέματα. Δεν ακούσαμε όμως τίποτα από τον κ. Χριστοδουλίδη, ο οποίος επέλεξε τον δρόμο της σιωπής. Θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί αν στην πολιτική γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Σίγουρα δεν γίνεται, αλλά τι γίνεται όταν δεν υπάρχουν καθόλου αυγά και οι υποψήφιοι προσπαθούν με την σιωπή να πείσουν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, και να αποφεύγουν οποιαδήποτε σύγκρουση. Λίγο αυτό το διάστημα ακούσαμε την φωνή του κ. Μαυρογιάννη, σε μια άνευρη δήλωση για τον κατώτατο μισθό και μέχρι εκεί. Από ένα υποψήφιο πρόεδρο που τον στηρίζει ένα αριστερό κόμμα, όπως είναι το ΑΚΕΛ, οι απαιτήσεις των πολιτών γίνονται ακόμη μεγαλύτερες.
Προφανώς τα επιτελεία τους ετοιμάζονται και ελπίζουμε ότι θα μας συστηθούν από τον Σεπτέμβριο, αφού θα έχουν τελειώσει τα μπάνια του λαού και ο κόσμος, χαλαρωμένος από τις διακοπές, θα περιμένει να ακούσει τις μεγάλες εξαγγελίες για την επίλυση των προβλημάτων του. Προς το παρόν, αυτό που βλέπουμε είναι κάποιες χαλαρές παρεμβάσεις από ανθρώπους που στηρίζουν τους υποψηφίους στην τηλεόραση, στο facebook, στο twitter και μέχρι εκεί. Περιμένουμε, όμως, πολύ περισσότερα. Για παράδειγμα, στην εποχή της τεχνολογίας και του ψηφιακού μετασχηματισμού ακόμη δεν έχουμε δει τις ιστοσελίδες των υποψηφίων προέδρων, οι οποίες εκτός του βιογραφικού θα πρέπει να έχουν αναρτημένο το προεκλογικό τους πρόγραμμα. Να έχουν ενότητες που να μπορούν να απαντούν με ένα κλικ στις ερωτήσεις των πολιτών και γενικά να γνωρίζουν οι πολίτες τις θέσεις τους για όλα τα μεγάλα θέματα που υπάρχουν στην επικαιρότητα. Θα μπορούσε να πει κάποιος έχουμε ακόμη επτά μήνες για τις εκλογές, άρα υπάρχει εύλογο χρονικό διάστημα. Αν όμως η προεκλογική περίοδος άνοιξε νωρίς, όπως συμβαίνει με τις προεδρικές εκλογές 2023, τότε θα έπρεπε να υπάρχει και έγκαιρη προετοιμασία. Οι υποψήφιοι καλούνται να μπουν σε μια εντελώς νέα λογική και να δείξουν ότι υπηρετούν την αλλαγή, αποφεύγοντας τις γλυκανάλατες παρεμβάσεις. Σε κάθε περίπτωση, η προεκλογική περίοδος προβλέπεται συναρπαστική και ο λαός θα περιμένει κάτι να ακούσει, πάντως όχι βαρετά και ανούσια συνθήματα.
