Με εξαίρεση τον Αβέρωφ Νεοφύτου (που και αυτός τελευταία… πογυρίζει κάποια δύσκολα θέματα), οι άλλοι προεδρικοί υποψήφιοι με προοπτικές επιτυχίας εξακολουθούν να απουσιάζουν από τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας. Κάποιες σκόρπιες ανακοινώσεις τις βλέπουμε και κάποιες δηλώσεις. Δεν είναι αρκετά.
Αφού διεκδικούν την Προεδρία της Δημοκρατίας, οφείλουν να κατανοήσουν πως δεν αρκεί να συμπεριφέρονται ως ουρά της αντιπολίτευσης και να επικρίνουν το ένα και το άλλο με ανούσια συνθήματα. Χρειάζονται και οι επικρίσεις, αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζονται οι ουσιαστικές παρεμβάσεις, οι προτάσεις για κάθε ένα από τα ανοικτά ζητήματα, οι δεσμεύσεις και ναι, οι υποσχέσεις. Αν δεν υποσχεθούν οι υποψήφιοι πρόεδροι, ποιος θα υποσχεθεί; Μόνο που και η υπόσχεση θέλει την τέχνη της. Γιατί αυτό που μετρά είναι να μπορείς να πείσεις ότι αυτό που υπόσχεσαι, το νιώθεις, το θέλεις και θα αγωνιστείς να το προσφέρεις. Και για να πείσεις, πρέπει να δείξεις ότι κατέχεις τις βασικές -και κυρίως τις κρυμμένες- πτυχές των θεμάτων στα οποία αναφέρεσαι, να μην αρκείσαι σε επικεφαλίδες. Να μην λες απλά, «στηρίζουμε έναν δίκαιο και αξιοπρεπή κατώτατο μισθό», ούτε ότι «η φιλοσοφία του ΓεΣΥ δεν αλλάζει αλλά χρειάζονται βελτιώσεις», ούτε πως «απαιτείται η εγκατάσταση πολύ περισσότερων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας» ή ότι «πρέπει οι μαθητές μας να αποκτήσουν κριτική σκέψη», πρέπει να «επενδύσουμε στον πρωτογενή τομέα». Χαιρόμαστε πολύ. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, όμως, απαιτούνται συγκεκριμένα προγράμματα και κατευθύνσεις. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι και δρόμοι να κινηθείς προς τις πιο πάνω κατευθύνσεις, θέλουμε να ξέρουμε ποιον απ’ όλους τους δρόμους επιλέγει ο κάθε υποψήφιος.
Άκουγα χθες την εκπομπή του Σταύρου και της Σταυριανής και είχαν και οι συνάδελφοι την ίδια αγωνία. Θα τοποθετηθούν επιτέλους πάνω στα καυτά ζητήματα της επικαιρότητας οι υποψήφιοι; Ή θα επιλέγουν ό,τι βολεύει από την «πρώτη γραμμή» για μια δήλωση, απλά να υπάρχει.
Καταλαβαίνουμε ότι η βιασύνη του Αβέρωφ να ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία μετά τις βουλευτικές του ’21 έριξε κάποιους στη μάχη απροετοίμαστους. Το δέχομαι ως ένα βαθμό για τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, όχι όμως για τον Ν. Χριστοδουλίδη, που ίσως προετοιμάζεται για τις προεδρικές πριν και από τον Αβέρωφ ακόμα.
Η περίοδος ανοχής και αναμονής τελειώνει για όλους. Κατεβάστε συγκεκριμένες θέσεις, φροντίστε να πείσετε ότι τις έχετε επεξεργαστεί με τα επιτελεία σας και ότι εννοείτε όσα λέτε για μια διαφορετική Κύπρο. Διαφορετικά θα απογοητεύσετε κι αυτούς που απέμειναν να πιστεύουν πως οι λύσεις είναι στην κοινωνική και πολιτική συμμετοχή και όχι στο περιθώριο της αδιαφορίας και της κριτικής εκ του μακρόθεν.
