Ευκαιρία έψαχνε το ΑΚΕΛ να ακολουθήσει το παράδειγμα του ΚΚΕ Ελλάδας και τη βρήκε. Χωρίς πλέον να μπορεί εύκολα κάποιος να κατηγορήσει τα κομμουνιστικά κόμματα Ελλάδας και Κύπρου για την άρνηση τους να παραστούν στη συνεδρία των Κοινοβουλίων όπου θα μιλούσε ο Ουκρανός πρόεδρος.
«Λανθασμένη και άστοχη κίνηση», χαρακτήρισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Ελλάδας τη συμπερίληψη μηνύματος μέλους του Τάγματος του Αζόφ στην ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή της Ελλάδας, χωρίς, ωστόσο, να ζητά εξηγήσεις, αλλά να κατηγορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης για «ανέντιμη χρήση του λάθους, ώστε να δικαιολογήσουν τη ρωσική εισβολή».
Είναι όμως δυνατόν ο Ουκρανός πρόεδρος, ο οποίος με τόση μαεστρία κτίζει το προφίλ του τούτες όλες τις μέρες που διαρκεί η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην χώρα του, να την πάτησε με τέτοιο άτσαλο τρόπο δίνοντας άλλοθι σε όσους θέλουν να τηρούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε θύμα και θύτη; Ένας άνθρωπος που τόσες μέρες προσπαθεί διά μέσου της επικοινωνίας να εξασφαλίσει την καταδίκη του κατακτητή πώς μπορεί να υπέπεσε σε τόσο χοντρό λάθος υπονομεύοντας με αυτό τον τρόπο το δίκαιο της χώρας του; Από όλα τα εκατομμύρια των Ουκρανών που έχουν πληγεί γιατί επέλεξε να βάλει ένας μέλος του Τάγματος του Αζόφ να μιλήσει προς την ελληνική Βουλή; Λόγω της ελληνικής καταγωγής του; Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άλλοι άντρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι, γέροι με ελληνική καταγωγή που θα μπορούσαν να μιλήσουν για το δίκαιο τους, χωρίς να προκαλέσουν τοπικές θύελλες.
Πριν κάποιους μήνες ενδεχομένως να μπορούσε κάποιος να δεχτεί πως όντως πρόκειται περί αστοχίας από έναν άνθρωπο που δεν έχει πολύχρονη πείρα στην πολιτική και τους τακτικισμούς, προερχόμενος από τον κόσμο των τεχνών και του θεάματος. Στις μέρες του πολέμου όμως, ο άνθρωπος αυτός καταχειροκροτήθηκε για τις ικανότητες του. Δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα που κατάφερε να διώξει από τα έδρανα της Βουλής το δικό της φασιστικό κόμμα, αφού πρώτα θρήνησε τη δολοφονία ενός νέου άντρα και τις φασιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών από μέλη της Χρυσής Αυγής, να εμφανίζεται μέλος φασιστικού κινήματος για να μιλήσει για αγώνα, ελευθερία, αξιοπρέπεια. Την ώρα του πολέμου, δημοκράτες και φασίστες μπορεί να πολεμούν με το ίδιο σθένος κι οι ταμπέλες να σβήνουν προσωρινά. Ο πόλεμος όμως κάποια στιγμή θα τελειώσει (όπως ελπίζει όλη ανθρωπότητα) και το ζητούμενο θα είναι η επικράτηση της Δημοκρατίας, χωρίς τάγματα Χρυσαυγιτών, Αζοφιστών και άλλων φασιστικών κινημάτων όπως αυτά κι αν ονομάζονται.
