Συνέχεια, σε ένα σύστημα που νοσεί, αποστήματα σπάνε. Κάθε φορά, μόλις το χαλί σηκωθεί, όσα από κάτω είχανε κρυφτεί, στο φως του ήλιου βγαίνουν. Τίποτα δεν είναι κρυφό. Πολλοί ξέρουν και κανένας δεν μιλά. Το βλέμμα αλλού γυρίζουν. Δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν ήταν δική τους δουλειά. Όλοι συγκλονισμένοι και ξανά, ανεξάρτητη έρευνα και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Ας το σπάσει και κάποιος να δούμε αν έχει και μεδούλι μέσα. Ο βασιλιάς είναι γυμνός και κανείς δεν τόλμησε να το πει. Τόσοι άριστοι, τόσοι ικανοί. Και οι λίγοι που τη δουλειά από μέσα ξέρουν, παραγκωνίστηκαν. Παρά ήταν καλοί, οι άριστοι μαζί τους να μετρηθούν. Λίγοι με ευθιξία. Άλλοι με αποδοκιμασία το κεφάλι κουνάνε και άλλοι απλά βαρέθηκαν πια να ασχολούνται. Τα γεγονότα μιλούν μόνα τους. Όμως είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Του δικού μας. Του μέσα μας.
Τίμιος και χρήσιμος στην κοινωνία είναι η ευχή της κάθε μάνας.
Τόσες έρευνες. Τόσες μελέτες και ευθύνη καμία. Συσκότιση και συγκάλυψη γεγονότων. Χαμένοι φάκελοι. Χαμένες αξιοπρέπειες. Ανακατασκευή, κανένας δικός μας να μην πληγωθεί. Μόνο ο τελευταίος τροχός της άμαξας.
Αλήθεια, ξέρει κάποιος να μας πει, πόσο ένα λίτρο γάλα κοστίζει; Η απόσταση με την κοινωνία έχει μεγαλώσει. Δομές και αξιολόγηση από την πίσω πόρτα βγήκαν. Απαξίωση προς κάθε θεσμό και κατεύθυνση. Άκρατη γραφειοκρατία και ο πύργος του Κάφκα, είναι συνέχεια μπροστά μας.
