Κάνει παύση. Παίρνει μια βαθιά ανάσα σπρώχνοντας τον αέρα στα μικροσκοπικά της πνευμόνια. Το χείλος κατεβαίνει προς τα κάτω και το βαθύ της βλέμμα, που νομίζεις ότι μπορεί να φτάσει ώς τα μύχια της ύπαρξής σου, χαμηλώνει προς το έδαφος. «Τι θα ήθελες να πεις στον πατέρα σου;», είναι η ερώτηση που μουδιάζει το παιδί. Ασθμαίνει… Δεν απαντά τίποτε πίσω. Πρόκειται για πιτσιρίκια μέχρι δέκα ετών. Μερικά αγόρια και μερικά κορίτσια, τα οποία καλούνται να απαντήσουν την ίδια ερώτηση, μπροστά σε μια κάμερα. Τα συγκεκριμένα παιδιά, το έφεραν έτσι οι συνθήκες, ώστε η ζωή τους να έχει κάποια καθοριστικά κοινά. Ζουν σε χώρο συγκέντρωσης προσφύγων και είναι ορφανά της Συρίας.
«Αναπαύσου εν ειρήνη. Πώς είσαι πατέρα; Σε αγαπώ πολύ. Αντίο», σημειώνει με υγρά μάτια ένα κορίτσι. Ένα άλλο, θα ήθελε να τον έχει κοντά του. Είναι ένα πανέμορφο και φοβισμένο παιδί. Κοιτάει προς το χώμα. Το σώμα του είναι μαζεμένο και δείχνει ανασφάλεια. Είναι μετέωρο. «Έλα στο σπίτι και πάρε και εμάς πίσω. Να μας βγάλεις από τον καταυλισμό και να επιστρέψουμε στο χωριό μας». Ένα μικρό αγόρι επιζητά να παίξει με τον μπαμπά του. Επιζητά να έχει ένα γεύμα μαζί του. Ο αυθορμητισμός της ηλικίας του έχει προλάβει να φύγει στο διάστημα ανάμεσα στις δυο του φράσεις. Από το παιχνίδι μέχρι το φαγητό. Τα σημάδια που φέρει στο πρόσωπό του, όμοια με χαρακιές, γίνονται βαθύτερα όσο σφίγγεται από συγκίνηση. Όσο νοσταλγεί. Όσο συνειδητοποιεί ότι δεν έχει πια τη δυνατότητα να ζήσει αυτή την απλή και οικογενειακή καθημερινότητα.
Ο πόλεμος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα αυτών των παιδιών. Είναι ορατός στο κοίταγμά τους. Στη σκληρότητα της ματιάς τους που είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία τους. Στη βαθιά απογοήτευσή τους. Στη μελαγχολία που σαν πέπλο τα σκεπάζει, τοποθετημένη από την κορυφή του κεφαλιού τους μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών τους. Αυτά τα παιδιά είναι η προσωποποίηση του ανθρώπινου πόνου που ακολουθεί τις βόμβες, το κροτάλισμα των όπλων, τις φωτιές. Είναι η προσωποποίηση από τις συνέπειες του ιμπεριαλισμού. Των συμφερόντων των κρατών και ιδίως των διεθνών εταιρειών.
Ο πόλεμος είναι ζωγραφισμένος στα πρόσωπα αυτών των παιδιών. Είναι ορατός στο κοίταγμά τους. Στη σκληρότητα της ματιάς τους που είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία τους. Στη βαθιά απογοήτευσή τους. Στη μελαγχολία που σαν πέπλο τα σκεπάζει, τοποθετημένη από την κορυφή του κεφαλιού τους μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών τους. Αυτά τα παιδιά είναι η προσωποποίηση του ανθρώπινου πόνου που ακολουθεί τις βόμβες, το κροτάλισμα των όπλων, τις φωτιές. Είναι η προσωποποίηση από τις συνέπειες του ιμπεριαλισμού. Των συμφερόντων των κρατών και ιδίως των διεθνών εταιρειών.
Το συγκεκριμένο βίντεο δεν ήρθε να πει κάτι καινούργιο ή κάτι άγνωστο για τον πόλεμο. Ανέδειξε μόνο ασχήμια. Ανέδειξε καθημαγμένους ανθρώπους. Ανέδειξε τη δυστυχία. Ταυτόχρονα, όμως, υπενθύμισε πως πίσω από τη λέξη πρόσφυγες υπάρχουν άνθρωποι. Ότι δεν είναι μόνο αριθμοί εκτοπισμένων. Πόσοι ήρθαν, πόσοι έφυγαν, πόσοι αιτήθηκαν άσυλο. Ότι ανάμεσά τους υπάρχει ένα ανυπεράσπιστο παιδί. Υπάρχουν ορφανά. Υπάρχει μια αντίδραση που θα μπορούσε να είναι η δική σου αν είχες χάσει και εσύ την οικογένειά σου σε πόλεμο, ή μήπως την έχεις χάσει;
