*Το Euro μας αποχαιρέτησε προχθές και τώρα θα έχουμε ένα μήνα περίπου για «αποσυμπίεση» πριν αρχίσει η περιπέτεια των εθνικών πρωταθλημάτων και μετέπειτα των ευρωπαικών διοργανώσεων σε επίπεδο σοβαρό. Έχω την αίσθηση ότι ολοένα και περισσότερο κόσμος κοιτάζει με περισσότερη προσμονή προς τις εθνικές διοργανώσεις των προηγμένων ποδοσφαιρικώς κρατών και κυρίως του Champions League παρά προς στο Euro.

Ας είναι, μια ματιά κοινωνιολογικής φύσης στην πανευρωπαϊκή γιορτή, δείχνει πολλά για τα όσα σηματοδοτήθηκαν εκτός των τεσσάρων γραμμών.

*Η μαγεία έχει περιορισθεί, αλλά δεν έχει χαθεί εντελώς: Δεν περιμένεις ακριβώς πλέον να δεις το «άλλο ποδόσφαιρο», πλέον αναμένεις ότι θα βλέπεις ομάδες να κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα στο γήπεδο, με τη συντηρητική ευρωπαϊκή σχολή να έχει μπολιάσει για τα καλά τους πάντες. 

Πλην όμως, αρκεί μια αλλιώτικη και προς το καλύτερο Ιταλία ή Ισπανία, για να πεις ότι κάτι καλό συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Ή μια τραγωδία σε ζωντανή μετάδοση όπως η περίπτωση Έρικσεν, για να ξαναγίνει ο κόσμος του ποδοσφαίρου πανανθρώπινος, συμπάσχοντας με ειλικρίνεια.

*Η ολοένα και επιθετικότερη οικονομική πτυχή του ποδοσφαίρου καταστρέφει το παιγνίδι: Όταν το οικονομικό imperium της ίδιας της UEFA, πότε με αιτιολογία την επέκταση του αθλήματος, πότε την «χάρη» στους πιο αδικημένους να δουν κάτι σπουδαίο από κοντά και πότε, όπως καλή ώρα φέτος, με πρόσχημα την προστασία από την πανδημία, επεκτείνει το καλεντάρι των αγωνιστικών υποχρεώσεων από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, είναι φυσικό οι πρωταγωνιστές να εμφανίζονται την επίσημη αγωνιστική σεζόν άδειοι και «σακάτηδες».

*Οι Εγγλέζοι: Επιτομή της φυλής που δημιουργεί αντιπάθειες ακόμη και στους πλέον θετικά διακείμενους απέναντι τους. Κατέδειξαν ακόμη μια φορά ότι ο άνευ ορίων σωβινισμός τους, απλώς, δεν τους αφήνει να χαρούν το παιγνίδι.

Ακόμη και οι πανηγυρισμοί τους για την εξαίρετη πορεία της ομάδας τους, δεν είχε να κάνει με τη χαρά του παιγνιδιού. Το σλόγκαν τους, το περίφημο «It coming home», είχε να κάνει με την αίσθηση της ανωτερότητας έναντι όλων των άλλων: «Εμείς σας μάθαμε το ποδόσφαιρο και χάρη σας κάναμε που σας αφήναμε να κερδίζετε τόσα χρόνια».

Δεν είναι παράξενο που όλος ο πλανήτης τους κοιτά με μισό μάτι. Ούτως ή άλλως, η παραδοσιακή οχλαγωγία όπου κινούνται, είναι ενοχλητική για τον απλό κόσμο. 

*Και δεν είναι τυχαίο, που λιγότερο «λαμπρές» ομάδες, όπως η Δανία, η η Ελβετία ή η Ουκρανία, κερδίζουν συμπάθειες. Γιατί έδωσαν ότι μπορούσαν, για τη χαρά του παιγνιδιού, όχι για παραγωγή πολιτικής με όχημα το ποδόσφαιρο.