ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΙ οι πλείστοι στην απειλητική πορεία του Κορωνοϊού, σχεδόν ξεχάσαμε τη μειονότητα των ανεγκέφαλων που άμα λάβουν τη δόση τους ζουν στον φανταστικό κόσμο τους. Ώσπου τούς είδαμε να χαροπηδούν κολλητά σαν κανίβαλοι, αδιαφορώντας για μέτρα ατομικής προφύλαξης, και χωρίς συναίσθηση ότι αποτελούν δημόσιο κίνδυνο.
Από δίπλα, χωρίς τη δόση τους, αλλά με την κομματική εξάρτηση και το στερητικό σύνδρομο της προβολής που τούς περιόρισε και παραμέλησε ο Κορωνοϊός, οι εκπρόσωποι του κομματικού φανατισμού και της μισαλλοδοξίας, στις –εκτός χρόνου και τόπου– εμμονές τους να μάς σπρώχνουν στην ίδια απορία:
— Τόσο υπερτιμούν τον εαυτό τους, ή τόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη μας;
Στο ίδιο παιχνίδι, χωρίς φαντασία και χωρίς εντροπή, τριτοκλασάτοι, ευκαιριακά… αναδομημένοι, τάχα «το σκέφτονται» αν –και πού– θα είναι υποψήφιοι στις Εκλογές. Ωσάν άλλος να ενδιαφέρεται –εκτός από τους ίδιους– για τα ψηφοδέλτια των –ύστερα από δώδεκα μήνες– Βουλευτικών, ή των –ύστερα από τρία χρόνια– Προεδρικών.
Και η (παρα)λογική στο… μεγαλείο της!
Όντως, σε δύσκολη θέση οι κομματικοί και οι διατεταγμένοι τους να… εξηγήσουν τον καιροσκοπισμό μεταπήδησής τους σε «βάρκες εξουσιαστικής ευκαιρίας». Γελοιοποιούνται, όμως, άμα επιχειρούν να καλύψουν τον συμφεροντολογικό αμοραλισμό με… ιδεολογικό ένδυμα.
Καθώς αδυνατούν να εξηγήσουν την ευκαιριακή μετάλλαξη και τις αντιφάσεις ανάμεσα στα όσα έλεγαν χτες και όσα υποστηρίζουν σήμερα, αφού –συνήθως– ίδια είναι τα «επιχειρήματα», απλώς… αναποδογυρισμένα!
Υ.Γ.
Για να επιστρέψουμε απεκεί που ξεκινήσαμε: Τον Κορωνοϊό τον… αναχαιτήσαμε, η ανοσία όμως –όπως και η ανοησία– της αγέλης παντελώς ασυγκράτητη.
