Κάθε λίγα χρόνια, προκύπτει μια ιστορία εγκλωβισμού σε μεταλλεία, σε σπηλιές, κάτω από συντρίμμια, σε τρύπες και πηγάδια, σε μέρη που δεν μπορεί εύκολα να πλησιάσει ούτε άνθρωπος, ούτε μηχανή. Κι όλη η ανθρωπότητα συντονίζεται παρακολουθώντας τις προσπάθειες διάσωσης ελπίζοντας στο θαύμα. Αυτό είναι που διαφοροποιεί την κάθε τέτοια ιστορία από όλες τις υπόλοιπες τραγωδίες που συμβαίνουν καθημερινά στον κόσμο. Η ελπίδα. Η ανθρωπότητα ποντάρει στον ίδιο στόχο, εύχεται για το καλό, ελπίζει στο αίσιο τέλος.
Το θυμόμαστε να συμβαίνει από την παιδική μας ηλικία κιόλας και τα συναισθήματα, η αγωνία κι η ελπίδα παραμένουν ίδια. Γιατί στην ουσία, πάντα προσδοκούμε στο θαύμα. Όπως τώρα με τον μικρό Ραγιάν στο Μαρόκο. Τριάντα δύο μέτρα κάτω από τη γη, σε ένα στενό πηγάδι, για πέντε μέρες. Το εγχείρημα διάσωσης του έμοιαζε εξ αρχής δύσκολο, αλλά όταν οι διασώστες κατάφεραν να έχουν εικόνα, να μιλήσουν μαζί του και να του στείλουν οξυγόνο, υπήρχε ελπίδα η τεχνολογία, η επιστήμη, ο Θεός, ο Αλλάχ και ο άνθρωπος, όλοι μαζί, να νικήσουν. Αλλάχ Ακμπάρ (Ο Θεός είναι μεγάλος) φώναζαν εκατοντάδες άνθρωποι που κατασκήνωσαν στην περιοχή προσδοκώντας στο θαύμα. Το οποίο όμως τούτη την φορά δεν έγινε. Δεν ήταν γραφτό, ίσως, πουν οι πιστοί. Σε αντίθεση με το 2018, που έστω και με μία θυσία –ενός διασώστη– 12 έφηβοι κι ο προπονητής τους σώθηκαν μετά από 18 ημέρες σε ένα σπήλαιο στην Ταϊλάνδη, με τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει διαρκώς απειλώντας τη ζωή τους. Για μια ολόκληρη εβδομάδα θεωρούνταν αγνοούμενοι κι έπειτα όταν εντοπίστηκαν, οι προσπάθειες διάσωσης τους καθήλωσαν την ανθρωπότητα. Για δυο μέρες, μετά από τεράστιο συντονισμό κι αφού έσπευσαν δύτες με εξοπλισμό από πολλές χώρες, οι διασώστες κατάφεραν να βγάλουν λίγα – λίγα τα παιδιά, τα οποία δεν γνώριζαν καν κολύμπι.
Σε όλη αυτή την ιστορία ξεχωρίζουν πάντα διάφορα στοιχεία. Η δύναμη του ανθρώπου να αντέχει κακουχίες. Η ομαδικότητα που αναγκαστικά αναπτύσσεται. Η ελπίδα που δεν σβήνει ποτέ. Η κινητοποίηση που επιδεικνύεται με στόχο τη ζωή.
Πριν λίγους μήνες ήταν ένα κοριτσάκι, ενάμιση μόνο χρονών, μόλις που περπατούσε. Και χάθηκε στο δάσος κοντά στο εξοχικό της οικογένειας, στη Ρωσία. Σε ένα πυκνό δάσος, με λίμνες, ποτάμια, άγρια ζώα. Πόσες πιθανότητες υπήρχε να βρεθεί ζωντανό; Κι όμως, μετά από δύο 24ωρα, μετά από μεγάλη κινητοποίηση το παιδί βρέθηκε. Όπως και ένα 3χρόνο αγοράκι στον Καναδά, λίγο πιο πριν. Όπως πολλές άλλες περιπτώσεις που χαρίζουν ελπίδα. Την οποία έχουμε ανάγκη.
