Ο πολιτισμός ενώνει τους ανθρώπους. Το λέγαμε και προχτές, που γίναμε μάρτυρες, όπως μας εξήγησε η Ανδρούλα Βασιλείου, στην έκθεση με τα έργα τέχνης που μας τα φύλαγαν οι καλοί μας εταίροι κοντά μισό αιώνα. Για να μας συμβουλεύει ο Ακιντζί «να αναλάβουμε την ευθύνη για ένα ειρηνικό μέλλον και να δείξουμε την απαραίτητη θέληση γι’ αυτό». Ας τη δείξουμε, λοιπόν, την απαραίτητη θέληση.
Για παράδειγμα, το παλιό καφενείο Spitfire στην Πύλη Πάφου, στη Λευκωσία, έχει την πρόσοψή του σε πολυσύχναστο δρόμο, που χρησιμοποιείται από κατοίκους των ελεύθερων περιοχών. Επειδή μπορεί να πέσει και να καταπλακώσει κανέναν περαστικό, το δημαρχείο αποφάσισε να το καθαρίσει και να το στηρίξει. Ενάμιση χρόνο συζητούσε με τα Ηνωμένα Έθνη γι’ αυτή τη δουλειά. Προχτές, πήγε το συνεργείο να πιάσει δουλειά. Αλλά, το κατοχικό καθεστώς ενοχλήθηκε. Και χθες ο δήμος ανακοίνωσε ότι «λόγω των συνεχών παρενοχλήσεων από τον τουρκικό στρατό κατοχής, είμαστε υποχρεωμένοι να αποσύρουμε τα συνεργεία από τον χώρο και να διακόψουμε τις εργασίες». Προηγήθηκαν και δημοσιεύματα στα κατεχόμενα. Ο Μπαϊράκ μετέδιδε ότι «οι Ελληνοκύπριοι παραβίασαν τα “σύνορα” του ψευδοκράτους στην περιοχή της Πύλης Πάφου, στη Λευκωσία, επεμβαίνοντας σε κτήριο που είναι γνωστό ως Spitfire». Μπορεί κανένας να μας εξηγήσει τι θα πάθει το κατοχικό καθεστώς αν αφήσει το συνεργείο του δημαρχείου να στηρίξει το κτήριο; Μήπως σκοπεύει να το αρπάξει σε μια επόμενη προέλαση τύπου Στροβιλιών;

Λοιπόν, όταν λέμε να δείξουμε την απαραίτητη θέληση για να αναλάβουμε την ευθύνη για ένα ειρηνικό μέλλον, τι ακριβώς εννοούμε; Εδώ, ούτε για ένα καφενείο δεν μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη. Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Κανένα ειρηνικό μέλλον δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε και κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους της Κύπρου όσο υπάρχει ανάμεσά τους η Τουρκία και ο στρατός κατοχής. Οι μεγάλες κουβέντες περί ειρηνικού μέλλοντας, οι μαρτυρίες για τον πολιτισμό που ενώνει, τα λευκά περιστέρια της ειρήνης που κατά καιρούς πετούν πάνω από τη νεκρή ζώνη, τα πάντα θα παραμένουν επίπλαστα, εύθραυστα, να ισορροπούν πάνω σε μια κλωστή και να πέφτουν να θρυμματίζονται με το παραμικρό φύσημα αέρα, όσο αποδεχόμαστε (εκείνοι που αποδέχονται) ότι η Τουρκία έχει συμφέροντα στην Κύπρο και πρέπει να το χωνέψουμε και να της δώσουμε ρόλο και λόγο. Ανάμεσά τους και ο Ακιντζί, βεβαίως. Που μπορεί κάποτε – κάποτε να δείχνει καλές προθέσεις και να πετάει κι αυτός συγκινητικές ατάκες, αλλά στην πράξη και στο τραπέζι των συνομιλιών όπου δοκιμάστηκε επί δυόμισι χρόνια, επιμένει να αναζητεί μια διευθέτηση για το μέλλον μας όπου θα έχει και η Τουρκία ρόλο. Μάλλον, ορθότερα, όπου η Τουρκία θα έχει τον πρώτο ρόλο κι εμείς, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ένα ρόλο κομπάρσου σε θέατρο του παραλόγου.

Για τις εξελίξεις του Spitfire έκανε και δηλώσεις ο εκπρόσωπος της ΟΥΝΦΙΚΥΠ. Βρίσκεται σε επαφή με όλους, είπε, «για να υπάρξει μια ειρηνική διευθέτηση και να αποφευχθούν οι εντάσεις» και «στην παρούσα συγκυρία η ΟΥΝΦΙΚΥΠ καλεί όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να αναστείλουν κάθε δραστηριότητα μέσα και γύρω από το καφενείο Spitfire». Έτσι θέλετε να είναι η ζωή μας στο ειρηνικό μας μέλλον; Να κάνουν φασαρία οι Αττίλες όποτε θέλουν να επιβάλουν τη δική τους αντίληψη των πραγμάτων και να αναστέλλεται κάθε δραστηριότητα για να αποφευχθούν οι εντάσεις; Διότι, έτσι θα είναι αν δεν απαλλαγούμε από την Τουρκία. Μακάρι κάποτε να το αντιληφθούν και οι Τουρκοκύπριοι. Και να δείξουν αυτό για το οποίο μας καλεί ο Ακιντζί. «Την απαραίτητη θέληση». Εντάξει, δεν τη δείχνουν στα δύσκολα, όταν ας πούμε χειροκροτούν και επιχαίρουν όταν η Τουρκία απειλεί τους Ελληνοκύπριους ότι θα τους κάνει ξανά όπως τους έκανε το 1974. Ούτε και στα εύκολα; Στο χαλλούμι, για παράδειγμα, που ετοιμάζονται να δώσουν μάχη στη Βρετανία ενάντια στην κατοχύρωση «εκ μέρους των ελληνοκυπριακών Αρχών».