Βράδυ Μεγάλου Σαββάτου ο υποψήφιος του ΕΛΑΜ για την ευρωβουλή, Γεάδης Γεάδη, μεταφέρει το Άγιο Φως στο Μακάρειο Νοσοκομείο.
Δεξιά κι αριστερά του στοιχίζονται άντρες που χαιρετούν ναζιστικά κρατώντας κράνη, σε μια προσπάθεια να πειστούμε πως είναι απλά μοτοσικλετιστές που βοηθούν τον Γεάδη να μεταφέρει το αναστάσιμο Φως στους ασθενείς που νοσηλεύονται εκεί. Οι οποίοι φυσικά (γυναίκες και παιδιά) δεν ρωτήθηκαν αν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Χρησιμοποιήθηκαν σαν κομπάρσοι σε μια παράσταση που έστησε το ΕΛΑΜ με τις ευλογίες της διοίκησης του νοσοκομείου προφανώς, αφού η είσοδος ελέγχεται χωρίς να επιτρέπεται στον οποιοδήποτε να μπαινοβγαίνει χωρίς άδεια.
Κι ενώ το ΕΛΑΜ καταφέρνει να εισχωρεί άλλοτε από τις χαραμάδες κι άλλοτε από τις πύλες της δημοκρατίας, χωρίς να χρειάζεται να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια (έχει την πιο low profile προεκλογική εκστρατεία), το ΔΗΚΟ που βλέπει την θέση του να μετατοπίζεται στον εκλογικό χάρτη, ανασταίνει τον Μακάριο. «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Μακάριος». Αρχικά εκλαμβάνεται ως φάρσα.
Κάποιος θα χάκαρε το λογαριασμό του κόμματος και ανάρτησε την φωτογραφία του εθνάρχη που πέθανε πριν 47 χρόνια με λόγια που εκφώνησε πριν 50 χρόνια, όταν ο ηγέτης του ΔΗΚΟ μπουσουλούσε. Δεν είναι φάρσα όμως, το κόμμα μετά τον χλευασμό που δέχτηκε, υπερασπίζεται την ανάρτηση του. «Τιμούμε», λέει, «την Ιστορία μας. Είμαστε περήφανοι για τη στήριξη του Εθνάρχη Μακαρίου, που ηγήθηκε του αγώνα του λαού μας για απελευθέρωση και έθεσε τις βάσεις για τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Το ιστορικό του αποτύπωμα αποτελεί διαχρονικό φωτοδότη των αγώνων μας για εθνική δικαίωση και κοινωνική δικαιοσύνη».
Αυτή είναι η απάντηση του ΔΗΚΟ στην επέλαση του ΕΛΑΜ. Ο Μάκης, εκείνος ο ψηφοφόρος που προσπαθούσε απεγνωσμένα να μιλήσει με τον πρόεδρο (Αναστασιάδη) αλλά δεν του έβγαινε στο τηλέφωνο για αυτό μετακόμισε στο ΔΗΚΟ ώστε να έχει απευθείας σύνδεση με το προεδρικό όταν αυτό θα ανερχόταν στην εξουσία, έχει φαίνεται πάρει ξανά μεταγραφή. Και το ΔΗΚΟ, «με επίκεντρο εσένα» όπως λέει το προεκλογικό του σλόγκαν, καλεί το πνεύμα του Μακαρίου σε βοήθεια. Είμαστε όμως στο 2024. Με το κυπριακό άλυτο. Με άστεγους, με ανθρώπους που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, με το μεταναστευτικό να αποτελεί τεράστιο και πολύπλευρο θέμα, με κρούσματα βίας ακόμα και στα δημοτικά σχολεία, με φατρίες να ελέγχουν τα πάντα ανεξέλεγκτες, με ένα σωρό προβλήματα και το μέχρι πρότινος τρίτο μεγαλύτερο κόμμα εναποθέτει τις ελπίδες του σε ένα μακαρίτη, εδώ και μισό αιώνα, εθνάρχη.
Και θα πρέπει οι ψηφοφόροι, Μάκηδες, Τάκηδες, Μαρίες, Γιώτες να εναποθέσουν και τις δικές τους ελπίδες στο Μακάριο, όπως κάναμε το 1974 αλλά οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν κι είμαστε ακόμα εδώ πιστεύοντας πως πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι.
