Αυτές τις μέρες έτυχε να βρεθώ ενώπιον μίας σκηνής, η οποία αντικατοπτρίζει την αποτυχία του Κράτους να διασκεδάσει τους φόβους συμπολιτών μας σε σχέση με την πανδημία. Με αποτέλεσμα οι συνέπειες να είναι απίστευτα βασανιστικές, τόσο για εκείνους που εμπιστεύονται απόλυτα την επιστήμη και τις φαρμακευτικές εταιρείες όσο και για πολίτες που τρέφουν προβληματισμούς.
Εκείνο το πρωί στη μικρή σειρά του φαρμακείου ένας κύριος, γύρω στα σαράντα, έδωσε τα στοιχεία του, κατέβαλε το γνωστό αντίτιμο και προχώρησε όπως συνηθίζεται για να «δεχτεί» το rapid test. «Μισό λεπτό!», τονίζει ξαφνικά και τα χέρια της κοπέλας που ετοιμάζονταν να ανοίξουν τη συσκευασία παγώνουν. «Μπορείτε σας παρακαλώ να μου διαβάσετε τις ουσίες που βρίσκονται στην μπατονέτα του rapid test;» Στο άκουσμα μιας ουσίας που ονομάζεται «οξείδιο του αιθυλενίου» άρχισε να κουνά προβληματισμένα και με σιγουριά το κεφάλι του. Έδειχνε ότι οι φόβοι του επαληθεύτηκαν, γεγονός που τον έκανε να βυθίσει χωρίς δεύτερες σκέψεις το χέρι στην τσέπη και να βγάλει μία μπατονέτα καθημερινής χρήσης, από αυτές που έχουμε όλοι στα σπίτια μας. Οι κοπέλες του συνεργείου των τεστ σάστισαν. Άλλοι από τους παρευρισκόμενους έσκυψαν προβληματισμένα το κεφάλι, άλλοι δυσανασχέτησαν και άλλοι σχημάτισαν στο πρόσωπο ένα γελάκι.
«Μπορείτε να μου κάνετε το τεστ με αυτό;», είπε. «Αποκλείεται κύριε, δεν είναι καν αποστειρωμένο». «Μα, είναι από αυτές που χρησιμοποιούμε για τα μωρά…». «Σας παρακαλώ, κύριε». Η συμπεριφορά του δεν ήταν επιθετική και εύκολα έβλεπες ότι μέσα του υπέφερε. Τον είδαμε να παίρνει πίσω τα λεφτά του και να φεύγει, πιθανότατα για να «δοκιμάσει την τύχη του» σε άλλα σημεία των rapid test της πόλης, πάντοτε με μία μπατονέτα στο χέρι…
Μοιραζόμαστε μαζί σας το συγκεκριμένο συμβάν, παρόμοια του οποίου πιθανότατα να συναντούν καθημερινά όσοι εργάζονται με τα rapid test και όχι μόνο, όχι — προς Θεού — για να γελάσουμε (αυτό θα ήταν ένα απάνθρωπο και αφελές ατόπημα) και να θρέψουμε το αχόρταγο «εγώ» μας, αλλά για να σχηματίσουμε μια εικόνα «κακής σποράς» που έχει κάνει στην κοινωνία μας το υπουργείο Υγείας και οι σύμβουλοί του τα δύο αυτά χρόνια της πανδημίας. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι αυτές τις μέρες θυμήθηκαν (μετά από τόσες περιπέτειες και βασανισμούς ψυχών) ότι είναι αναγκαίο να αρχίσουν έναν διάλογο με τους πολίτες που προβληματίζονται με θέματα που αφορούν στην αντιμετώπιση της πανδημίας, όπως τα εμβόλια, τα μέτρα και τα rapid test. Για δύο χρόνια το Κράτος προχωρούσε και αποφάσιζε μόνο του, χωρίς να ενδιαφερθεί να έρθει κοντά στους πολίτες, να εξηγήσει απορίες και να διασκεδάσει ανησυχίες. Να τους ακούσει και να κάνει τον πόνο τους και δική του υπόθεση. Αναφερόμαστε στη σειρά συναντήσεων για ανοικτό διάλογο του υπουργείου Υγείας με τους πολίτες σε σχέση με την πανδημία, που άρχισε το περασμένο Σάββατο στο Δημοτικό Θέατρο Στροβόλου. Στόχος οι επιστημονικά τεκμηριωμένες απαντήσεις σε θέματα που ταλανίζουν τους πολίτες σχετικά με την πανδημία.
Μετά τη συνάντηση, σε δηλώσεις του στο κρατικό ραδιόφωνο, ο συντονιστής της συζήτησης και μέλος της Συμβουλευτικής Επιστημονικής Επιτροπής, καθηγητής Κοινωνιολογίας Κωνσταντίνος Φελλάς, αναφέρθηκε σε θετική αποτίμηση, επιβεβαιώνοντας ότι υπάρχει έδαφος για μία συζήτηση στο πλαίσιο της λογικής (υπήρξαν άτομα που έλαβαν απαντήσεις και στο τέλος πείστηκαν να εμβολιαστούν, είπε ). Σύμφωνα με τον δρα Φελλά, το μήνυμα αυτών των διαλέξεων είναι οι ανοικτοί διάλογοι, ο σεβασμός των ατόμων με ανησυχίες, και όχι το να τους αποκαλούμε με χαρακτηρισμούς όπως «ψεκασμένοι». Η αγάπη μας να προστατεύουμε την υγεία μας είναι ο κοινός μας παρονομαστής, τόνισε. Σε εκείνη τη συνάντηση υπήρξαν στιγμές εντάσεων μεταξύ πολιτών και επιστημόνων, όπως και στιγμές με χιούμορ. Όμως, πρυτάνευσε ο αλληλοσεβασμός. Σύμφωνα με τον καθηγητή, οι συναντήσεις θα συνεχιστούν και σε άλλες επαρχίες, ενώ θα συνδράμει και η Εκκλησία, αφού μια τέτοια συζήτηση θα γίνει σε συνεργασία με τη Μητρόπολη Ταμασού και Ορεινής, σε συνεννόηση με τον Μητροπολίτη Ησαία. Αν τέτοιες ανοικτές συζητήσεις γίνονταν από πριν (στις οποίες θα μπορούσαν να συζητούνταν και απόψεις για αχρείαστα και τιμωρητικά επιδημιολογικά μέτρα) δεν θα γλυτώναμε μέχρι κάποιο βαθμό από βάσανα, πόνο — ίσως και ζωές — σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο της πανδημίας;
