Την είχαμε ανάγκη αυτή την τριμερή του Βερολίνου. Φαίνεται από τους πανηγυρικούς που ακούμε. Σαν ένας σταθμός στην απελπισία μας. Να πορευτούμε παρακάτω, μη μείνει το τρένο έξω από τις ράγες, που λέει κι ο Ακιντζί. Τις ελπίδες, όμως, πού τις βλέπουν όσοι τις βλέπουν, άγνωστο. Το τρένο ποιος το οδηγεί, δεν ξέρει κανένας. Ο προορισμός του άνευ σημασίας. Φτάνει να μπει στις ράγες. Ας είναι και τουρκικής προελεύσεως. Ας είναι και «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου». Λες κι άμα μπει στις ράγες θα κινηθεί μόνο του προς την ευτυχία. Να μη σκοτιστούμε καθόλου, που η Τουρκία επέβαλε ακόμα μια φορά τη δική της ατζέντα. Ως αθώος εγγυητής. Ακόμα και για την άτυπη πενταμερή διάσκεψη. Και χρονικά και σε περιεχόμενο. Να τελειώσει πρώτα τις εκκρεμότητες της με τη Συρία, την Αμερική και τη Ρωσία, να τελειώσει και με την αντικατάσταση του Ακιντζί, να τελειώσει και με την πειρατεία της στην κυπριακή ΑΟΖ κι αναλόγως αποτελεσμάτων θα ασχοληθεί και με το Κυπριακό. Ούτε να σκοτιστούμε που η πενταμερής, την οποία απέρριπτε όλη η πολιτική ηγεσία διότι έβγαζε εκτός παζλ την Κυπριακή Δημοκρατία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, τώρα καθιερώθηκε ως το ζητούμενο σχήμα για την προώθηση της λύσης. Ένα σχήμα με την Τουρκία, τη Βρετανία και τους Τουρκοκύπριους στη μια πλευρά του τραπεζιού, την Ελλάδα και την Κύπρο στην άλλη, τι πιθανότητες υπάρχουν να βρούμε τα δίκαιο μας, μόνο οι φωστήρες μας που το δέχονται ξέρουν.
Αλλά, φτάνει που ανανεώνεται η προσπάθεια του Γκουτέρες, για τα άλλα ας μην ανησυχούμε. Εξάλλου, ανανεώνεται και η ελπίδα του Μουσταφά Ακιντζί να βρει στήριξη από το μέτωπο των Τουρκοκυπρίων, που στηρίζουν τη ΔΔΟ απέναντι στο μέτωπο Τατάρ – Οζερσάι, που στηρίζουν ό,τι πει η Τουρκία. Καλά τα πάει μέχρι τώρα, πάντως. Το στήνει μια χαρά το προεκλογικό του ίματζ. Αλλά, για φαντάσου, έγινε όλο αυτό το θρίλερ, έκαναν ανακοινώσεις οι Βρυξέλλες, η Μόσχα και η θαμμένη στο Brexit Βρετανία ακόμα, και από την Άγκυρα ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μέχρι χτες αργά το απόγευμα καμία ανακοίνωση από την Τουρκία. Ούτε καν ένα tweet από τον Τσαβούσογλου. Ως να μην έγινε η συνάντηση του Βερολίνου. Ούτε στα κατεχόμενα υπήρξε καμιά αντίδραση. Ούτε ανακοινώσεις, ούτε δηλώσεις. Μα, είναι δυνατό; Κι όμως! Στη γραμμή της Άγκυρας: Αφήστε τον Ακιντζί να κάνει τα δικά του και μετά θα πάρουμε εμείς τις αποφάσεις. Όπως πάντα, δηλαδή. Για να φτάσουμε στη νέα πενταμερή κατά το καλοκαίρι και να μας λένε πάλι ότι είναι όνειρο η αποχώρηση του κατοχικού στρατού και ο τερματισμός των εγγυήσεων. Και με νέα δεδομένα, μάλιστα: Αν μέχρι τότε βρουν φυσικό αέριο εκεί που τρυπούν θα είναι δικό τους, αν δεν βρουν θα μοιραστούμε το δικό μας.
Εμείς, όμως, να μη σκοτιστούμε, καθόλου. Φτάνει που συνεχίζει την προσπάθεια ο Γκουτέρες. Κι ούτε να διερωτόμαστε, γιατί μείναμε κολλημένοι στην πολιτική ισότητα; Είναι για το καλό μας. Ξέρουν αυτοί, που τα διαχειρίζονται. Γιατί να ασχοληθούμε με τη «λεπτομέρεια» ότι το μόνο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας το οποίο αναφέρθηκε στην ανακοίνωση Γκουτέρες είναι αυτό που αφορά την πολιτική ισότητα. Το 716 του 1991, το οποίο παραπέμπει στην ερμηνεία της πολιτικής ισότητας στην έκθεση του Γενικού Γραμματέα, Μαρτίου του 1990. Η οποία ερμηνεία μεταφράζεται από την κάθε πλευρά όπως τη βολεύει. Αλλά, αφού υπήρξε συμφωνία να αναφερθεί το ψήφισμα 716, γιατί δεν αναφέρθηκαν και τα ψηφίσματα που ενδιαφέρουν τη δική μας πλευρά. Ας πούμε, τώρα που απειλούν με εποικισμό της Αμμοχώστου, γιατί δεν αξίωσε ο Πρόεδρος να αναφερθούν τα ψηφίσματα 550 και 789, που μόλις πρόσφατα επαναβεβαιώθηκαν από το Συμβούλιο Ασφαλείας; Και μια και ήταν κοντά η επέτειος ανακήρυξης του ψευδοκράτους, που γιορτάστηκε με κάντιλακ, γιατί δεν αξίωσε να αναφερθεί και το ψήφισμα 541 του 1983, που ζητά ανάκληση της ανακήρυξης; Από όλα τα ψηφίσματα μόνο αυτό της πολιτικής ισότητας έπρεπε να αναφερθεί; Γιατί; Επειδή το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε είναι η πολιτική ισότητα; Και όχι η κατοχή;
