Όταν κανένας υποψήφιος δεν εκφράζει κάποιον πολίτη, δηλαδή, διαφωνεί στην ολότητα ή εν μέρει, με την ουσία των πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικών του τοποθετήσεων ή έστω δεν του εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε στο ελάχιστο για την υλοποίηση των υποσχέσεων που μόνο στα ώτα βοούν ελκυστικές, προοδευτικές και ελπιδοφόρες για το μέλλον, τι ψηφίζει; Ακολουθεί το «σαγηνευτικό» επικοινωνιακό μη χείρον βέλτιστον; Αυτή είναι η έσχατη επιλογή; Αν φτάσαμε ώς εδώ, τότε είμαστε για λύπηση και άξιοι της μοίρας μας…

Φτάσαμε δηλαδή σε σημείο να συμβιβαζόμαστε με το κακό, αρκεί να μην είναι το χειρότερο; Επιλογή συνειδητά κακή. Και το παράδοξο, ενώ έχουμε πλήρη επίγνωση της κακής επιλογής και κατ’ επέκταση για τις συνέπειές της, εκ των υστέρων βγάζουμε την ουρά μας απέξω και τις κατακρίνουμε. Με τη λογική αυτή του «χείρον» κάθε φορά και όσο πάει οδηγούμαστε στο χείριστον με την κατάσταση να διαιωνίζεται και για αυτο-ικανοποίηση να καταλήγουμε στο «This is Cyprus». Έτσι δεν είναι;

Τα πιο πάνω, δυστυχώς, επιβεβαιώνονται με πανηγυρικό τρόπο κάθε φορά που ο πολίτης καλείται να εκφράσει την άποψή του.

Σε κάθε στατιστική έρευνα που γίνεται κατά διαστήματα και αφορά τον βαθμό εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους πολιτικούς, το αποτέλεσμα είναι άκρως απογοητευτικό. Από υπόληψη στον πάτο.

Το ίδιο ισχύει και ως προς την επιλογή -του ηγέτη ή των εκπροσώπων του στη Βουλή- σε κάθε εκλογική αναμέτρηση όπου περίπου το 50% του εκλογικού σώματος απαξιοί τη διαδικασία και εν γένει παρουσιάζεται ως αόρατο, ενώ παράλληλα οι πολιτικοί ταγοί συνεχίζουν απτόητοι το βιολί τους…

Για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους, το μόνο ελαφρυντικό που επιδέχονται είναι ίσως η αναγνώριση της προσπάθειας απόκρυψης και των δικών μας ευθυνών, οι οποίες αφορούν την ανάπτυξη του ρουσφετιού και με ό,τι αυτό συνεπάγεται με τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Ακόμη κι αυτό όμως, είναι απότοκο της πρόκλησης της δικής τους τακτικής και νοοτροπίας.

Το καλό, ναι, υπάρχει και καλό(!), όπως με όλες τις προεκλογικές αναμετρήσεις, ο πακτωλός χρημάτων ρέει και κάτι ψίχουλα τρώνε και οι κότες… καταλήγοντας, στο αχ και να ’ταν μόνιμη η προεκλογική περίοδος.

Εν κατακλείδι, το κατεστημένο δεν το ενδιαφέρει το ποσοστό του εκλογικού σώματος που θα ασκήσει το δικαίωμά του. Άλλωστε το ίδιο με τις πράξεις του… είναι που το οδηγεί στην απαξίωση. Έτσι κι αλλιώς θα κυβερνά έστω και μειοψηφικά.

Αν λοιπόν πιστεύετε ότι σ’ αυτή την εκλογική διαδικασία υπάρχει ο υποψήφιος που είναι άμεμπτος, βρίσκεται εκτός κατεστημένου και διαθέτει τα προσόντα, έχει δηλαδή τις ικανότητες να κυβερνήσει τον τόπο με αμεροληψία, μακριά από κομματικά πάρε-δώσε, τότε καλή ψήφο.