Δύο δικαστήρια καταδίκασαν έναν άνθρωπο για ένα από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, με θύμα ένα παιδί. Ένοχος λοιπόν – τελεία. Το επάγγελμα ή η ιδιότητα του θύτη, η κοινωνική θέση και η εξουσία που κατέχει, μόνο ως επιβαρυντικά στοιχεία πρέπει να προσμετρώνται· το ότι ο παιδεραστής είναι ιερέας είναι δευτερεύον, όπως και το ότι τον αθώωσε πρόθυμα η κάστα του. Η Ιερά Σύνοδος δεν είναι παρά μια επαγγελματική συντεχνία και η κρίση της δεν σημαίνει τίποτα έξω από τα πλαίσιά της. Ωστόσο, ένας ιερωμένος δεν είναι εξ ορισμού καλός άνθρωπος, απλώς και μόνο λόγω της ιδιότητάς του· προφανώς όμως αυτό είναι ένα από τα κριτήρια των κοινωνικών λειτουργών.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας είναι οι πλέον ακατάλληλοι για παιδαγωγικό ρόλο. Οι ηγέτες της έχουν ενισχυμένη παρουσία και λόγο στην κοινωνία, κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο όταν αυτός ο λόγος είναι συνηθέστερα λόγος μίσους παρά αγάπης, λόγος διχαστικός και ρατσιστικός, αντίθετος με τις κατακτήσεις και τις ελευθερίες που μας άφησε ο Διαφωτισμός. Είναι περιττό να επαναλάβω παραδείγματα από το παρελθόν που όλοι γνωρίζουν· αρκεί αυτό που συμπέρανε κοτζάμ μητροπολίτης στην Ιερά Σύνοδο, που ουσιαστικά ήταν άλλη μια κακοποίηση της κοπέλας: Δεν ήταν μοιχεία ή πορνεία (η σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού), αλλά «συγκυλισμός» (σεξ χωρίς διείσδυση)! Στείλτε λοιπόν το παιδί σας στα σχολεία αυτών των ανθρώπων· γιατί όχι, μάλιστα, με δάσκαλο τον «συγκυλιόμενο» παπά, αφού τον αθώωσε η Σύνοδος. Ίσως να θεωρούν και το ξύλο από την παπαδιά εκπαιδευτικό…
Οι απίστευτες δικαιολογίες που ακούγονται αυτές τις μέρες από σεβάσμιους, υποτίθεται, ιεράρχες, μας βγάζουν από τα ρούχα μας. Τα όσα μάθαμε ότι έγιναν στη Σύνοδο για να αθωώσουν έναν καταδικασμένο από το δικαστήριο και να τον ξαναστείλουν να «επιμορφώσει» και άλλα παιδιά με τον τρόπο του, ισχυρίζονται ότι είναι «αποσπασματικά» και διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Αλλά τι άλλο μπορεί να λέχθηκε που να αλλάζει την εικόνα; Και μόνο ο ισχυρισμός πως η κοπέλα χρηματίστηκε για να βλάψει έναν αθώο ιερέα, είναι εξοργιστικός. Το ίδιο έκανε και σαν παιδάκι, την πρώτη φορά; Τα μέλη της Εκκλησίας δικαιούνται να εκφράζουν τις απόψεις τους – ακόμα και ρατσιστικές ή σκοταδιστικές. Όμως κρίνονται γι’ αυτές και (πρέπει να) διώκονται όταν παραβαίνουν τους νόμους, όπως κάθε πολίτης.
Έχουμε όμως μια άτυπη μεν, απαράδεκτη δε, συνδιαχείριση της αστικής εξουσίας με την εκκλησιαστική. Οι εξουσίες πρέπει να είναι διακριτές και είναι αθέμιτο η Εκκλησία να συγκυβερνά επηρεάζοντας τους πολιτικούς· δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν, λόγου χάρη, σχολεία της Εκκλησίας ως ισότιμα των κανονικών. Είναι γεγονός ότι τα παιδικά, εύπιστα μυαλά είναι εύφορο πεδίο για «ψάρεμα»· ο προσηλυτισμός (είναι κακός μόνο όταν τον κάνουν άλλοι;) στις μικρές ηλικίες είναι σαν την τερηδόνα. Η Εκκλησία συντηρεί και μια σειρά από προπαγανδιστικές φιλανθρωπικές δράσεις, με στόχο ευάλωτους ανθρώπους, όπως π.χ. Στέγες απεξάρτησης, όπου το πνευματικό ναρκωτικό αντικαθιστά το φυσικό. Να περιοριστεί επιτέλους στα του οίκου της· και η πολιτεία, που έχει ασήκωτες ευθύνες, να κάνει επιτέλους τη δουλειά της – εγκαίρως, χωρίς εκ των υστέρων «συγκλονισμούς» και κροκοδείλια δάκρυα.
