Η καλή είδηση της ημέρας: Τα παιδιά στην Ιταλία δεν θα γίνονται στο εξής δεκτά σε παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία αν δεν έχουν εμβολιαστεί (καλοδεχούμενη κωλοτούμπα από το συγκυβερνών κόμμα των Πέντε Αστέρων, το οποίο όταν ήταν εκτός Κυβέρνησης, είχε φλερτάρει έντονα με τις αντιεμβολιαστικές θέσεις).
Η δήλωση της ημέρας: «Λέω πάντα ότι το Brexit λογίζεται ως αποτυχία και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η θέση του Ηνωμένου Βασιλείου είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαι σίγουρος ότι μια νεότερη γενιά, κάποια μέρα, θα πάρει άλλη απόφαση και η Βρετανία θα επιστρέψει στην ευρωπαϊκή οικογένεια». – Γκι Φερχόφσταντ, Βέλγος πολιτικός, πρώην Πρωθυπουργός, τώρα ευρωβουλευτής και ηγέτης της Συμμαχίας των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (η Βρετανία δεν είναι δυστυχώς η μόνη χώρα στην οποία οι αποφάσεις των παλαιοτέρων έχουν δεσμεύσει το μέλλον των νεοτέρων).
Ο ηθικός αυτουργός του αιώνα: Ο εικονιζόμενος, μέσα στην τρελή χαρά, πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος δέσμευσε ολόκληρη τη χώρα με την ανοησία «εκλέξτε με, και εγώ θα κάνω δημοψήφισμα για παραμονή ή αποχώρηση από την ΕΕ» (είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν μπορείς να εκθειάσεις πολιτικό που τήρησε μια υπόσχεσή του).
Ο εκτός τόπου και χρόνου ηγέτης: Ο Τζέρεμι Κόρμπιν των Εργατικών. Αυτός, σίγουρα, έχει τρικυμία μες στο κρανίο του. Το κόμμα του πήρε φιλοευρωπαϊκή στάση στο δημοψήφισμα. Δηλαδή, υποτίθεται ότι θέλει τη Βρετανία μέσα στην ΕΕ. Πρόσφατα, χωρίς να το πολυπιστεύει, ανακοίνωσε πως τάσσεται υπέρ ενός δεύτερου δημοψηφίσματος. Εν των μεταξύ, η χώρα είναι με τη θηλιά στον λαιμό. Σε 14 μέρες εκπνέει η προθεσμία παραμονής της στην ΕΕ και εάν δεν επιτευχθεί έστω και προσωρινή συμφωνία αποχώρησης, η έξοδος θα είναι σκληρή και ολέθρια. Στην κρίσιμη ψηφοφορία προχθές, κάλεσε τους βουλευτές του να καταψηφίσουν τη συμφωνία, όπως και έγινε (μόνο τέσσερις δεν τον άκουσαν). Και το έκανε αποκλειστικά και μόνο για πολιτικάντικους λόγους. Από αυτούς που συνηθίζουν να παίζουν πολλοί πολιτικοί, ακόμα και εις βάρος των συμφερόντων της χώρας τους. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στο άθλημα.
Το ανάγνωσμα της ημέρας: «Κι εγώ προσωπικά πιστεύω πως, για να φτάσομεν εδώ που εφτάσαμεν, έπαιξεν ρόλον και το εθνικόν μας θέμα. Έπαυσεν από μιαν χρονικήν στιγμήν και μετά να μας απασχολεί, να μας προβληματίζει, να μας διχάζει, να μας ανάβει τα αίματα. Επεριθωριοποιήθηκεν το εθνικόν θέμα και εμπήκαν άλλα πράγματα. (…) Όταν έπεσε το χρήμα και άρχισαν μερικοί από τη μια μέρα στην άλλη να γίνονται εκατομμυριούχοι, χωρίς αμφιβολία το εθνικό μας θέμα ξεθώριασε». – Απόσπασμα από το εξαιρετικό και εσαεί επίκαιρο βιβλίο της Αγγελικής Σμυρλή «Θεοδούλου Λίμιτεδ», στο οποίο ο Τεύκρος, ένας από τους ήρωες του βιβλίου, συζητά με συναδέλφους του εκπαιδευτικούς πώς η Κύπρος έφτασε στο κούρεμα (ξαναδιαβάζοντάς το, διαπιστώνω ότι τα συμπτώματα του τότε είναι ολοφάνερα πάλι και σήμερα…)
Η αγριάδα της ημέρας: Ένα παλιότερο tweet της Μυρσίνης Λοΐζου, θυγατέρας του αείμνηστου Μάνου, στο οποίο έλεγε το εξαιρετικά ατυχές (δεν βρίσκω πιο ήρεμη και κομψή λέξη) ότι οι δολοφονημένοι από την τρομοκρατική οργάνωση 17Ν «θα έπρεπε να ζητήσουν συγγνώμη από μας». Η κυρία Λοΐζου επελέγη για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις της το ‘βγαλαν αυτό (που δεν είναι δύσκολο στον καιρό των social media), το διέγραψε από το twitter, και δεν συμμαζεύεται με τίποτα. Προσπάθησε να το κάνει, λέγοντας ότι επρόκειτο για «γλωσσικό ατόπημα», αλλά μάλλον το χειροτέρεψε το πράγμα. Βλέπετε, σε αυτές τις άγριες εποχές που ζούμε, οι άνθρωποι δεν αντέχουν ούτε μία απλή «συγγνώμη, έκανα λάθος και μετανιώνω» να πουν.
(Ταυτόχρονα, όμως, και πολλοί από εκείνους που την κατακρίνουν καταφεύγουν επίσης σε μια γλώσσα βαρβαρότητας, που εμένα τουλάχιστον με αποκαρδιώνει. Ενδεικτικά αναφέρω έναν τύπο στο Facebook ο οποίος, κάτω από ανάρτηση φίλης, έγραψε «πώς βγήκε από τα σπλάχνα του Μάνου Λοΐζου ένα τέτοιο τέρας;», μη συνειδητοποιώντας ίσως ο αφελής ότι και αυτός μοιάζει με εκείνο το φαινόμενο που θέλει να αποδοκιμάσει.)
