Το κράτος, ο μεγάλος βολεψάκιας!

«Μη σου τύχει άνθρωπε να χρειαστείς τα νοσηλευτήρια αυτές τις μέρες! Να σου λένε με ειλικρίνεια ότι ψάχνουν στολή να βρουν για να ντυθούν, ότι τους λείπουν αναλώσιμα πρώτης ανάγκης, για να μην κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους…».
 

Αυτό που απομόνωσα από την ανάρτηση στο Facebook, χθες, της δικιάς μας Άντρης Δανιήλ, από τους στυλοβάτες του Active, κάθε μέρα 12-2, που διηγείται μια δύσκολη προσωπική της εμπειρία, λέει τα πάντα για το σύστημα υγείας της Κύπρου, για το οποίο φέρουν ευθύνη όλοι όσοι κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο μέχρι και σήμερα. Ένα σύστημα που χρόνο με τον χρόνο ξέφτιζε, και ξεφτίζει, αντανακλώντας πλήρως την πικρή αλήθεια των αριθμών που φέρουν την Κύπρο να δαπανά τα λιγότερα, από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ, για τη Δημόσια Υγεία. 
 

Σε καιρούς ευμάρειας, που πάντοτε ακολουθούν τις μεγάλες κρίσεις μας, πράγματι αναπτύχθηκαν στον τόπο καλές έως και άριστες ιατρικές υπηρεσίες. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες μπόρεσαν να κάνουν μια καλή ασφάλεια, που τους έδινε το δικαίωμα, για σοβαρό ή μη λόγο, να πηγαίνουν σε ένα καλό ιδιωτικό νοσηλευτήριο.
 

Ουαί κι αλλοίμονο όμως εάν τους τύχαινε μια σοβαρή νόσος. Θα πήγαιναν, και ακόμα πηγαίνουν, είτε στα δημόσια νοσοκομεία που αφέθηκαν στη μοίρα τους και μέρα με τη μέρα φθίνουν, ή θα έτρεχαν στο εξωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο, θα πρέπει να είμαστε από τις λίγες χώρες της ΕΕ που το υπουργείο Υγείας αναδείχθηκε σε μέγιστο… φιλανθρωπικό ίδρυμα, προτάσσοντας ως επίτευγμά του το ότι κατάφερε να στείλει κόσμο έξω, όχι μόνο για σοβαρές και σπάνιες θεραπείες που δεν προσφέρονται εδώ (κάτι που ασφαλώς και είναι κατανοητό), αλλά ακόμα και για πολύ αστείες περιπτώσεις, που δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε. Υπάρχει μακρά λίστα!
 

Ποια εμπιστοσύνη, λοιπόν, μπορεί να αντανακλά στους πολίτες μιας χώρας ένα τέτοιο σύστημα; Που τώρα, με την πρώτη μεγάλη κρίση υγείας που κτυπά όλο τον πληθυσμό, φοβίζει και ανησυχεί. Όσες ηρωικές προσπάθειες και να καταβάλλουν οι ιατροί, νοσηλευτές και το άλλο υποστηρικτικό προσωπικό των νοσοκομείων, που πράγματι είναι αξιέπαινες, το σαθρό σύστημα δεν κρύβεται.

Το γεγονός και μόνο ότι η Κύπρος, χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει επάρκεια σε μονάδες εντατικής θεραπείας, ούτε και σε ιατρούς εντατικολόγους, μιλάει από μόνο του. Έπρεπε να ‘ρθει κορωνοϊός για να έχουμε σοβαρές υποδομές και άριστες υπηρεσίες σε αυτόν τον τομέα;

  ιδιωτικό τομέα, άρα αγοράζουμε τις υπηρεσίες. Δεν λειτουργούν έτσι τα σύγχρονα κράτη. Ναι, μερικά από αυτά μπορεί να αγοράζουν υπηρεσίες «απ’ έξω», αλλά δεν αφήνουν τη δημόσια υγεία να ατροφήσει επειδή δέκα-είκοσι ιδιώτες μας κάνουν τη δουλειά. 

Αυτοί, οι ιδιώτες, κάνουν τη δουλειά τους πράγματι. Και εν γένει την κάνουν καλά. Το κράτος είναι ο μεγάλος βολεψάκιας σε αυτή την περίπτωση, και το «αγοράζω υπηρεσίες» δεν μπορεί να το απαλλάξει από την ευθύνη του χαμηλότατου επιπέδου της προσφερόμενης δημόσιας υγείας.

Η πανδημία του COVID-19 δοκιμάζει τα συστήματα υγείας όλων των χωρών. «Το πρωτοφανές βάρος σε νοσοκομεία, ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό απειλεί πράγματι να φέρει μερικά συστήματα στα όριά τους ή και να μην μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά», είπε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, δρ Τέντρος Αντχανόμ Γκεμπρέγιεσους. 

Πέρα από τον κορωνοϊό, βασικές και απαραίτητες ιατρικές υπηρεσίες πρέπει να συνεχίσουν να παρέχονται. Παιδάκια εξακολουθούν να γεννιούνται. Σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις που μπορεί να σώσουν τις ζωές ανθρώπων, πρέπει να γίνουν. Φροντίδα βαριά νοσούντων από άλλες ασθένειες, πρέπει να συνεχίσουν να παρέχονται.

 

Όλοι λέμε στις προσευχές μας το ίδιο πράγμα αυτές τις μέρες του κορωνοϊού: Να μη χρειαστεί να νοσηλευτώ, Χριστέ μου!

 

Υστερόγραφο: Εννοείται ότι οι ιατροί και οι νοσηλευτές είναι η μόνη απαντοχή μας. Κι αξίζουν όλο μας τον σεβασμό. Αλλά, όταν περάσει αυτός ο εφιάλτης, είμαι σίγουρος ότι θα μιλήσουν ανοικτά (όχι πολιτικά, και συνδικαλιστικά) και τότε θα βγούμε όλοι στις πλατείες και στους δρόμους, όχι πια στα παράθυρα και στα μπαλκόνια, και θα τους χειροκροτήσουμε θερμά.