Πρόσφατα, συζητήθηκε στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής το μεταναστευτικό πρόβλημα καθώς η Κύπρος δέχεται μεγάλο όγκο μεταναστών–προσφύγων που εισέρχονται παράνομα στη χώρα, κυρίως μέσω των κατεχόμενων περιοχών. Σύμφωνα με τα στοιχεία, ενώ σε σχέση με τον πληθυσμό οι ροές μεταναστών στη χώρα μας ξεπερνά το 3%, στην Ευρώπη γενικότερα αυτό περιορίζεται κάτω από τη μισή μονάδα. Πρόβλημα υπάρχει και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και ορθά η Κυβέρνηση στρέφεται προς την Ευρωπαϊκή Ένωση που πρέπει να υλοποιήσει σχετική απόφαση για μια ορθολογιστική διασπορά των μεταναστών στις χώρες–μέλη.
Το μεταναστευτικό δεν είναι ένα απλό πρόβλημα. Αντίθετα, είναι πολύπλοκο και δεν πρόκειται να σταματήσει. Ούτε και είναι λύση ένα τοίχος ανάλογος με αυτόν του Τραμπ στα σύνορα ΗΠΑ–Μεξικού, ούτε του φράκτη που έστησε η Ουγγαρία στα σύνορα της με τη Σερβία, ο οποίος μάλιστα μπορεί να προκαλέσει ηλεκτροσόκ σε όσους αποτολμήσουν να τον αγγίξουν. Το μεταναστευτικό θα λυθεί μόνο όταν λυθούν τα αίτια που το προκαλούν. Κι αυτό δεν προβλέπεται να γίνει ούτε μέσα στα επόμενα 100 χρόνια. Θα πρέπει, επομένως, να μάθουμε να ζούμε με το πρόβλημα. Ιδιαίτερα εμείς εδώ στην Κύπρο που είμαστε στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων και που πάντα στην ιστορία μας ήμασταν χώρα με σημαντικές μεταναστευτικές ροές.
Η Κύπρος, η Ελλάδα και η Ιταλία, ως χώρες υποδοχής, θα πρέπει να δουν τον ρόλο τους διαφορετικά και μέσα από μια θετική προσέγγιση. Από τη στιγμή που το μεταναστευτικό θα συνεχίσει να υπάρχει, ας το αξιοποιήσουμε. Όπως, για παράδειγμα, με τη σύσταση ποιοτικών κέντρων υποδοχής που θα εκπαιδεύουν τους μετανάστες επαγγελματικά και γλωσσικά, ανάλογα με τις ανάγκες της Ευρώπης. Κέντρα που πρέπει να στηθούν και να λειτουργήσουν με τη βοήθεια της ΕΕ, με ποσοτικούς και ποιοτικούς στόχους. Φτάνει, βέβαια, να δούμε αυτούς τους ανθρώπους ως αυριανούς συμπολίτες μας και όχι ως αντιπάλους και εχθρούς μας, φορτωμένους –όπως μας είπε ένας βουλευτής– με AIDS που θα μας μολύνουν όλους. Στην Κύπρο, διαχρονικά, οι μεγαλύτεροι εχθροί του τόπου μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, με τις σκοπιμότητες, τις αρπαχτές, τις ανικανότητες, τις διαπλοκές και τους λαϊκισμούς μας και οι πέντε – δέκα δυστυχισμένοι ξένοι…