Είχα γράψει ξανά τον περασμένο Ιούλιο για τα φληναφήματα του προεδρικού περίγυρου. Τότε, η αφορμή ήταν μια σαχλαμάρα που ανήρτησε η Ινώ Αναστασιάδη, δηλωτική του πόσο αποκομμένοι στην κοσμάρα τους είναι οι άνθρωποι. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο δεν ήταν το πόσο πολύ διαβάστηκε εκείνη η στήλη, αλλά η «επιστροφή» που είχα. Θυμός και απαξίωση ήταν οι κυρίαρχες αντιδράσεις. Για τον νεοπλουτισμό τους, την έλλειψη μέτρου, το απύθμενο θράσος και την απροκάλυπτη επίδειξη του πλούτου τους. Τα οποία ενδεχομένως να μη σήμαιναν τίποτε εάν δεν αντανακλούσαν ευθέως στον ίδιο τον Νίκο Αναστασιάδη.
Μεσολάβησαν οι διακοπές κι, όπως ήταν φυσικό, το θέμα ξεχάστηκε. Ώσπου εμφανίστηκε το βίντεο του συζύγου της Ινώς Αναστασιάδη για να επιβεβαιώσει αυτό που υποψιαζόμασταν: το Προεδρικό έχει χάσει οριστικά την επικοινωνιακή μπάλα. Υποτίθεται, υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός από παρατρεχάμενους για να προλαβαίνει τέτοιου είδους «ολισθήματα». Αλλά να που τους ξέφυγε. Με αποτέλεσμα ο Γιάννης Μισιρλής, σε ένα μονόλογο που θυμίζει το «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;», διαφημίζει τις χάρες της Λεμεσού για να προσελκύσει τα ξένα βαριά πορτοφόλια.
Το θέμα βεβαίως δεν είναι ο προεδρικός γαμπρός. Όπως δεν ήταν και οι κόρες του Προέδρου στο ροζ συννεφάκι όπου επέλεξαν να κατοικούν, μακριά από τις θλιβερές πραγματικότητες που απασχολούν τους περισσότερους ιθαγενείς – φως, νερό και ρεύμα. Αυτού του είδους οι χαριτωμενιές, εξάλλου, το περισσότερο που μπορεί να σημαίνουν είναι το βρικολάκιασμα των στίχων «Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;». Ε λοιπόν, δεν είναι μόνο «η γη η Ελληνίς», είναι και αυτή η ρημαδοχώρα, μ’ αυτούς που της έλαχε να την κυβερνούν.
Σημειώστε και μία ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Όλο αυτό το σόου του Μισιρλή, το οποίο θυμίζει κακό τηλεμάρκετινγκ, βγήκε την ώρα που ο πεθερός του ελέγχεται για το σκάνδαλο που αποκάλυψε η OCCRP. Εξαιρετικό το timing, ε; Ένας έγκυρος, διεθνούς κύρους δημοσιογραφικός οργανισμός διασυνδέει το γραφείο που φέρει το όνομα του Προέδρου της Δημοκρατίας με υπόθεση ξεπλύματος βρόμικου χρήματος της τάξης των 4 δισ. Διασυνδέει, επαναλαμβάνω, καθώς το θέμα μας δεν είναι η όποια νομιμότητα των πράξεων. Ενώ, λοιπόν, ο Νίκος Αναστασιάδης καλείται να απαντήσει στο ακανθώδες ερώτημα «στην πολιτική ό,τι είναι νόμιμο, είναι κατ’ ανάγκην και ηθικό;», σκάει το ηλιοκαμένο παλληκάρι σε ρόλο κράχτη κεφαλαίων από το εξωτερικό. Ήλιος, θάλασσα, γκλάμουρ και υπηκοότητα! Πού αλλού θα βρουν καλύτερο «πακέτο» αλήθεια οι Ρώσοι και οι Κινέζοι εν δυνάμει πελάτες μας;
Όλα τα πιο πάνω δεν ήταν παρά μια μακρά εισαγωγή για να καταλήξω, στο διά ταύτα, σ’ ένα και μόνο ερώτημα: Ποιος είναι στ΄ αλήθεια ο άνθρωπος που σε λίγο καιρό θα διαπραγματευτεί το μέλλον μας; Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ηθικό του ανάστημα, αλλά και στα πολιτικά του πιστεύω. Όπως τις θέσεις, για παράδειγμα, με τις οποίες εξελέγη για να λύσει το Κυπριακό.
Ο Πρόεδρος εδώ και καιρό είναι χαμένος σε ένα νεφέλωμα. Από τη μια οι φαιδρότητες της οικογένειάς του και το επαγγελματικό του παρελθόν. Από την άλλη όσοι βυσσοδομούν πως άλλαξε γραμμή πλεύσης στο Κυπριακό. Και στη μέση εκείνος, υποχρεωμένος πλέον να μας πείσει για τα αυτονόητα.
