Δεν μπορεί παρά να νιώσεις φρίκη και οργή με όλα όσα έχουν βγει στο φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, σε σχέση με τις συνθήκες διαβίωσης ηλικιωμένων πίσω από κλειστές πόρτες οίκων ευγηρίας. Πρόκειται για πρόβλημα που χρονίζει, επειδή μέχρι σήμερα εγκληματικά δεν υπήρξε πολιτική βούληση για χάραξη εθνικής στρατηγικής για τους συνανθρώπους μας της τρίτης ηλικίας, τόσο από πλευράς Κυβέρνησης όσο και από πλευράς Βουλής. Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο ζήτημα δεν συνδέεται με κάποια μεγάλη και ενδιαφέρουσα δεξαμενή ψήφων, ώστε να «πάρουν μπρος» οι μηχανισμοί, να κινηθούν διαδικασίες και να παρθούν αποφάσεις. Στο μεταξύ, η αξιοπρέπεια των παππούδων και των γιαγιάδων μας, των ανθρώπων που με θυσίες έστρωσαν τον δρόμο για να βρισκόμαστε εμείς στο σημείο που βρισκόμαστε, τσακίζεται καθημερινά.

Πρακτικές, όπως να μαζεύονται τα αποφάγια ψωμιού από το γεύμα και το δείπνο, για να προσφέρονται μουλιασμένα είτε με νερό είτε με γάλα στο πρόγευμα, να σε ξυπνώ στις τέσσερις ή πέντε το πρωί γιατί θα αλλάξει η βάρδια και πρέπει να είσαι καθαρός, να σε κοιμίζω από τις εφτά το απόγευμα το καλοκαίρι, για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, να σε έχω καθηλωμένο από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μία καρέκλα και απέναντι από μία τηλεόραση, παρατηρούνται μέχρι και σήμερα, χτυπώντας σωματικά και ψυχολογικά τους ηλικιωμένους, παρά την έκθεση της Επιτρόπου Διοικήσεως πριν τρία χρόνια, η οποία κατακεραύνωνε πρακτικές που χρησιμοποιούνταν σε συγκεκριμένα γηροκομεία. Αυτά επιβεβαίωσε τις προάλλες, μιλώντας στο κρατικό ραδιόφωνο, ο πρόεδρος του Παρατηρητηρίου Τρίτης Ηλικίας, Δήμος Αντωνίου. 

Το όλο συμπέρασμα είναι ότι το ενδιαφέρον της Κυβέρνησης και της Βουλής να αναβαθμιστεί η επόπτευση και το επίπεδο υπηρεσιών στις 100 περίπου δομές (μόνο τρεις κρατικές παγκύπρια!) βρίσκεται στο ναδίρ. Δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα μέριμνα, ώστε μέρος των κρατικών και ευρωπαϊκων κονδυλίων να πηγαίνει και σε αυτές, για αύξηση του αριθμού τους (γιατί είναι λίγες), για βελτίωση των εγκαταστάσεων, για δημιουργία προγραμμάτων ποιότητας ζωής, όπως στο εξωτερικό (φροντίδα κήπων από ηλικιωμένους, διά βίου μάθηση, γειτνίαση γηροκομείων με νηπιαγωγεία κ.α.). 

Κάθε φορά που δημιουργείται σάλος, σπεύδουν η κυβέρνηση και οι βουλευτές να μας καθησυχάσουν δημόσια και να μας πουν ότι έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες. Λόγια κενά! Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν κάνουν! Είναι ντροπή, που ενώ βρισκόμαστε στο έτος 2022 και θέλουμε να αποκαλούμαστε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, το νομοσχέδιο για νέες παραμέτρους και κανονισμούς σε σχέση με τη λειτουργία στεγών ευγηρίας ακόμα βρίσκεται υπό συζήτηση στη Βουλή.

Το τραγικό είναι ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιλεχθεί από τον μέσο πολίτη ένας οίκος ευγηρίας που να ανταποκρίνεται στις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Σύμφωνα με τον κ. Αντωνίου, από τα περίπου 100 ιδρύματα υπάρχουν 10 – 15 «πεντάστερα», τα οποία είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, αλλά στοιχίζουν για τον κάθε ηλιωμένο 3.000-4.000 μηνιαίως. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα δεν είναι που έρχεται να προστεθεί στις τόσες άλλες που μας ταλανίζουν σήμερα, λόγω ανεπάρκειας στη χάραξη πολιτικής; Για το ευλόγως ζητούμενο, που είναι μία αξιοπρεπής ζωή, βρισκόμαστε όχι μόνο ενώπιον μισθών πείνας 600 – 700 ευρώ για τους νέους, ενώπιον δυσβάσταχτα ακριβών ενοικίων στέγασης, καυσίμων και άλλων αγαθών, αλλά και ενώπιον «πεντάστερων» στεγών ευγηρίας για λίγους, που στην ουσία προσφέρουν εκείνο το αυτονόητο, που έπρεπε να προσφέρoυν όλες. Από το ξεκίνημα μιας ενήλικης ζωής μέχρι το τέλος, η έννοια της αξιοπρέπειας δολοφονείται απροκάλυπτα.