Μέσα στο φουσκωτό πολύχρωμο παλτό του και κάτω από την κουκούλα του, ακούγεται ο λυγμός του που τον πνίγει. Είναι ένα παιδί. Δεν ξεπερνά τα 10 έτη. Κρατά μια μισοάδεια πλαστική σακούλα, μέσα στην οποία διακρίνονται υφάσματα. Αυτή σχεδόν κρέμεται από το λεπτό του χέρι, και ενώ είναι τόσο μικροσκοπικός, σχεδόν τρίβεται με το έδαφος. Περπατά αργά. Όχι, όμως και σταθερά. Ίσως επειδή έχει ήδη περπατήσει πολύ και είναι κουρασμένος. Ίσως, πάλι, επειδή είναι απαρηγόρητος. Συντετριμμένος. 

Πρόκειται για ένα μικρό αγόρι-πρόσφυγα της Ουκρανίας, το οποίο καταγράφεται από την κάμερα διεθνούς σταθμού στα σύνορα με την Πολωνία. Ξεφεύγει από τον πόλεμο, όμως, δεν είναι κανείς μαζί του. Είναι τόσο μικροσκοπικός. Είναι πρόσφυγας. Είναι μόνος. Στο βίντεο όπου καταγράφεται αυτή η συγκλονιστική και αφόρητα άσχημη στιγμή από την εισβολή στην Ουκρανία, δεν φαίνεται κανείς να τον ακολουθεί. Ούτε το παιδί φαίνεται να ψάχνει κάποιον. Κοντοστέκεται… 

Δεν είναι το πρώτο παιδί, το οποίο χωρίς τη συνοδεία κάποιου ενήλικα της οικογένειας, παίρνει τον δρόμο του ξεριζωμού. Η ιστορία ενός αγοριού που ταξιδεύει μόνο του, έχοντας στο χέρι του έναν αριθμό τηλεφώνου γραμμένο με στυλό, γίνεται γνωστή σε όλο τον κόσμο από το υπουργείο Εσωτερικών της Σλοβακίας. Σε αυτόν τον τηλεφωνικό αριθμό βρίσκεται το μέλλον του 11χρονου. Το εισιτήριό του για μιαν άλλη ζωή. Τι κόλαση έκανε, άραγε, τους γονείς του παιδιού να το στείλουν άρον–άρον στα σύνορα; Ο 11χρονος ξεκίνησε από τη Ζαπορίζια και έκανε μόνος του ένα ταξίδι μεγαλύτερο των 1.000 χιλιομέτρων μέχρι τη Σλοβακία. Κουβαλούσε ένα σακίδιο και μια πλαστική σακούλα με λίγα υπάρχοντα. «Αυτός είναι ο μεγαλύτερος ήρωας της χθεσινής νύχτας», αναφέρεται από το υπουργείο. «Κέρδισε τους εθελοντές με το χαμόγελο, την τόλμη και την αποφασιστικότητά του, αντάξια ενός αληθινού ήρωα», προσθέτει.

Τελικά, χάρη σε αυτόν τον τηλεφωνικό αριθμό και το διαβατήριό του, οι άνθρωποι που τον παρέλαβαν στα σύνορα, μπόρεσαν να επικοινωνήσουν με τους συγγενείς του. Αργότερα το υπουργείο δημοσιεύει και βίντεο με τη μητέρα του παιδιού να τους ευχαριστεί. Όπως εξηγεί, δεν ήταν σε θέση να εγκαταλείψει τη δική της άρρωστη μητέρα, όμως, ήθελε να κρατήσει ασφαλή τον γιο της, τον οποίο έστειλε μακριά από τον πόλεμο.

Περισσότεροι από 2 εκατ. άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την Ουκρανία, καταφεύγοντας στην ειρήνη που προσφέρουν οι γειτονικές της χώρες. Χιλιάδες ακόμη άμαχοι, προσπαθούν να απομακρυνθούν από τη φρίκη. Μια λαοθάλασσα άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο σιδηροδρομικό σταθμό στο Χάρκοβο, αναμένοντας το τρένο προς τη σωτηρία τους. Προσπαθούν να αποτρέψουν το τέλος. Να σωθούν. Να μην μπει το όνομά τους ή και των παιδιών τους στις λίστες των θυμάτων. 

Μετά από ρωσικές αεροπορικές επιδρομές η πόλη Σούμι, περνά πολύ δύσκολες ώρες. Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους. Πολλοί τραυματίζονται. Ανάμεσα τους ένα παιδάκι. Δεν πρέπει να ξεπερνά τα πέντε έτη. Το πρόσωπό του είναι γεμάτο χώμα και αίμα. Το μέτωπο του τυλιγμένο με μια γάζα. Έχει και αυτή ποτιστεί από το αίμα του, το οποίο βρίσκεται και στα χέρια και τα ρούχα του. Έχει κλειστά τα μάτια του και μοιάζει γαλήνιο. Ίσως αποκοιμήθηκε. Ίσως, από την άλλη, να μην αντέχει να βλέπει άλλο τη φρίκη που τους περικύκλωσε.