Μια εγνωσμένης αξίας ηθοποιός και υπόδειγμα καλλιτεχνικής ευυποληψίας, γιατί πάντα κρίνει αυστηρά τον εαυτό της.
Ζει στην Κύπρο εδώ και 22 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι έχει φέρει εις πέρας πάμπολλους απαιτητικούς και πρωταγωνιστικούς ρόλους, παραμένει ένας άνθρωπος σεμνός και διακριτικός. Η Έρικα Μπεγέτη έρχεται αντιμέτωπη με την Ιοκάστη Παπαδάμου στη διάσημη σουρεαλιστική κωμωδία του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», αναζητώντας κοινό έδαφος με μια χαριτωμένη, τρικυμισμένη και εκκεντρική ηρωίδα. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Σιλβέστρου, προσκαλεί το κοινό σ’ ένα δείπνο- αποκάλυψη, που όμοιό του δεν έχει ματαγίνει.
– Ποια θέματα συναντάμε στον πυρήνα του έργου; Tο βασικό θέμα που διατρέχει το έργο είναι, νομίζω, η αλλαγή των συνόρων της νεοελληνικής οικογένειας. Αυτά τα σύνορα δεν είναι μόνο γεωγραφικά, είναι σύνορα ηθικά, οικονομικά, πνευματικά αλλά και σεξουαλικά. Αυτή η αλλαγή γίνεται συνειδητή στους ήρωες της κωμωδίας με αλλεπάλληλα σοκ, που αποκαλύπτουν όλα τα κακά και την ελαφρότητα, τα σκάνδαλα και το ψέμα που διέπει σ’ ένα μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη οικογένεια. Γύρω από αυτό τον άξονα, θίγονται θέματα όπως η απουσία πραγματικών συναισθημάτων, η κοινωνική υποκρισία, η πολιτική διαφθορά, η ανυπαρξία μόρφωσης και πολιτικής σκέψης, η ομοφοβία, η ξενοφοβία κ.ά. Αλλά κι ο έρωτας που διασώζεται πάντα και παίρνει τη σκυτάλη, δίνοντας ελπίδα.
– Ποια στοιχεία της προσωπικότητας της Ιοκάστης εντοπίζετε στον εαυτό σας; Μμμ… Τον τρόπο, την ταχύτητα με την οποία η φαντασία της πηδάει από το ένα στο άλλο. Σ’ ένα μικρό βαθμό, η συναισθηματική ακαμψία με την οποία αντιμετωπίζει καινούργιες συνθήκες, την ικανότητά της να συγχωράει για να μπορέσει να προχωρήσει, την ανάγκη της για δράμα, τον αφελή τρόπο με τον οποίο εκφράζεται, αλλά και το αίσθημα μεγαλείου, που είναι κοινό σε όλες τις γυναίκες που έγιναν μητέρες και σύζυγοι και κατάφεραν να επιβιώσουν χωρίς να χάσουν τον εαυτό τους- έστω κι αν έχασαν λίγο την επαφή με το σύνολο.
– Πώς θα περιγράφατε αυτή τη φάση της πορείας σας και της ζωής σας; Τι τη χαρακτηρίζει; Είμαι ήρεμη, χαρούμενη, δημιουργική, ευγνώμων για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αίσθηση που ίσως ενισχύθηκε από την ιστορία του κορωνοϊού. Και συγχρόνως αισθάνομαι ένοχη, ανασφαλής και διαλυμένη, από αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον κόσμο.
– Είναι προϋπόθεση στη μελέτη ενός χαρακτήρα να εντοπίσετε κοινό έδαφος; Αυτό συνήθως γίνεται αυτόματα, στην πρώτη επαφή με το κείμενο. Πλέον, δεν είναι προϋπόθεση για μένα. Οι ηθοποιοί, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, συχνά αγνοούν ποιοι είναι ή ψεύδονται στον εαυτό τους. Μπορεί να ψάχνεις για κοινά σημεία και τελικά να απομακρυνθείς πολύ, προσπαθώντας να κρυφτείς από σένα τον ίδιο…
– Τι σας έχει μάθει το θέατρο για τη ζωή; Και τι η ζωή για το θέατρο; Tο θέατρο μου έμαθε πως τα αγαθά κόποις κτώνται, πως κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο παρά μόνο πιο έτοιμος, πως πρέπει ν’ αγαπάς πάντα το παιδί μέσα σου και πως πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι, γιατί έτσι μόνο σου επιστρέφεται πολλαπλή η αξία όσων δίνεις. Η ζωή με δίδαξε πως το θέατρο είναι πρωταθλητισμός. Πρέπει να κάνεις τις ανάλογες θυσίες, αν θέλεις να’ σαι πρωταθλητής. Το θέατρο είναι όμως και μια κυψέλη και μπορείς να προσφέρεις στο σύνολο από κάθε θέση. To θέμα είναι να ρωτάς τον εαυτό σου μετά την προσπάθεια: έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα; Και η απάντηση να είναι «Ναι!»
– Σας ανανεώνει η προοπτική συνεργασίας με ηθοποιούς που δεν έχετε συναντήσει ξανά; Ναι, σίγουρα, οι νέες συνεργασίες σού χαρίζουν εγρήγορση και σε πλουτίζουν. Είναι τα μπόνους του επαγγέλματος αυτά. Από την άλλη, οι συνεργασίες με συνάδελφους που ήδη γνωρίζεις σου δίνουν την ευκαιρία να μη θεωρείς κανέναν ως δεδομένο.
– Υπήρξε ποτέ στιγμή στην πορεία σας που να νιώσατε απόλυτα ικανοποιημένη από την προσέγγιση ενός ρόλου; Γενικά, κρίνετε αυστηρά τον εαυτό σας; Νομίζω, όχι. Τουλάχιστον όσο διαρκούν οι παραστάσεις. Υπάρχουν φορές που νομίζω πως είμαι κοντά με τους χαρακτήρες που υποδύομαι, αλλά πάντα κρίνω αυστηρά τον εαυτό μου. Εξάλλου, ο ρόλος είναι αποτέλεσμα συνεργασίας με τον σκηνοθέτη και την ομάδα. Κάποιες φορές, είναι πιο εύκολο να συνεργαστείς, οπότε έχεις και το χρόνο να συνδεθείς με τον ρόλο. Πάντως, είχα αισθανθεί πολύ ιδιαίτερα στον μονόλογο του Γουίλι Ράσελ «Shirley Valentine», που κάναμε το 2011 στο Θέατρο Ένα, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Αραούζου.
– Σας ιντριγκάρουν περισσότερο οι συνεργάτες ή τα έργα; Kαι τα δυο εξίσου. Αλλά μπορώ να πω όχι σε ένα καλό έργο, αν κρίνω ότι δεν θα έχω καλή συνεργασία.
– Τι είναι αυτό που σας απωθεί στον χώρο όπου δραστηριοποιείστε; Το θράσος και η αγένεια. Η έλλειψη ειλικρίνειας, επίσης.
- Η παραγωγή του Θεάτρου Διόνυσος με το έργο του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» κάνει πρεμιέρα στις 18 Μαρτίου. Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη, Παρασκευή, Σάββατο 8.30μ.μ. & Κυριακή 6.30μ.μ. μέχρι 20/4, 22818999, Λεμεσός, Θέατρο Ριάλτο, 20 & 28/4 8.30μ.μ. 77777745
Ελεύθερα, 13.3.2022
