Εισαγωγικό της σημερινής ανταπόκρισής μου από Αθήνα, με Πλατείες που ’ναι γεμάτες, με το νόημα που ’χει κάτι από το «δεν με νοιάζει». Διασκέδαση εκβιασμένη. «Έτσι γουστάρω. Πίνω μπίρες, και κατουράω όπου στέκομαι. Σε δημόσια θέα». Γεγονότα καταγράφω. Δυσκολεύομαι να τα σχολιάσω. Δεν θέλω κιόλας. Θ’ ακούγομαι ξοφλημένος και τούτη τη σύμβαση δεν την αντέχω με τίποτα.
«Σ’ αυτήν την ηλικία», λέει ο Σαββόπουλος, «ή μιλάς της κάθε μιας γενιάς, καινούργιας και παλιάς, ή κλείνεις και σιωπάς»…
Πενθώ τον ξαφνικό χαμό του φίλου μου του Νίκου Ζαχαριάδη. Μπαμ και κάτω από ανακοπή καρδιάς, 55 ετών και άνευ επιβεβαιωμένων υποκείμενων νόσων. Ήταν σε επαγγελματικό ραντεβού, μετά από εκπομπή του στην Athens Voice, ξεκαρδίζονταν όλοι με το πηγαίο του χιούμορ, ατάκες να σου φεύγει το σκαρπέλο και ξαφνικά ένα βάρος «εδώ», ένα ασθενοφόρο ρε παιδιά, …, καθ’ οδόν ο Νίκος είπε «έχετε γεια».
Στον αέρα χθες, φιλοξένησα τον Γιάννη Μειμάρoγλου, διευθυντή του ιστότοπου metarithmisi.gr, να μου μιλήσει για το βιβλίο «Διαδρομές» που έγραψε με άλλους 7 φίλους και συνοδοιπόρους του στην πολιτική. Από διάφορες αποχρώσεις της Αριστεράς, αλλά ανόθευτοι από την «καρεκλίλα της εξουσίας». Πριν μπούμε όμως στην κουβέντα, πρόσεξα στην αρχική σελίδα του site μια φωτογραφία της Ραχήλ Μακρή, μιας απερίγραπτης τύπισσας που εξελέγη βουλευτής με το κόμμα του Καμμένου και, μαζί μ’ αυτόν συνέπλευσε με τον Τσίπρα. Δίπλα στο όνομά της ήταν η λέξη «Ντροπή», με θαυμαστικό. Πάτησα, και διάβασα αυτήν την ανάρτησή της για τον θάνατο του φίλου μου, δημοσιογράφου Νίκου Ζαχαριάδη:
«Σήμερα γιορτάζει όλη η γη. Δημ.κάφρος που με έβριζε, μας άδειασε τη γωνιά»…
Χρειάστηκα κάποια λεπτά να συνέρθω. Ο Νίκος ποτέ δεν έβριζε. Σάτιρα έγραφε, καυτή ενίοτε. Ήταν ένας βαθύτατα ευγενικός και τρυφερός άνθρωπος. Αλλά αυτή η τύπισσα; Εξελέγη στο ελληνικό Κοινοβούλιο, την ψήφισαν άνθρωποι…, τώρα δεν είναι, αλλά έχει προϋπηρεσία που λέμε. Δηλαδή, έχει …ένσημα!
Πριν συνεχίσω την κουβέντα μου με τον Μεϊμάργλου, τον παρακάλεσα να κατεβάσει από το σάϊτ αυτήν την ντροπή. Έβαλα το «Εμείς του ’60 οι εκδρομείς» του Σαββόπουλου και προχώρησα στις «Διαδρομές», με «Το μετέωρο βήμα του τυφεκιοφόρου», του Νίκου Κουτρέτση, μαθηματικός με μεταπτυχιακές σπουδές σε Πληροφορική, Επιχειρησιακή Έρευνα και Οργάνωση, στέλεχος της Αριστεράς κατά την εποχή της χούντας και της μεταπολίτευσης, μετά από μακρά περίοδο αδράνειας ξαναδραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο Ποτάμι.
«Από κάθε άποψη είχε έρθει η ώρα της πολιτικής αποσάθρωσης. Τα κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς έγιναν πεδίο πολιτικών συγκρούσεων, γέμισαν διαλυτικές τάσεις, γνώρισαν διασπάσεις και αφύσικες συγκολλήσεις, απελπισμένες προσπάθειες διάσωσης της τελευταίας στιγμής. Αδερφικοί φίλοι, αγωνιστές που μοιράστηκαν τα ίδια κελιά συγκρούστηκαν και μισήθηκαν μεταξύ τους, υπερασπιζόμενοι μέχρι τελευταία στιγμή τη δικιά τους εκδοχή της Ουτοπίας. Το παιχνίδι όμως ήδη είχε χαθεί αλλού.
Και πού χάνουν το παιχνίδι όλες οι αποκαλυπτικές ιδεολογίες; Στην καθημερινή πραγματικότητα. Πόσον καιρό μπορείς να αντέξεις, αντί να προσαρμόζεις τη θεωρία στην πραγματικότητα, να προσπαθείς για το ανάποδο, να αναζητάς τρόπους για να κάνεις την τρίχα τριχιά, ώστε να βαστάει πιο στέρεα την κοσμοθεωρία σου; Τι λυτρωτικά που είναι τα γέλια που σε πιάνουν, όταν αποδέχεσαι τελικά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός!».
Μια εβδομάδα πριν από εκείνη των Παθών. Με απελάσεις Ρώσων διπλωματών, με ιστορίες δηλητηριάσεων και έναν άνθρωπο που κάνει απεργία πείνας με πραγματικό σκοπό και η ζωή του κρέμεται από ένα νήμα. Έχουμε και την αρχή μιας μεγάλης ανταρσίας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο – που μπορεί να ενοχλεί εμάς τους μικρούς, αλλά ίσως είναι ευκαιρία, αντί να τα περιμένουμε όλα από μια γενναία επιδότηση (που έτσι κι αλλιώς έναν-δύο ευνοεί), να κοιτάξουμε να φτιάξουμε πρώτα το δικό μας παιχνίδι.
Αυτά, από το μέτωπο. Γεια και χαρά σας!
