Περισσότεροι από 1.000 πρόσφυγες και μετανάστες έχουν χάσει από την αρχή του χρόνου τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Αν και μειωμένες οι ροές δεν έχουν σταματήσει. Στην Ισπανία, την Ελλάδα και την Κύπρο συνεχίζουν παρά τα εμπόδια να φτάνουν εκατοντάδες άνθρωποι, που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο ή ένα καλύτερο μέλλον. Ειδικά, η κατάσταση στα ελληνικά νησιά θυμίζει ημέρες του 2015.
Πίσω από την αύξηση των μεταναστευτικών ροών κρύβεται η Τουρκία, η οποία, εξαιτίας και των σοβαρών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η οικονομία της, είναι δύσκολο να διαχειριστεί τα τρία εκατομμύρια ανθρώπων που βρίσκονται στο έδαφός, της. Για αυτό και ανοίγοντας την «κάνουλα» του μεταναστευτικού, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει στόχο να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση για περισσότερα χρήματα, αλλά και για πιο ευνοϊκή στάση στις κινήσεις της Άγκυρας στη Ανατολική Μεσόγειο.
Εύκολα κάποιος μπορεί να κατηγορήσει την «άκαρδη» τουρκική στάση. Ο Ταγίπ Ερντογάν εκμεταλλεύεται εκατομμύρια ανθρώπους που βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, για να προωθήσει τα σχέδιά του. Δεν νοιάζεται για τις ανάγκες τους, αλλά τους χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί για να εξασφαλίσει ανταλλάγματα.
Την κύρια ευθύνη, όμως για την εργαλειοποίηση προσφύγων και μεταναστών δεν έχει η Τουρκία αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν αντιμετώπισε ποτέ το θέμα ανθρωπιστικά, αλλά ούτε και σφαιρικά προκειμένου να βοηθήσει όλα τα κράτη–μέλη της. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει είναι πως το βάρος το σηκώνουν μερικές χώρες, με τις υπόλοιπες απλά να παρακολουθούν αμέτοχες στην καλύτερη των περιπτώσεων και στη χειρότερη να κουνούν το δάχτυλο ζητώντας ευθύνες. Η συμφωνία με την Τουρκία ήταν η εύκολη λύση για τις Βρυξέλλες. Πλήρωσαν την Άγκυρα για να κάνει τη «βρόμικη» δουλειά για αυτές, προσφέροντάς της στην ουσία ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Έτσι, ο Ταγίπ Ερντογάν βρέθηκε από τη μια μέρα στην άλλη κυρίαρχος του παιχνιδιού, αφού, αναλόγως διάθεσης και συμφερόντων, μπορεί να εκβιάζει διεκδικώντας περισσότερα. Η ΕΕ αντί να διαχειριστεί ένα πρόβλημα που την αφορά, προτίμησε να αφήσει την ευθύνη σε άλλους. Το τίμημα είναι μεγάλο, μόνο που το πληρώνουν και πάλι λίγοι. Τα κράτη εισδοχής καλούνται να σηκώσουν ένα φορτίο ασήκωτο. Τα υπόλοιπα κρύβονται πίσω από τους κανονισμούς και σφυρίζουν αδιάφορα. Μίλησε κανείς για Ευρώπη της αλληλεγγύης;
