Σε αντίθεση με τη φύση, η τέχνη δεν απεχθάνεται καθόλου το κενό όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι Ιταλός καλλιτέχνης κατάφερε να πουλήσει στην τιμή των 15.000 ευρώ ένα… αόρατο γλυπτό.
Σύμφωνα με τον 67χρονο Σαλβατόρε Γκαράου, το έργο «Io Sono» (Εγώ είμαι) υπάρχει αλλά όχι σε υλική μορφή και στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με ένα «κενό».
Πέρα από την εννοιολογική χροιά της εικαστικής του παρέμβασης, ο ίδιος επικαλείται την αρχή της αβεβαιότητας του Χάιζενμπεργκ, όπου το «τίποτα» έχει βάρος. Το κενό δεν είναι παρά ένας χώρος γεμάτος συμπυκνωμένη ενέργεια μετατρέπεται σε σωματίδια, που υπάρχουν μέσα μας. «Μοιάζει πολύ με το πώς δίνουμε μορφή σε έναν ‘Θεό’ που δεν έχουμε ξαναδεί» τονίζει ο Γκαράου, που πριν από δύο εβδομάδες παρουσίασε ακόμη ένα άυλο γλυπτό με τίτλο «Ο Βούδας σε διαλογισμό» στην Πιάτσα ντε λα Σκάλα του Μιλάνου.
Ο τυχερός αγοραστής που αγόρασε το «Io Sono» σε δημοπρασία παρέλαβε ένα πιστοποιητικό αυθεντικότητας και καλείται να εκθέτει το «γλυπτό» σε ένα τετράγωνο 1,5Χ1,5 μ. σε ιδιωτικό χώρο απαλλαγμένο από εμπόδια, όπου δεν απαιτείται έλεγχος του φωτισμού και του κλίματος.
«Ας μην κάνουμε τίποτα κι ίσως αυτό είναι τέχνη» είπε κάποτε ο Άντι Γουόρχολ. Αυτό το είχαν κάνει πράξη ήδη από το 1958 καλλιτέχνες όπως ο Υβ Κλάιν, με το περίφημο έργο του «Το Κενό» σε μια ιστορική έκθεση «στερεοποιημένης αισθαντικότητας» στην γκαλερί Iris Clert. To 2009 το Κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι είχε διοργανώσει ολόκληρη ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη σε εννιά ιστορικές εκθέσεις που διαπραγματεύονται το κενό.
