Η συντριπτική πλειονότητα των μεγάλων κρίσεων, εκτός από προβλήματα, φέρνουν μαζί ευκαιρίες. Συχνά πολλές και εξαιρετικά σημαντικές για το μέλλον των εμπλεκομένων.
Όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που τόσα προβλήματα προκαλεί στην ευρωπαϊκή οικονομία, πολλοί θεώρησαν πως ο Πούτιν, πέραν των αρνητικών επιδράσεων, θα προσφέρει και μια σημαντικότατη ευκαιρία για δομικές αλλαγές και εκ βάθρων μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θεωρήθηκε πως οι τρομεροί κίνδυνοι, αποτέλεσμα της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία, θα οδηγούσαν σε ενίσχυση της συνοχής της και επομένως σε αύξηση της γεωπολιτικής της ισχύος.
Με “καθοδηγητή” και παράδειγμα την ενοποιημένη κοινή αντιμετώπιση της πανδημίας, η οποία προηγήθηκε, οι αλλαγές που έως τότε εμποδίζονταν από διάφορα μικρά και μεγάλα συμφέροντα, έμοιαζαν κάτι περισσότερο από εφικτές. Ο επανασχεδιασμός του Συμφώνου Σταθερότητας, η θεσμοθέτηση του κοινού δανεισμού με (κάτι σαν) Ευρωομόλογα, αρχικά μόνο για την κάλυψη αναγκών και προβλημάτων που δημιουργούνται από κρίσεις αργότερα με ευρύτερα πεδία, η διαμόρφωση ενός καλύτερου και μεγαλύτερου προϋπολογισμού και η καθαρά στρατιωτική ενίσχυση της ΕΕ, φάνταζαν πλέον ορατοί στόχοι.
Η πλάστιγγα των συσχετισμών στο εσωτερικό της ΕΕ, καθώς η ισχύς της Γερμανίας και των υπόλοιπων “προτεσταντών” είναι προφανές πως πλήττεται βαριά λόγω της εξάρτησής τους από το ρωσικό πετρέλαιο και αέριο, μετατοπίζεται πλέον προς τον ευρωπαϊκό Νότο. Ο οποίος ουσιαστικά διαθέτει το μεγαλύτερο μέρος της (όποιας) στρατιωτικής δύναμης της ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα έχει σημαντικά μικρότερη εξάρτηση από τη Ρωσία.
Ειδικά μετά τη νίκη Μακρόν στις γαλλικές εκλογές, έμοιαζε βέβαιο πως η Γαλλία θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος του Νότου, για την γρήγορη προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Σε συνδυασμό με την στάση της καγκελαρίας Σολτς, που έδειχνε να παρουσιάζει σαφώς πιο αμοιβαιοποιητική (sic) διάθεση, οι ελπίδες πως η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα επιταχύνονταν, θεωρήθηκαν ρεαλιστικές.
Αποδείχθηκε πως δεν ήταν!
Την κρίσιμη ώρα, με μπροστάρη τον Ούγγρο ακροδεξιό Όρμπαν, που συγκυριακά μόλις έχει βγει εξαιρετικά ενισχυμένος από τις τοπικές εθνικές εκλογές, άρχισαν οι αρνήσεις συμμόρφωσης, τα μπλοκαρίσματα αποφάσεων και τ’ ανατολίτικα παζάρια (όποιος πιστεύει ότι παζάρι κάνει μόνο ο Ερντογάν, δεν γνωρίζει και πολλά από διεθνή πολιτική αλλά και… Βρυξέλλες)! Μέχρι και υπαναχωρήσεις σε ήδη ειλημμένες αποφάσεις, είδαμε. Ειδικά η κωλυσιεργία του γερμανικού κρατικού μηχανισμού για τον εφοδιασμό της Ουκρανίας με βαριά όπλα, εκτός από κατάπτυστη, ήταν επίσης το πλέον άψογο παράδειγμα χρήσης της γραφειοκρατίας σαν όπλο, εναντίον της εκπεφρασμένης βούλησης της πλειοψηφίας!
Είναι ξεκάθαρο πως η Ευρώπη σηκώνει τεράστιο οικονομικό βάρος. Ο πληθωρισμός μειώνει αισθητά την αγοραστική δύναμη πολιτών και κρατών, περιορίζοντας τους ρυθμούς ανάπτυξης, ενώ ακόμη και αυτή η ύφεση δεν μπορεί ν’ αποκλειστεί. Οι κυρώσεις θα έχουν μεγάλο κόστος για τις χώρες του Βορρά, οι οποίες, στο τέλος αυτής της κρίσης, είναι αναπόφευκτο να έχουν υποστεί βαρύτατα οικονομικά πλήγματα, σαφώς βαρύτερα αυτών που θα έχει δεχθεί ο ευρωπαϊκός Νότος.
Όμως, ταυτόχρονα διαθέτουν και τις μεγαλύτερες δυνατότητες από πλευράς οικονομικής ισχύος. Επομένως, έχουν επίσης μεγαλύτερες αντοχές!
Ανεξάρτητα, όμως, από τις οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες του κάθε μέλους ή ενός μπλοκ χωρών-μελών, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έχει φτάσει η ώρα που η Ευρώπη επιτέλους θα υλοποιήσει το όραμα εκείνο που τη δημιούργησε! Έχει ωριμάσει ο χρόνος για να ξεκινήσει να αποτελεί και να συμπεριφέρεται σαν μια πραγματικά μεγάλη δύναμη του πλανήτη, με λόγο και επιρροή σε όλα όσα συμβαίνουν! Μια μεγάλη δύναμη που όλοι σέβονται. Κι όχι σαν ένας σκέτος συνεταιρισμός οικονομικών συμφερόντων, που διαλύεται στα εξ ων συνετέθη μόλις γίνει αντιληπτό πως, εκτός από κέρδη, θα υπάρξει και κόστος!
Απλούστατα διότι, όπως έχει πει κάποτε κι ένας σεβάσμιος γέροντας: “Δεν αρκεί να σε σέβονται, πρέπει και να σε φοβούνται!”.
* Από το capital.gr, αποκλειστική συνεργασία με Φιλελεύθερο
