Είναι ορθό και δίκαιο να ζητάμε και να περιμένουμε υποστήριξη και βοήθεια από την διεθνή κοινότητα να μην ξεχνάει το πρόβλημά μας.
Αρκεί να μην το ξεχνάμε εμείς! Ή, αρκεί να μην το θυμόμαστε εμείς όποτε μας βολεύει. Κυρίως όμως, αρκεί η δική μας προσπάθεια προς τον στόχο της τελικής μας δικαίωσης να είναι διαρκής, ενεργή, πολύπλευρη, ρεαλιστική και πειστική. Που δεν είναι. Σε καμία περίπτωση.
Απέχουμε πολύ, δυστυχώς, από αυτούς τους παράγοντες που μόλις παρέθεσα. Και δεν απέχουμε μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και σε κοινωνικό. Κοντεύουμε, εκτός από μιαν αποκαρδιωτική τυπικότητα, να εντάξουμε το πρόβλημά μας, το πρόβλημα της Κύπρου μας, σε μια διαδικασία διπλωματικών reminders, λες και θα συγκινηθεί ο «εχθρός» εάν ο άλφα οργανισμός ή ο βήτα πολιτικός-φορέας βγει δημόσια και υπενθυμίσει στην υπόλοιπη ανθρωπότητα την κατοχή της νήσου.
Επενδύσαμε όλο το είναι μας στη λέξη «λύση». Δεν θάπρεπε, τουλάχιστον, να συνοδεύεται εξαρχής και από τη λέξη «απελευθέρωση»; Δεν θα έπρεπε να θυμίζουμε διαρκώς στην διεθνή κοινότητα, ότι στην Κύπρο «δεν υπάρχει ειρήνη»; Δύσκολο, ξέρω. Δεν μας βοηθούν οι … συνθήκες της ζωής που επιλέξαμε να κάνουμε!
Επιστρέφω όμως στα τωρινά.
Στεναχωρηθήκαμε που ο Ζελένσκι δεν αναφέρθηκε στο πρόβλημά μας. Καλώς στεναχωρηθήκαμε – αλλά ια τους λόγους που προαναφέραμε. Στ’ αλήθεια όμως: Ο άνθρωπος αγωνίζεται αυτή τη στιγμή για την επιβίωση της χώρας του και των πολιτών της. Είναι σε πόλεμο. Οι νεκροί είναι χιλιάδες. Οι πρόσφυγες εκατομμύρια. Πόλεις και περιοχές έχουν «τραυματιστεί» βαρύτατα. Ίσως και ανεπανόρθωτα. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.
Κάθε μέρα βγαίνει διαδικτυακά μία ή και περισσότερες φορές στα Κοινοβούλια χωρών, όχι απλώς για να υπενθυμίσει το «πρόβλημά» του, αλλά και να ζητήσει, να ικετεύσει βοήθεια. Έμπρακτη. Όχι απλώς δηλώσεις (που εμάς, φαίνεται, μας ικανοποιούν έστω μόνο αυτές!). Κινδυνεύει η ζωή του ανά πάσα στιγμή. Κάθε φορά που βγαίνει να απευθυνθεί σε κάποιον διεθνή οργανισμό, το κάνει από διαφορετικό μέρος, μυστικό, για ευνόητους λόγους. Και, στη δική μου γνώμη, τα έχει καταφέρει θαυμάσια. Ηθοποιός /ξε-ηθοποιός, έχει βάλει γυαλιά σε πολλούς επαγγελματίες πολιτικούς. Κάτι που ξέρει καλά ο Ζελένσκι, το κάνει άριστα! Και έχει δίπλα του μια μικρή ομάδα επικοινωνιολόγων, που ξέρουν ότι η εποχή μας χρειάζεται και άλλα «όπλα» για να κινητοποιήσεις την διεθνή κοινή γνώμη. Οι … επικές δηλώσεις από γκριζοκουστουμαρισμένες φάτσες πίσω από πόντιουμ ξεθωριασμένα, είναι η χαρά του alt+control+delete!
Πέραν αυτών, σε όλο ετουτο το σαφάρι υποστήριξης και βοήθειας, ο Ζελένσκι έχει βρει στήριξη και από την Τουρκία. Δεν μας αρέσει. Αλλά έχει τους λόγους του – τους ανέφερα πριν. Είναι λόγοι υπαρξιακοί. Και όχι … διπλωματικών σχέσεων. Θεωρώ, επομένως, δίκαιο το παράπονό μας που δεν ανέφερε το Κυπριακό, αλλά υπερβολική την αντίδραση και άκαιρο το χρονικό σημείο στο οποίο τίθεται. Κακό, κάκιστο timing.
Και, για να επανέλθω στα εντελώς αρχικά της στήλης, ενέχει και ένα στοιχείο υποκρισίας ή, να το πω εντελώς ωμά, ένα στοιχείο «κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας». Έχουμε καταντήσει επαίτες υποστηρικτικών δηλώσεων και πράξεων…
Κι αν εμείς τσαντιστήκαμε με τον Ζελένσκι, έχουμε σκεφτεί άραγε πώς ένοιωσε αυτός ο άνθρωπος «βγαίνοντας» (με όλους τους κινδύνους που ανέφερα πριν) να απευθυνθεί στα Κοινοβούλια της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, και να αντικρίζει αρκετά άδεια έδρανα; Αν ενόχλησε εμάς η μη αναφορά του στην τουρκική εισβολή, πώς να εισέπραξε αυτός, άραγε, τις κραυγαλέες, απαράδεκτες ηθελημένες απουσίες, ιδίως από μια χώρα που υπ έστη εισβολή;
Να καταδικάσεις, κύριε Πρόεδρε της Ουκρανίας, την εισβολή που έκαναν σε μας, αλλά κάποιοι από εμάς δεν καταδικάζουμε την εισβολή και τον πόλεμο που κάνει η Αγία μας Ρωσία στη δική σου χώρα; – Αυτό του «είπαμε» στην ουσία. Και μας πείραξε κιόλας που έθιξε και το ευαίσθητο θέμα των αθρόων πολιτικοποιήσεων…
Ακούγεται καλά αυτό; Ακούγεται λογικό;
Όσο για τους δύο ελληνικής καταγωγής πολεμιστές (στελέχη του Τάγματος των Αζόφ στην Ουκρανία), που εμφανίστηκαν στην Βουλή των Ελλήνων, θα τα πούμε και θα τα συζητήσουμε τις επόμενες μέρες, όταν ηρεμήσουμε από το … σοκ μας!
Εικονογράφηση: Στην Ιαπωνία, όρθιοι οι βουλευτές, δίχως καμία απουσία, χειροκροτούν τον Πρόεδρο Ζελένσκι.
