Όλο και πιο συχνά φίλοι με ενημερώνουν για τον κακό χαμό που γίνεται στο facebook κάτω από κάποια στήλη μου. Παλαιότερα ήταν για τη θρησκεία, πλέον τα θέματα που προκαλούν εμφύλιο είναι για τους μετανάστες, τους ομοφυλοφίλους, τον κορωνοϊό… Με τον σταυρό στο χέρι πάντοτε, αφού ο καθένας ξεχωριστά κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Χαμπάρι δεν παίρνω και προσωπικά δεν με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι το γενικότερο. Όλο αυτό το πισωγύρισμα της ανθρωπότητας. Όλο αυτό το μίσος και το ερώτημα που θα μας βγάλει. Ποιο θα είναι το τίμημα τούτη την φορά, ποιοι θα την πληρώσουν;
Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά κυπριακό, είναι παγκόσμιο. Ωστόσο θέλω να διατηρώ την πεποίθηση (ψευδαίσθηση ίσως) πως όλο αυτό που ζέχνει το facebook δεν εκφράζει την πλειοψηφία. Είναι μόνο ένας αριθμός -όχι ευκαταφρόνητος, ούτε ακίνδυνος- που έχει βρει νόημα ζωής στα χαρακώματα του facebook, όπου ως ελεύθεροι σκοπευτές, κρυμμένοι στο διαδίκτυο, μπορούν να πυροβολούν προς πάσα κατεύθυνση, δίνοντας την εντύπωση πως είναι η επικρατούσα άποψη.
Η αγένεια κι η βλακεία, το θράσος και το μίσος, που δεν ήταν αποδεκτά, έχουν βρει πλέον λεωφόρους για να διοχετευτούν και εύφορα λιβάδια για να ευδοκιμήσουν. Κι οι πολιτικοί, αντί να κατευθύνουν προς το φως, κατευθύνονται όπου βλέπουν πελατεία, όπου διαβλέπουν πως μπορούν να καρπωθούν ψήφους.
Για χάρη της ελευθερίας της άποψης, ο καθένας μπορεί να λέει όμτι θέλει, σε όποιο ύφος, με οποιεσδήποτε λέξεις. Η περίφημη ελευθερία έκφρασης έχει μετατραπεί σε μπούμεραγκ. Δεν είναι εύκολο ωστόσο να υποστηρίξεις φίμωση. Κλείνεις τα αυτιά και προχωρείς στον δρόμο που επέλεξες, έχοντας στο νου τους ήχους με τους οποίους μεγάλωσες και το φως που συνέλεξες. Στο κακό θα πρέπει επειγόντως να αντιπαρατεθεί το καλό. Με την ελπίδα πως τελικά η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Δυστυχώς, δεν είναι πλέον μόνο το facebook. Όλο και πιο πολύ, στο δρόμο, στα καταστήματα, στις παρέες θα πρέπει να απαντήσεις σε κάποιον για το αν ο κορωνοϊός υπάρχει ή γιατί ο εχθρός δεν είναι ο μετανάστης ή ακόμα πως η αγάπη για τα ζώα δεν είναι αμαρτία. Κι ενώ τους άλλους τους αγνοείς, αυτούς δεν μπορείς απλά να τους χαμογελάς με συγκατάβαση για χάρη των σχέσεων. Οφείλουμε να ανάβουμε ένα φωτάκι με την ελπίδα πως το καλό θα νικήσει.
