«Η πολιτική του κατευνασμού, δεν πρόκειται να επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε σχέση με την Τουρκία. Δοκιμάστηκε και έχει αποτύχει». Όσο απίστευτο κι αν είναι, η φράση αυτή περιέχεται στην ομιλία του Προέδρου Αναστασιάδη, στις 20 Ιουλίου 2020, στην επίσημη εκδήλωση καταδίκης του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής∙ του κατ’ εξοχήν πολιτικού, που πολεμούσε με μανία όποιον, στο παρελθόν, επεσήμαινε αυτό που ο ίδιος δηλώνει, σήμερα.
Όταν, ήδη από το 1977, ο Εθνάρχης Μακάριος επεσήμαινε, ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί τις διαπραγματεύσεις για να παγιώσει τα τετελεσμένα της εισβολής και όχι για να καταλήξουμε σε λύση ή ότι οποιεσδήποτε παραχωρήσεις εκ μέρους μας είναι μάταιες και μιλούσε για την ανάγκη προετοιμασίας για μακροχρόνιο αγώνα, ο ΔΗΣΥ και ο τότε αρχηγός του, έκαναν τον «μακροχρόνιο» αντισύνθημα, επικουρούμενοι, βεβαίως, και από άλλους.
Όταν το ΔΗΚΟ –και όχι μόνο αυτό– αναφερόταν σε αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης, τα στελέχη του ΔΗΣΥ ειρωνεύονταν και αντέτασσαν τη δήθεν ρεαλιστική πολιτική του Γλαύκου Κληρίδη. Όταν συνέπλεε η ηγεσία του ΔΗΣΥ με τον Γιώργο Βασιλείου (1988-1992), για να εφαρμό σουν στην πράξη την πολιτική του κατευνασμού και προέβαιναν σε μη αναστρέψιμες παραχωρήσεις προς την τουρκική πλευρά, ο κ. Αναστασιάδης καυχιόταν ότι «ο Βασιλείου ακολουθεί πολιτική Κληρίδη»…
Όποτε το ΔΗΚΟ, εδώ και 30 χρόνια, προειδοποιούσε για την αποτυχημένη πολιτική στο Κυπριακό, Βασιλείου, Κληρίδη, Χριστόφια και Αναστασιάδη, για την αντιπαραγωγική διαδικασία των χωρίς ουσία διαπραγματεύσεων και για την αναποτελεσματικότητα της τακτικής εξημέρωσης του θηρίου, οι υποστηρικτές αυτής της αποτυχημένης πολιτικής απαντούσαν με την, τάχατες, «αφοπλιστική» ερώτηση: «Και τι εισηγείστε; Πόλεμο;».
Όταν το ΔΗΚΟ και ο Νικόλας Παπαδόπουλος πρότεινε μια Νέα Στρατηγική, με διεκδικητική πολιτική και ενίσχυση της διπλωματικής μας δράσης, με παράλληλη ασφαλώς ενίσχυση της αμυντικής θωράκισής μας, ώστε να προκαλέσουμε σταδιακά πολιτικό, οικονομικό και διπλωματικό κόστος στην Τουρκία, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης κορύφωνε την επίθεση φιλίας προς τον κατοχικό ηγέτη, διά της πολιτικής του καφέ, των δείπνων, των μπαλονιών και των εναγκαλισμών.
Πόσες φορές, αλήθεια, τις τελευταίες δεκαετίες, το ΔΗΚΟ επεσήμανε, ότι η πολιτική του κατευνασμού, η πολιτική της εξημέρωσης του θηρίου, η πολιτική του «καλού παιδιού», όχι μόνο δεν κάμπτει την τουρκική αδιαλλαξία, αλλά την εκτρέφει;
Τώρα, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, παραδέχεται: «Η πολιτική του κατευνασμού, δεν πρόκειται να επιφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε σχέση με την Τουρκία. Δοκιμάστηκε και έχει αποτύχει. Αντί να λειτουργεί υποστηρικτικά ως προς την υιοθέτηση μιας λογικής, ρεαλιστικής και συνάδουσας με το διεθνές δίκαιο στάσης, εκτρέφει ακόμη περισσότερο τη μεγαλομανία, τις παράνομες δράσεις, τις εκβιαστικές προσεγγίσεις και τις επικίνδυνες ψευδαισθήσεις μίας χώρας που θεωρεί τον εαυτό της ως ηγέτιδα της περιοχής και όχι μόνο».
Είναι άραγε ειλικρινής ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ή ακολουθεί την πάγια του τακτική «μια στο καρφί και μια στο πέταλο;». Πιστεύει μέσα του ότι απέτυχε η πολιτική του, ή ετοιμάζεται για μια νέα μεγάλη υποχώρηση, μέσα στον «καπνό» που προκάλεσε η πρόσφατη παραδοχή του; Το άμεσο μέλλον θα δείξει.
Σημείωση: Στη φωτογραφία ο Arthur Neville Chamberlain, Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου την τριετία 1937-1940 και υπέρμαχος της πολιτικής του κατευνασμού (appeasement), έναντι του Χίτλερ. Το αποτέλεσμα αυτού του κατευνασμού, ήταν ο μεγαλύτερος και πιο καταστροφικός πόλεμος στην Ιστορία της Ανθρωπότητας.
*Μέλος της Γραμματείας του Εκτελεστικού Γραφεί- ου του ΔΗΚΟ
