Άνοιξε ή δεν άνοιξε μία ακόμα παραλία στην κατεχόμενη Αμμόχωστο; Kι αν άνοιξε τι σηματοδοτεί αυτή η νέα έκνομη ενέργεια; Κι αν δεν άνοιξε (ακόμα) κι έγιναν «μόνο» εργασίες καθαρισμού, αλλάζει ουσιαστικά η κατάσταση; Ούτως ή άλλως έκνομες είναι όλες οι ενέργειες ενός παράνομου καθεστώτος, κατοχικού προτεκτοράτου του σουλτανάτου της Άγκυρας. Από τον Οκτώβριο του 2020, ο διορισμός καθαρόαιμου υποτακτικού να κυβερνά εκ μέρους της τους Τουρκοκύπριους (και τους εποίκους), η Άγκυρα ενεργοποίησε την προσπάθεια και για νέα τετελεσμένα στο Βαρώσι. Έτσι, είδαμε ξανά, ανανεωμένη και προκλητική, την κατοχική επεκτατικότητα. Η πρόκληση, όμως, διαρκεί από το 1974! Το πρώτο ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με συγκεκριμένη αναφορά στην πόλη («Aνησυχώντας βαθιά λόγω των πρόσφατων απειλών για εποικισμό των Bαρωσίων από άτομα άλλα από τους κατοίκους τους…», Ψήφισμα 550, 11.5.1984), που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, έγινε κιόλας τριάντα οκτώ χρονών! Και για να μην επιλέγουμε κι εμείς, όπως και οι ξένοι, μόνο τα τελευταία ψηφίσματα (κι αυτά αποσπασματικά), αν τους ρίξουμε μία ματιά «έκπληκτοι» θα διαπιστώσουμε πως κάθε καινούργιο ψήφισμα υπενθυμίζει όλα τα προηγούμενα που ουσιαστικά καλύπτουν όλες τις πτυχές του Κυπριακού προβλήματος… Πάντως ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ) για θέματα περιφερειακής πολιτικής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων δεν υποβάθμισε το άνοιγμα μίας ακόμα παραλίας στην Αμμόχωστο υπογραμμίζοντας πως κανένα βήμα αντίθετο με τα ψηφίσματα δεν πρέπει να γίνεται και πως το συγκεκριμένο είναι βήμα προς τη λανθασμένη κατεύθυνση…
Τι γίνεται όμως, τελικά, με το Βαρώσι; Είναι δυνατόν να ξεφούσκωσε η οργή των πολιτών; Ακόμα κι αν (δικαιολογημένα) απογοητεύει η ανεπαρκής και μουδιασμένη διεκδίκηση από την ηγεσία, οι πολίτες μπορούν να παραμείνουν σταθεροί διεκδικητές κάθε (μα κάθε) σπιθαμής της κατεχόμενης γης… Χρειαζόταν μία ακόμα πρόσθετη πρόκληση από τον σουλτάνο για να το θυμηθούμε; Κι αν δε καθάριζαν άλλα 100 μέτρα αμμουδιάς κι αν δεν τοποθετούσαν καμιά πενηνταριά ξαπλώστρες κι ομπρέλες, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε παθητικοί θεατές μίας (πολύ πριν την ώρα της) προεκλογικής διαδρομής που οι περισσότεροι υποψήφιοι δεν βρίσκουν χρόνο και λόγο να μιλήσουν για το Κυπριακό; Είναι χρήσιμη η καταγγελία της διαφθοράς, αυτή όμως δεν αποτελεί ένα χωριστό πρόβλημα αλλά ένα «άθλημα» με πολλαπλές παράπλευρες απώλειες, στο Κυπριακό, την οικονομία, την κοινωνία, την αξιοκρατία, τις ανθρώπινες σχέσεις, το περιβάλλον…
Πέρα από το κατοχικό συρματόπλεγμα υπάρχουν κι άλλες εξελίξεις. Mετά από μία μακρά περίοδο μαζικών διαμαρτυριών από πολίτες και οργανωμένα σύνολα με αφορμή την οικονομική κρίση αλλά και με γενικότερες διεκδικήσεις ενάντια στην καταπίεση, ντόπια και εισαγόμενη, φτάσαμε και σε ένα ακόμα «πρωτόκολλο» που υπέγραψε, λέει, το ψευδοκράτος με την Άγκυρα. Το συγκεκριμένο τείνει να αποτελέσει εργαλείο παραπέρα υποδούλωσης μια και περιλαμβάνει κατευθυντήριες γραμμές όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για την ελευθερία της έκφρασης. Περίεργος ο συνδυασμός αλλά ας μην ψάχνουμε για λογική. Η ΕΕ έσπευσε δια του ίδιου (όπως πιο πάνω) εκπροσώπου, να επισημάνει πως είναι απαράδεκτη η χρήση του ποινικού δικαίου ως εργαλείου κατά όσων ασκούν κριτική. Ο εκπρόσωπος υπενθύμισε πως «η ΕΕ υποστηρίζει σθεναρά την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, τόσο φυσικά εντός της επικράτειάς της όσο και στο εξωτερικό». Και που την υποστηρίζει, τι ακριβώς κάνει; Τι έχει κάνει για την ίδια την Τουρκία που στις ένδοξες μέρες του οράματος της «γαλάζιας πατρίδας» έχει φυλακίσει (στην «καλύτερη» περίπτωση) χιλιάδες αντιφρονούντες, λειτουργούς του τύπου και άλλους ανθρώπους του πνεύματος. Οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται και διαδηλώνουν πως «αυτή η χώρα είναι δική μας». Είναι παράδοξο που οι περισσότεροι αναφέρονται στην κατεχόμενη Κύπρο που θέλουν να διαφεντεύουν μόνοι τους. Ενώ, λοιπόν, θέλουν να απαλλαγούν από την Άγκυρα και τις ορέξεις της, δείχνουν να μην κατανοούν πως η Άγκυρα ουδόλως θα αποδεχτεί να πληρώνει τις δαπάνες του ψευδοκράτους χωρίς να το ελέγχει. Μα και μία εμπορική επιχείρηση να ήταν, έτσι δεν θα συνέβαινε; Μόνοι τους δεν μπορούν να διαχειριστούν χωρίς εξαρτήσεις κι άμεση ή έμμεση υποταγή τη σήμερα κατεχόμενη Κύπρο. Το πιο εντυπωσιακό είναι πως σε μία επόμενη «δημοσκόπηση», όπως κι αν γίνει, μπορεί και να πλειοψηφήσει η άποψη πως είναι επιθυμητή για σκοπούς «προστασίας» η συνέχεια της στρατιωτικής παρουσίας της Τουρκίας.
Είναι φανερό πως και οι ιδέες για παραπέρα επαναπροσέγγιση και τα μέτρα για οικοδόμηση (πραγματικής) εμπιστοσύνης πρέπει να αγγίξουν περισσότερο ουσιαστικά θέματα για να έχουν οι άνθρωποι μία σαφή προοπτική κι έναν κοινό στόχο για μία πραγματικά ενωμένη κοινωνία. Οι τυποποιημένες συνταγές δεν έχουν προοπτική γιατί υπηρετούν μεν τον στόχο της επικοινωνίας και της κατανόησης μεταξύ των ανθρώπων (απαραίτητο αλλά όχι αρκετό) αλλά αδιαφορούν (το λιγότερο) για την καλλιεργούμενη χωριστική αντίληψη —τζιείνοι ποτζιεί, τζι εμείς ποδά, ο καθένας στην εθνοκαθαρμένη ζώνη του, με τη δική του γλώσσα, τα κόμματα, τους ηγέτες του και τη διαφθορά του— σεβασμός στην παράδοση (γενικώς)!
