Ακόμα να καταλάβουμε πώς θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις «από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά» αλλά ο Πρόεδρος το επαναλαμβάνει όποτε βρει μικρόφωνο, σαν να διαβάζει τα λόγια του. Ακόμα να καταλάβουμε ποιες προσδοκίες έχει ο Πρόεδρος από τον επανεκλεγέντα Τούρκο δικτάτορα Ταγίπ Ερντογάν, που όνειρό του είναι μια νέα οσμανική πραγματικότητα, αλλά έσπευσε να τον συγχαρεί και να εκφράσει ελπίδα για εξελίξεις στο Κυπριακό.
Ακόμα να καταλάβουμε αν ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης ελπίζει ότι θα κάτσει στο τραπέζι με τον κατοχικό ηγέτη και θα τα βρουν, δίχως να αμφισβητηθεί η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας ή χωρίς νέες υποχωρήσεις σε ζητήματα διακυβέρνησης, περιουσιών, επιστροφής και ό,τι άλλο τους καπνίσει. Ακόμα να καταλάβουμε το σχέδιο του Προέδρου για εμπλοκή της ΕΕ στις διαπραγματεύσεις και αν αυτό θα αλλάξει τα μυαλά του Ερντογάν και του μισότρελου εκπροσώπου του στα κατεχόμενα.
Παρόλα αυτά, ο Πρόεδρος επιμένει. Εδώ και σχεδόν 100 μέρες (και περισσότερες, συμπεριλαμβανομένης της προεκλογικής) επιμένει να συντηρεί μια πλάνη γύρω από τις διαπραγματεύσεις και την επανεκκίνησή τους, πείθοντας πως ούτε ο ίδιος θεωρεί πως πρέπει να αλλάξει η Τουρκία για να λυθεί το Κυπριακό. Επαναλαμβάνει, όποτε βρει ευκαιρία και κάμερα, πως είναι πανέτοιμος για τις συνομιλίες, σάμπως και εμείς πρέπει να πείσουμε ότι θέλουμε λύση του Κυπριακού. Συνεχάρη ακόμα και τον νεοσουλτάνο για την επανεκλογή του, την ώρα που η μισή Τουρκία είναι έτοιμη να εκραγεί με όσα εκτυλίχθηκαν, εκτυλίσσονται και θα συνεχίσουν να εκτυλίσσονται υπό την παρούσα ηγεσία.
Την ώρα που αμφισβητούνται οι δημοκρατικές διαδικασίες, την ώρα που εντοπίζονται ερντογανικές ψήφοι σε αμιγώς κουρδικές κοινότητες και κοιτιούνται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Άδραξε, λέει, την ευκαιρία ο δικός μας και τον συνεχάρη, λες και ακολουθούσε κάποιου είδους διπλωματικό πρωτόκολλο ή ανταπέδιδε κάποια συγχαρητήρια που έλαβε ο ίδιος τον Φεβρουάριο.
Εν πάση περιπτώσει, αυτή η χιλιοειπωμένη ετοιμότητα για τις διαπραγματεύσεις, ενώ δεν ξέρουμε πού πάνε τα τέσσερά μας με τους Ερντογάν και Τατάρ, κατάντησε ανέκδοτο.
Θυμίζει φαιδρότητες προηγούμενων προέδρων της δημοκρατίας, που είτε συναντούσαν έναν ηγέτη «διαφορετικό από τους υπόλοιπους που ξέραμε μέχρι σήμερα» είτε τον προσκαλούσαν για ψάρι στον Βόσπορο και… δεν πήγαινε. Εν ολίγοις, δεν είναι κακό να παραδεχτεί κι ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης πως το περιβόητο σχέδιό του είναι μόνο η… ελπίδα να συναινέσει ο Ερντογάν σε μια μισοπεθαμένη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Δεν είναι κακό να παραδεχτεί πως κάνει ό,τι έκαναν κι οι προκατόχοι του σαν να βρισκόμαστε κάπου στα 1980, πως δεν έχει πλάνο αποτροπής της τουρκοποίησης και του νέου απαρτχάιντ, ώστε να μη γεμίζει την ατμόσφαιρα (και τους φανατικούς οπαδούς του) με ψευδαισθήσεις πως θα τους πάρει τα σώβρακα ένας απεσταλμένος της ΕΕ (η Μέρκελ) και πως ο ίδιος θα λύσει το Κυπριακό χωρίς να διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αν δεν του βγαίνουν οι υποσχέσεις, ας πάει σπίτι του.
