Σ’ εξέλιξη η δοκιμασία των Παγκυπρίων Εξετάσεων για τις χιλιάδες των τελειόφοιτων. Κάνουν το δικό τους αγώνα μέσω του θεσμού για να φλερτάρουν με την επιτυχία, ως επιστέγασμα της όλης διαδρομής τους σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο λειτουργούσαν περισσότερο οι πειραματισμοί παρά οι σοβαρές μεταρρυθμίσεις.
Σ’ ένα κυκεώνα που κυριαρχούσαν οι εκάστοτε κομματικές χειραγωγήσεις, αυτό που πρόκυπτε τελικά δεν ήταν η όποια σοβαρή μεταρρύθμιση, αλλά ένα μπάχαλο του ράβε-ξήλωνε… Ειδικά ο τομέας της Εκπαίδευσης επιβάλλεται ν’ αφήνεται μακράν από τις όποιες άλλες σκοπιμότητες που βλέπουμε να παρεισφρέουν και να ξεφυτρώνουν από παντού, με θύματα πάντα τα ανυποψίαστα παιδιά, που σέρνονται πολλές φορές σε ρόλους που τα φορτώνουν μόνο άγχος, αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Η Παιδεία δεν είναι απλά θέμα μιας πρόσκαιρης πολιτικής, αλλά ενός ολοκληρωμένου οράματος και μακρόπνοης στρατηγικής, που απαιτεί πρωτίστως τόλμη… Γιατί απλά συνιστά το μέλλον ενός τόπου.
Σ’ αυτή όλη τη διαδικασία των Εξετάσεων για τους τελειόφοιτους, η επιτυχία από την αποτυχία είναι τόσο κοντά. Και όμως, η καλλιέργεια της κριτικής σκέψης και των ανοικτών οριζόντων της παιδείας, ως κορυφαία ζητούμενα, είναι κομμάτι ανάπτυξης και προσέγγισης μιας ολόκληρης στάσης και ζωής, που διαμορφώνεται στοχοπροσηλωμένα με ευέλικτα συστήματα, μέσα από τα οποία εκκολάπτονται ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Η γνώση ποτέ δεν απολήγει σε από-γνωση, όπως ξεπροβάλλουν και μαρτυρούν τα βιώματα σήμερα, αλλά σ’ άλλο ένα πανηγύρι χαράς. Αυτό κι αν δεν είναι θεωρητικό κομμάτι και φτηνό φληνάφημα, αλλά πρωτίστως πράξη ζωής, που εξυφαίνεται και στοιχειώνεται μέσα από πραγματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Το ακόμα χειρότερο: να βλέπεις παιδιά που αγωνίστηκαν και πέτυχαν στο παρελθόν ζηλευτές επιδόσεις στο γενικότερο μαθησιακό κομμάτι και είχαν εξασφαλίσει «πρωτιές» σε Παγκύπριες και να δρέπουν στο σήμερα τους καρπούς της προσπάθειάς τους με το να συνωστίζονται σε «βιομηχανίες» εκμετάλλευσης. Και αυτό ως εξαναγκασμός. ‘Όχι κύριοι, δεν είναι οι κανόνες μιας υγιούς αγοράς, αλλά της αθλιότητας ενός συστήματος που ξέρει να θυσιάζει ακόμα και τα παιδιά του. Ξεφυτρώνουν τόσα υπουργεία και υφυπουργεία και λείπει μια σοβαρή υπηρεσία που ν’ ασχολείται αποκλειστικά και σοβαρά με την αξιοπρεπή ένταξη των νέων ανθρώπων στο σύστημα της αγοράς. Και εδώ δυστυχώς, το ρουσφέτι και το βόλεμα επιτρέπουν την τακτοποίηση μιας μικρής «ελίτ». ‘Ο,τι πιο πρόστυχο σε βάρος των νέων.
