Όταν ακούς και τον μπαρουτοκαπνισμένο Γιαννάκη Κασουλίδη να δίνει τις συμβουλές του στον Χριστοδουλίδη για το τι πρέπει να κάνει τώρα που ήρθε η απεσταλμένη, ένα είναι σίγουρο: Σκούρα τα πράματα, σκοτεινά και χαοτικά. Δεν έχουν τίποτα να πουν και ενοχλούν τις λέξεις, που θάλεγε ο Μόντης.
Τον άκουσα με προσοχή χτες, ήταν στον Αντέννα, ελπίζοντας ότι με τον σουρεαλισμό που τον χαρακτηρίζει μπορεί να έχει μια φαεινή ιδέα, να πει κάτι που δεν το ξέρουμε εμείς και μας στριμώχνουν στη γωνία όσοι ομοϊδεάτες του μας ρωτούν: Εσύ τι προτείνεις;
Ρώτησε, λοιπόν, και ο Νικήτας τον Κασουλίδη, που ήρθε από την εφεδρεία, τι πρέπει να κάνει ο Πρόεδρος για να βρεθεί το κοινό έδαφος και να σπάσει το αδιέξοδο. Δεν αρκεί, είπε με αποφασιστικότητα, να επαναλαμβάνει ο Χριστοδουλίδης ότι θέλει συνομιλίες από εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντάνα και στη βάση του συμφωνημένου πλαισίου κ.λπ. Ιδού τι πρέπει να κάνει: 1. Να καλέσει την κ. Ολγκίν και να της πει ότι υπάρχει το έγγραφο Αναστασιάδη – Έρογλου του 2014, είναι ένα εργαλείο πάνω στο οποίο μπορεί να εργαστεί. 2. Να δεχτούμε τον στρατιωτικό διάλογο ανωτάτου επιπέδου μεταξύ των δύο πλευρών. 3. Να συμμετέχουν στις διαδικασίες οι νέοι και οι γυναίκες.
Αυτά. Κι εμείς μείναμε με το στόμα ανοικτό. Ώστε, αυτά θα σπάσουν το αδιέξοδο! Και καλά, η συμφωνία Αναστασιάδη – Έρογλου γιατί δεν το έσπασε όταν διαπραγματευτής ήταν εκείνος που την υπέγραψε; Ο Αναστασιάδης που κυβερνούσε εννιά χρόνια μετά από εκείνη τη συμφωνία. Διότι επαναλήφθηκε το σκηνικό που επαναλαμβάνεται μισό αιώνα. Είσπραξαν οι Τούρκοι όσα μπορούσαν να εισπράξουν από εκείνη τη συμφωνία, την έβαλαν στο συρτάρι και μετά ζητούσαν άλλα, μέχρι που έφτασαν στην «κυριαρχική ισότητα».
Τον στρατιωτικό διάλογο ανωτάτου επιπέδου γιατί δεν τον ξεκίνησε ο Κασουλίδης που ήταν τόσα χρόνια υπουργός Εξωτερικών; Διότι έκριναν, η δική του κυβέρνηση το έκρινε, ότι δεν μπορεί να υποβαθμιστεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να κουβεντιάζει με τον Τουρκοκύπριο στρατιωτικό παριστάνοντας πως δεν υπάρχει ο Τούρκος αρχηγός του στρατού. Αλλά, ας πούμε ότι ξεπερνιέται αυτό. Πώς θα σπάσει το αδιέξοδο με κάτι τέτοιο; Οφείλεται το αδιέξοδο στο ότι δεν υπάρχει συνεννόηση μεταξύ των στρατευμάτων; Όχι αποκλειστικά στην επιμονή της τουρκικής πλευράς για διαπραγμάτευση στη βάση της αναζήτησης λύσης για δύο κράτη;
Το άλλο, με τους νέους και τις γυναίκες, άστο καλύτερα, είναι αυτό που λέμε: κουβέντα να γίνεται. Οι νέοι και οι γυναίκες θα βρουν το κοινό έδαφος που δεν βρίσκουν οι άντρες, και μετά θα το παρουσιάσουν στον Ερντογάν και στον Τατάρ και θα τους πουν κοπιάστε. Τι αστείες ιδέες!
Η κ. Ολγκίν, δικαιολογημένα ψάχνει το κοινό έδαφος ως να ξεκινά από το μηδέν, ήρθε από την Μποκοτά –11.263 χιλιόμετρα μακριά– οι δικοί μας σοφοί δημογέροντες, δεν ξέρουν ποιο είναι το πρόβλημα και λένε παραμύθια να περνά η ώρα; Όπως έναν φίλο του Κασουλίδη, αρθρογράφο που διάβαζα χτες, και εξηγούσε ότι αυτός που μπορεί να διαφωτίσει την κ. Ολγκίν για το κοινό έδαφος είναι ο Τουφάν Ερχιουρμάν ο οποίος μιλά για την ΔΔΟ «και να μην ακούει τις ανοησίες του Τατάρ».
Να ακούσει και τον Ερχιουρμάν φυσικά η κ. Ολγκίν, αλλά ο ηγέτης που επέλεξαν οι Τουρκοκύπριοι (με τη βοήθεια της Τουρκίας, εννοείται) να τους εκπροσωπεί και να διαπραγματεύεται, είναι ο Ερσίν Τατάρ, όχι ο Ερχιουρμάν. Το κοινό έδαφος είναι με τον Τατάρ που πρέπει να το βρούμε. Και η κ. Ολγκίν είναι με τον Τατάρ και την Τουρκία που πρέπει να συνεννοηθεί και να συντονιστεί για να ανοίξει τον διάλογο.
Πάντως, αφού είναι έτσι που θα το βρούμε το έδαφος, προτείνω να μιλήσει και με τον Σενέρ Λεβέντ, τον Αλί Οσμάν, τον Αζίζ Σιαχ, τον Ιζέτ Ιζτζάν, τον Οζ Καραχάν… Θα της πουν κι αυτοί ποιο είναι το πραγματικό κοινό έδαφος. Και δεν θα έχει σχέση ούτε με αυτό που θα της πει ο Ερχιουρμάν, ούτε με το άλλο που θα ακούσει από τον Ταλίπ Αταλάι και τον Ερχάν Αρικλί.
