Όταν επαναλάμβανε προχτές ο Ερσίν Τατάρ, σε συνέντευξη στο Ανατολού, ότι «ο μόνος δρόμος είναι μια λύση δύο κρατών», πρόσθεσε και μια νότα κλάψας για να προκαλέσει την ενσυναίσθηση όσων ξεχνούν πού οφείλονται τα προβλήματα των Τουρκοκυπρίων.

«Βρισκόμαστε σε απομόνωση», είπε, «είμαστε υπό περιορισμούς. Δεν μπορούμε να παίξουμε ποδόσφαιρο. Δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα άθλημα. Δεν έχουμε απευθείας πτήσεις. Δεν έχουμε άμεσο εμπόριο».

Είναι γεγονός, αλλά το πιο συγκλονιστικό γεγονός είναι ότι αυτά συμβαίνουν εδώ και μισό αιώνα και δεν οφείλονται παρά μόνο στο ότι οι Τουρκοκύπριοι αποφάσισαν να αναλάβουν μόνοι τους υποτίθεται τη μοίρα τους. Λέω υποτίθεται γιατί στην πραγματικότητα αυτό που αποφάσισαν ήταν, και είναι ακόμα, να παραδώσουν τη μοίρα τους στην Τουρκία.

Όσο κι αν οι ίδιοι αρνούνται ότι υπάρχει κατοχή, όσες φορές και αν επαναλαμβάνουν επί 50 χρόνια ότι δεν έγινε εισβολή αλλά «ειρηνευτική επιχείρηση», το γεγονός είναι ότι μισό αιώνα θεωρούνται παράνομοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όπως τα περιγράφει ο Τατάρ. Και δεν είναι σε απομόνωση επειδή τους επιβάλλουν εμπάργκο οι Ελληνοκύπριοι, όπως συχνά λένε στην προπαγάνδα τους.

Δεν θα μπορούσαν οι Ελληνοκύπριοι με ένα κράτος αδύναμο στη διεθνή σκηνή να επιβάλλει εμπάργκο. Είναι οι διεθνείς οργανισμοί, οι κανόνες της συνεργασίας των κρατών και το διεθνές δίκαιο, που επιβάλλουν τις σχέσεις μεταξύ των χωρών, που δεν επιτρέπουν το εμπόριο ή το ποδόσφαιρο ή τις απευθείας πτήσεις. Και ό,τι από αυτά συμβαίνει σήμερα είναι επειδή οι Ελληνοκύπριοι και το νόμιμο κράτος της Κύπρου, έκαναν πολλά, ιδίως από τότε που μπήκαμε στην ΕΕ, για να βοηθηθούν οι Τουρκοκύπριοι, κυρίως οικονομικά.

Άλλωστε, οι Τουρκοκύπριοι κατέχουν από το 1974, το 70% των πλουτοπαραγωγικών πόρων του νησιού, το 65% των ξενοδοχείων, το 87% των υπό ανέγερση ξενοδοχειακών μονάδων, το 40% των σχολικών κτιρίων, το 41% των κτηνοτροφικών μονάδων, το 48% των εξαγωγικών αγροτικών προϊόντων και το 56% των παραλιών του νησιού. Τα βρήκαν έτοιμα και τα άρπαξαν παράνομα. Και παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να επιβιώσουν και να ευημερήσουν χωρίς τη χρηματοδότηση της Τουρκίας. Ακριβώς επειδή η παρανομία, η κατοχή, έχουν συνέπειες και περιορισμούς. Αντίθετα, η Κυπριακή Δημοκρατία ως νόμιμο κράτος αναπτύχθηκε και έφτασε να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη.

Το ερώτημα τώρα είναι με ποια λογική πιστεύουν οι Τουρκοκύπριοι ότι θα λυθούν τα προβλήματά τους με μια λύση δύο κρατών. Παρότι είδαν από πρώτο χέρι, για παράδειγμα, τα οφέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έστω και ως πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν διερωτώνται τι θα τους συμβεί αν συμφωνηθεί λύση δύο κρατών; Πιστεύουν ότι η ΕΕ θα δεχθεί αυτομάτως στις τάξεις της την «τδβκ»; Μήπως αν νομιμοποιηθεί η υπηκοότητα τους της «τδβκ» θα χάσουν την υπηκοότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ΕΕ; Ή, πιστεύουν πως θα συνεχίσουν να τα έχουν και τα δυο; Θα έπρεπε μετά από 50 χρόνια εκτός διεθνούς δικαίου και κανόνων να προβληματιστούν.

Τι επιδιώκουν όσοι διοχετεύουν βίντεο κ.α. του σκανδάλου Αββακούμ

Υπήρξαν στο παρελθόν σοβαρά εγκλήματα για τα οποία οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν επειδή τα δικαστήρια έκριναν ότι η δημοσιότητα έβλαψε το δικαίωμά τους σε δίκαιη δίκη. Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες με το σκάνδαλο των μοναχών της μονής οσίου Αββακούμ και τη δημοσιοποίηση βίντεο, καταθέσεων και άλλων στοιχείων της υπόθεσης, σε αυτό τον κίνδυνο παραπέμπουν. Παρότι θεωρώ λανθασμένη αυτή την προσέγγιση δικαστών, διότι υποτίθεται πως οι ίδιοι σε κάποιες περιπτώσεις λένε πως παραμένουν ανεπηρέαστοι και κρίνουν μόνο όσα τίθενται ενώπιόν τους στην αίθουσα του δικαστηρίου, ενώ σε άλλες απαλλάσσουν κατηγορούμενους λόγω επηρεασμού τους από τη δημοσιότητα. Εν πάση περιπτώσει ο κίνδυνος παραμένει και ειδικά σε αυτή την υπόθεση θα είναι τεράστιες οι επιπτώσεις αν συμβεί κάτι τέτοιο.

Θα έπρεπε να προστατεύσουν την υπόθεση όσοι πραγματικά επιθυμούν να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Η Γενική Εισαγγελία, η Αστυνομία, ακόμα και η ηγεσία της Εκκλησίας. Όχι απαγορεύοντας στα ΜΜΕ τις δημοσιεύσεις, διότι αυτό δημιουργεί άλλα προβλήματα, αλλά απευθυνόμενοι σε αυτούς που τα διοχετεύουν. Ούτως ή άλλως, ακόμα και αν τα παραδοσιακά ΜΜΕ σταματήσουν να δημοσιεύουν στοιχεία που μπορεί να επηρεάσουν την πορεία των ερευνών και της Δικαιοσύνης, ουδείς μπορεί να κλείσει τους άλλους δρόμους της εποχής. Τα βίντεο θα αρχίσουν να κυκλοφορούν σε ανώνυμα και ανεύθυνα μέσα του διαδικτύου.

Όταν, για παράδειγμα, η Αστυνομία παίρνει μια κατάθεση από τη γυναίκα που διακρίνεται σε βίντεο να κτυπιέται με ζώνη από έναν μοναχό, και την επόμενη στιγμή οι δικηγόροι των μοναχών δίνουν την κατάθεση αυτούσια στην δημοσιότητα, ε, κάτι ύποπτο συμβαίνει. Δεν είναι κανενός δικηγόρου η έγνοια του ή η δουλειά του, η ενημέρωση του κοινού. Κάτι άλλο επιδιώκουν και θα έπρεπε να παρέμβει και η Εισαγγελία και ο Δικηγορικός Σύλλογος προς αυτούς. Και, φυσικά, παρομοίως και αυτοί που διοχέτευσαν τα βίντεο.

Όταν κινούνται με αυτό τον τρόπο οι ίδιοι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης (οι δικηγόροι), τι περιμένουμε να κάνουν οι δημοσιογράφοι που είναι λειτουργοί της ενημέρωσης;