Συνειδητοποίησα ότι πάει καιρός να γράψω για όσα συμβαίνουν δίπλα μας, στη γη του Ισαάκ και του Ισμαήλ, παρά (και) το προσωπικό ενδιαφέρον εξαιτίας του βαφτιστικού μου που ζει στη Δυτική Όχθη.
Με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, εξακολουθούμε να ανταλλάζουμε σποραδικά μηνύματα, εγώ να ρωτώ αν είναι καλά κι εκείνος να εξακολουθεί να απαντά, όπως πάντα, πανομοιότυπα: «We are all ok. Thank you, brother». Άλλωστε, ποτέ δεν συζητούσαμε πολιτικά στο τηλέφωνο, ποτέ δεν έλεγε παραπάνω κουβέντες σ’ αυτά τα θέματα, ακόμα και σε περιόδους εντάσεων όπως τώρα, όχι πως εξέλειπαν ποτέ. Το πολύ να πρόσθετε ένα «Δύσκολα, μα…» μπροστά από το «We are all ok…», κι αυτό σπάνια. Το μόνο που άλλαξε στη μεταξύ μας συνομιλία, το συνειδητοποίησα τώρα που κάθομαι και γράφω αυτό εδώ το κείμενο είναι η απουσία πια της «κλασικής» ερώτησης που μου έκανε στο κλείσιμο της κουβέντας – «When do you think you’ll visit us;», που πάντα είχε ουρά το «Love to have you with us»…
…Οι ζωές τρέχουν, η επικαιρότητα έρχεται και παρέρχεται, αναδύονται νέα ζητήματα που διεκδικούν τη σημασία και την προσοχή μας, το πρωταγωνιστικό χθες δεν αργεί να γίνει συνήθεια και δευτερεύουσας πια, σημασίας, προτεραιότητας σίγουρα, ακούσια παραχωρεί τη θέση του σε ειδήσεις άλλες που, επί του παρόντος κι αυτές, εφήμερα, φαντάζουν πιο σημαντικές, «πρώτης γραμμής»…
Τι είχα πει, λοιπόν, στα 4-5 άρθρα μου από τον περασμένο Οκτώβρη; Επιγραμματικά σημειώνω: Είχα πει πως παρά την προσωπική, ανθρώπινη σχέση που έχω και πέρα από τη δεδομένη υποστήριξή στο αναφαίρετο δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν το δικό τους κράτος, τη δική τους γη, να διαφεντεύουν μόνοι τους την τύχη τους, εάν για κάποιο λόγο ήμουν αναγκασμένος να τοποθετηθώ ντε και καλά υπέρ ενός εκ των δύο σ’ αυτή την πολυετή σύγκρουση, αυτός θα ήταν το Ισραήλ.
Είχα πει πως η εξτρεμιστική Χαμάς, που κάνει κουμάντο στις τύχες των Παλαιστινίων, υπονομεύοντας, παροπλίζοντας και εξουδετερώνοντας τις όποιες μετριοπαθείς φωνές, ταγμένη στον δρόμο μιας ατελείωτης σύγκρουσης και πιστή στο διακηρυγμένο όραμά της για αφανισμό του κράτους του Ισραήλ, εκδίωξη των Εβραίων και δημιουργία ενός κράτους, παλαιστινιακού μεν, βασισμένου στον ισλαμικό φονταμενταλισμό δε, στα πρότυπα του ΙΡΑΝ και των Χαλιφάτων, καλύπτει αυτόν τον «κάποιον λόγο» που προανέφερα. Είχα πει πως το ανατρέχουμε στην ιστορία και με υπεραπλουστεύσεις να εξιδανικεύουμε το Ισραήλ, τις πολιτικές και τις πρακτικές του, εμφανίζοντας το ως αιώνιο θύμα με αγγελικό πρόσωπο, δεν υπηρετεί την αλήθεια.
Ούτε αυτό ήταν ειλικρινές, όσο θέλει να εμφανίζεται, ψήγματα μόνο ειλικρίνειας σ’ αυτή την ταλαίπωρη ιστορία, κι αυτά ναρκοθετήθηκαν εκ των έσω, επίσης. Ούτε ενστερνίστηκε την συνύπαρξη, πόσο μάλλον τη λύση δύο κρατών, σαδιστικά την υπονόμευσε, την εξώθησε στα άκρα με τον συνεχή εποικισμό, την εκστρατεία εξιουδαϊσμού της Δυτικής Όχθης, τον κατακερματισμό του εδάφους της… Είχα ακόμα πει πως, ο ταλαιπωρημένος και βάναυσα αδικημένος Παλαιστινιακός λαός, αντί να αντιμάχεται τους Εβραίους και το Ισραήλ, θα έπρεπε πρώτα – πρώτα να μαζέψει σε μια πλατεία και να κρεμάσει τους αποτυχημένους ηγέτες του, που τον οδήγησαν σ’ αυτή την εξαθλιωμένη κατάσταση ανυπαρξίας και δυστυχίας, να εκλιπαρεί για κράτος, 75 χρόνια αφότου τους είχε προσφερθεί. Αυτά και άλλα πολλά άλλα είχα γράψει και, αντιλαμβάνεστε, ότι θα μπορούσε να τραβήξει επί μακρόν μια τέτοια καταγραφή θέσεων. Πλέον, όμως, αυτό που συμβαίνει εδώ και τόσους μήνες, δεν μπορεί να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και με τα χέρια σταυρωμένα.
Και όχι, δεν εννοώ υποκριτικά, όπως εσχάτως από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν η Ούρσουλα συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να πάει σε εκλογές χωρίς να έχει επιδείξει μια κάποια ευαισθησία και ο Μπάιντεν ακροβατεί, έχοντας από την μια έναν λιμό να τον βαραίνει και να του διώχνει παραδοσιακούς ψηφοφόρους κι από την άλλη τον Νετανιάχου να τον απειλεί ότι θα τον πηδήξει στις εκλογές, αν υπερβάλει εαυτόν. Δεν έχει να κάνει με το ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει άδικο, δεν συζητάμε αυτό. Σημειώνουμε ότι αυτό που συμβαίνει, το ξεκλήρισμα, θα στοιχειώνει το αύριο, θα είναι η ντροπή της γενιάς μας.
