Τόσο στην Ελλάδα, όσο και, κυρίως, στην Κύπρο, γνωρίζουμε λίγα πράγματα για το τί είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, και πώς αυτή «δουλεύει». Εάν κάνεις ένα αξιόπιστο γκάλοπ τώρα (σίγουρα όχι τηλεοπτικό), που να αναφέρεται στους θεσμούς της ΕΕ, τις υπηρεσίες της, τις νομοθετικές της δυνατότητες αλλά και στους περιορισμούς της, είναι βέβαιο ότι και στις δύο μας χώρες, πολύ λίγοι θα περάσουν τη βάση.
Οι περισσότεροι θα είναι ανεξεταστέοι, στην καλύτερη περίπτωση, και όσοι περισσέψουν θα μείνουν στην ίδια τάξη. Πρακτικά, δεν μπορούν να αποπεμφθούν, εκτός εάν υποπέσουν σε ποινικό αδίκημα, όπως έχει συμβεί και σε γνωστές περιπτώσεις στην προηγούμενη Βουλή. Θα μείνουν όμως δακτυλοδεικτούμενοι…
Αυτό είναι δεδομένο. Και θέλουμε-δεν-θέλουμε, δεν χωράει αμφισβήτηση.
Συνεπώς, γίνεται αντιληπτό ότι για μία ακόμη φορά θα πάμε (όσοι πάμε…) στις κάλπες, για να εκλέξουμε εκείνους και εκείνες που θα στείλουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, χωρίς ικανοποιητική γνώση του «αντικειμένου».
Η βασική έγνοιά μας είναι τι θα πάρουμε από την ΕΕ. Σε τι θα επωφεληθούμε. Πώς θα εξασφαλίσουμε συμμάχους και υποστήριξη για τα δικά μας συμφέροντα.
Το σαφές μας έλλειμα πολιτικού και κοινοτικού πολιτισμού, αντικατοπτρίζεται και στα πρόσωπα εκείνα που επιλέγουμε να στείλουμε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Όπως και στην Ελλάδα, το βασικό κριτήριο επιλογής τους είναι η «αναγνωρισιμότητά» τους ώστε, μέσω της πιθανότατης εκλογής τους, να πανηγυρίσουν νίκη τα κόμματα που τους διάλεξαν. Νίκη, όχι τόσο για μια άριστη εκπροσώπηση της Κύπρου στην Ευρώπη, όσο για μία στενόμυαλη, τοπικιστική προσέγγιση σε θέματα που, κατά κανόνα, αφορούν εμάς και όχι τόσο πολύ το σύνολο. Τα άλλα, δηλαδή, 26 κράτη.
Το βολικό «είμαστε μικρός τόπος», είναι για μένα εδώ και χρόνια μια βολική κοινοτοπία. Υπάρχουν κι άλλες χώρες μικρές που, και σοβαρή εκπροσώπηση διαθέτουν, και σημαντική συμβολή έχουν στην ενίσχυση της λεγόμενης κοινής πολιτικής. Η αξιολόγηση των ευρωβουλευτών γίνεται στην βάση πολλών παραγόντων, ο βασικότερος των οποίων είναι η συμμετοχή και απασχόληση σε τομείς ευρύτερου κοινοτικού ενδιαφέροντος.
Είναι μεγάλο το Ευρωκοινοβούλιο για όποιον και όποια θέλει να το παρακολουθήσει ανελλιπώς, να ενδιαφερθεί για όλα τα θέματα και να αποδείξει έμπρακτα ότι δουλεύει για το σύνολο.
Είμαι της άποψης, εδώ και καιρό, ότι όσοι εκλέγονται για να εκπροσωπήσουν τις χώρες τους στην ΕΕ, πριν αναλάβουν και τυπικά τα καθήκοντά τους, θα πρέπει να περνούν και από ένα τέστ αξιολόγησης – αν θέλετε πιο κομψά «για μια συζήτηση γνωριμίας».
Το αποτέλεσμα αυτής της αξιολόγησης, δεν μπορεί βεβαίως να καταλήξει στην απόρριψη ή και στην αποπομπή ενός εκλεγμένου βουλευτού. Μπορεί, όμως, μέσω αυτού, να δοθεί μία χρήσιμη βοήθεια ώστε να βελτιωθούν οι όχι τόσο δυνατοί νεοεκλεγμένοι, με επιπρόσθετα σεμινάρια και καθοδήγηση. Δεν χάνουμε τίποτα, αν ένας ινφλουένσερ που έχει ασχοληθεί μόνο με το ϊνσταγκραμ, μας βγει και καλός ευρωβουλευτής!
Είμαι σίγουρος ότι με αυτόν τον τρόπο, όσοι έχουν εκλεγεί μόνο από φήμη και αναγνωρισιμότητα, και με προσόντα «μηδέν», ή θα δουλέψουν πραγματικά και θα «εκτοξευθούν», ή θα καταλάβουν ότι «δεν τους παίρνει» και (αφού δεν μπορούν να αποπεμφθούν), θα μείνουν στην άκρη.
Και μάλιστα δακτυλοδεικτούμενοι…
