Ένα το κρατούμενο: Τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη τον έχω συναντήσει μία φορά μόνο, σε μια Επιτροπή της Βουλής για θέμα του Υπουργείου Υγείας με το Γερμανικό Ογκολογικό Κέντρο, όπου είχα για ένα μικρό διάστημα την επιμέλεια περιεχομένου και στησίματος της ιστοσελίδας του, και ήθελα να ενημερωθώ.
Είχε, πράγματι, μια επιθετική προσέγγιση (το οποίο ήξερα ότι ήταν, γενικά, ένα «σήμα κατατεθέν» του), και δεν ήταν καλά ενημερωμένος.
Ένοιωθες όμως, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι αποφασισμένος, έχοντας το συγκεκριμένο αξίωμα, σε μια χώρα μάλιστα όπου η διαφθορά κάλπαζε και καλπάζει, και όπου ο έλεγχος ήταν σχεδόν άγνωστη και διακοσμητική, μόνο, λέξη, να κάνει κάτι. Να κάνει πράγματα. Να πει «ως εδώ και μη παρέκει».
Εκείνο που πέτυχε, πέρα από τον πράγματι άγαρμπο και ολίγον αυτάρεσκο τρόπο με τον οποίο κινείτο, ήταν να ταρακουνήσει τους χρόνια επιρρεπείς στην απάτη και στα «πλαγίως», και να κερδίσει την αποδοχή και την εμπιστοσύνη του απλού κόσμου.
Ο Θανάσης Φωτίου, στο χθεσινό κομμάτι του στον «Φ», θυμήθηκε ότι 6 χρόνια πριν έγραφε, μεταξύ άλλων, ότι ο Ελεγκτής δεν είναι ιερή αγελάδα, και επίσης το ότι το «…από τα λίγα, πρόσωπα που ο κόσμος φαίνεται να εμπιστεύεται και να στηρίζει…» – τείνει να γίνει και η αχίλλειος πτέρνα του.
«Δίνει την εντύπωση – συνεχίζει – ότι λειτουργεί με το βλέμμα στραμμένο στην κερκίδα, κι αφού η κερκίδα θέλει αίμα, είναι διατεθειμένος να της το προσφέρει. Χειριζόμενος τους πάντες με έναν εντελώς αντίστροφο τρόπο απ’ ό,τι η βασική αρχή ενός κράτους δικαίου επιβάλλει, ωσάν να είναι όλοι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, άγαρμπα και εμπαθέστατα εκτοξεύει κατηγορίες άσχετες με το αντικείμενο που εξετάζει, προκειμένου να χειροκροτηθεί από το φιλοθεάμον κοινό και να απολαύσει περισσότερα λάικ, θαρρείς και είναι καμιά κατακαημένη attention seeker των social media».
Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί, ούτε και επιβεβαιώνει βέβαια, όλη αυτήν την παρωδία που στήθηκε από την Γενική Εισαγγελία (και ποιος ξέρει κι από πού αλλού) για την καθαίρεση του Γενικού Ελεγκτή, με το αστείο πρόσχημα της ανάρμοστης συμπεριφοράς.
Επί της οποίας , βέβαια, ιδίως στην προκειμένη περίπτωση, ο μόνος αρμόδιος για να γνωμοδοτήσει θα ήταν μόνο ο μακαρίτης Σίγκμουντ Φρόϊντ!
Από εκεί και ύστερα, επειδή η συζήτηση φαίνεται πως εκτρέπεται κιόλας στο μελλοντικό στάτους του κ. Μιχαηλίδη, φτάνοντας ακόμα και μέχρι την διεκδίκηση του ανώτερου αξιώματος της χώρας, εγώ λέω να ηρεμήσουμε και να σοβαρευτούμε.
Το βασικό job description του όποιου επίδοξου Προέδρου της Δημοκρατίας, προϋποθέτει να είναι πρόσωπο πολιτικό. Όχι αναγκαστικά κομματικό, συνδικαλιστικό κλπ. Αλλά να έχει πολιτική σκέψη. Δεν ξέρω εάν την διαθέτει ο πρώην Ελεγκτής. Πρέπει να το αποδείξει.
Να διανύσει πολλά χιλιόμετρα. Να κάνει «αγροτικό», όπως λέμε στην Ελλάδα για τους πρωτόβγαλτους γιατρούς και εκπαιδευτικούς. Να έχει σφαιρικές γνώσεις θέματα Διεθνούς και Ευρωπαϊκής, σε όλα τα επίπεδα. Από γεωστρατηγικά, μέχρι και οικονομικά – κάτι με το οποίο, βεβαίως, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ο μακαρίτης ο Σόϊμπλε δεν θα πολυσυμφωνούσε, γιατί είχε την άποψη ότι οι οικονομολόγοι πρέπει να είναι «μόνο στις τράπεζες!».
Γενικά, στο τόπο μας, έχουμε, ανεχτεί πολλά καλαμπούρια με ανθρώπινη μορφή, αυτοκρατορικό τουπέ, και με περιορισμένη πολιτική εμβέλεια. Τέτοια, που να μπορείς να καθίσεις στο ίδιο τραπέζι με τον Μπάϊντεν, στα καλά του, τον Μακρόν, τον Φερχόφσταντ, τον Σολτς, τον Ντράγκι, την Φον Ντερ Λάϊεν, τον Μητσοτάκη, κ.ά), και να μπορείς να σταθείς! Όχι απλώς αξιοπρεπώς, αλλά ισοδύναμα…
Εδώ, τα τελευταία χρόνια, μοιάζει πολιτικά να είμαστε απλά «μια ωραία ατμόσφαιρα», όπως έλεγε ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος.
Εν κατακλείδι: Όπως έλεγε και ο μακαρίτης Τζον Φ. Κένεντι, «όλες οι μητέρες θέλουν να δουν τους γιούς τους προέδρους, αλλά χωρίς να γίνουν πολιτικοί».
