Προς το τέλος της δεκαετίας του ‘70, φιλοξενήθηκαν σε οικογένειες στη Λεμεσό ορφανά παιδιά από την Παλαιστίνη. Ήταν ακόμη νωπές οι επιπτώσεις από την εισβολή και τα δικά μας βιώματα παρέπεμπαν σε παραλληλισμούς. Η ομάδα που ήλθε στην Κύπρο ήταν παιδιά που και οι δυο γονείς τους σκοτώθηκαν από ισραηλινές επιθέσεις.

Είμαστε μια από τις οικογένειες, που φιλοξενήσαμε ένα από τα παιδιά στο σπίτι μας. Τον Μοχάμεντ. Ήταν οκτώ χρονών και τα έβλεπε, στην αρχή, όλα με καχυποψία. Με τον παραμικρό θόρυβο τιναζόταν πάνω και έσπευδε να προστατευτεί. Κοίταζε με ανήσυχο βλέμμα τα πάντα.  Όλα γύρω του ήταν πόλεμος. Παντού έβλεπε εχθρούς. Η συνεννόηση γινόταν με νοήματα. Την ιστορία του δεν μας την είπε ο ίδιος. Δεν μπορούσε άλλωστε. Μιλούσε μόνο αραβικά. Την μάθαμε από τους ανθρώπους, που έφεραν τα παιδιά στην Κύπρο. Οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν εναντίον ενός οικισμού με αντίσκηνα, που διέμεναν Παλαιστίνιοι. Από τις επιθέσεις αυτές σκοτώθηκαν πολλοί. Έψαχναν για «τρομοκράτες». Σκοτώθηκαν οι γονείς του Μοχάμεντ και αδέλφια του. Από εκείνη τη στιγμή ο Μοχάμεντ βρέθηκε μόνος και τέθηκε υπό την φροντίδα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Πέρασε στον κατάλογο των παιδιών των μαρτύρων, που μεγάλωναν σε ορφανοτροφεία.

Τον αγκαλιάσαμε και με μας αγκάλιασε. Το είδαμε αυτό έντονα στον αποχωρισμό. Πήρε μαζί του αυτή την αγκαλιά. Μετά την αναχώρησή του και παρά τις προσπάθειες μας, δεν κατέστη δυνατόν να εντοπισθεί και να κρατήσουμε μια επικοινωνία. Τι να έγινε ο Μοχάμεντ; Κατάφερε να επιζήσει ή σκοτώθηκε όπως οι γονείς και τα αδέλφια του σε μια επιχείρηση εντοπισμού… τρομοκρατών; Μεγάλωσε και εντάχθηκε στην αντίσταση κατά των κατακτητών; Έγινε αυτό που η κατοχική δύναμη ονομάζει τρομοκράτης; Χάθηκαν τα ίχνη του Μοχάμεντ, αλλά οι μνήμες παραμένουν από ένα μικρό αγόρι, που δεν είχε από τον ήλιο μοίρα. Ένα αγόρι, το οποίο στα οκτώ του χρόνια έχασε τα πάντα, την οικογένεια του. Είχε, όμως, την πατρίδα.

Δεκαετίες μετά οι συγκρούσεις συνεχίζονται. Για την ακρίβεια οι επιθέσεις των Ισραηλινών κατά των Παλαιστινίων. Εναντίον, κυρίως,  των αμάχων. Ο πρώην Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, Χερτσί Χαλεβί έχει δηλώσει ότι 220,000 άμαχοι πολίτες  έχουν σκοτωθεί ή τραυματιστεί κατά τη διάρκεια των ισραηλινών επιθέσεων. Ο κατάλογος με τους νεκρούς μεγαλώνει συνεχώς. Πίσω από τους αμάχους ψάχνουν, λένε, τρομοκράτες. Το επιχείρημα της αυτοάμυνας έχει ξεπερασθεί προ πολλού. Αμύνεται κάποιος όταν δέχεται επίθεση. Και οι όμηροι, που κρατά η Χαμάς; Τους θυμούνται οι συγγενείς. Τους θυμάται ή τους υπολογίζει ο Νετανιάχου και το επιτελείο του;

Αυτή η τακτική του Τελ Αβίβ διαιωνίζει ένα πολεμικό κλίμα και θα καθιστά μονίμως στο στόχαστρο τους Ισραηλινούς πολίτες. Αυτό θέλει ο Νετανιάχου; Μάλλον δεν τον νοιάζει.

Και οι υποστηρικτές του; Θεωρούν πως στο όνομα της αυτοάμυνας μπορούν να διαπράττονται εγκλήματα; Να διαπράττεται γενοκτονία και λιμοκτονία; Κι εάν αποφασίζουν οι δυτικοί κυρώσεις κατά της Ρωσίας, για την εισβολή στην Ουκρανία, γιατί δεν αποφασίζουν το ίδιο και για το Ισραήλ; Ποιο το αόρατο ή ορατό χέρι που σταματά τούτο; Και οι αραβικές χώρες πότε θα αντιδράσουν κατά ουσιαστικό τρόπο;

Στα όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας δεν υπάρχουν διλήμματα. Το θέμα δεν είναι να επιλέξει κανείς μια τρομοκρατική οργάνωση και ένα κράτος τρομοκράτη, αλλά να ταχθεί υπέρ του τερματισμού των εγκλημάτων. Δίπλα στους ανθρώπους που απειλούνται με αφανισμό, λιμοκτονούν. Η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι με τους Παλαιστίνιους κι όσους διώκονται, δολοφονούνται, είναι θύματα γενοκτονίας.

Λέγεται πως πρέπει να καταδικάζουμε εισβολές, όπως στην περίπτωση της Ουκρανίας. Δεν είναι το ίδιο με το Ισραήλ;

Εκείνη η βουβή έξοδος από την πόλη της Γάζας, τα φορτωμένα αυτοκίνητα με τα λίγα υπάρχοντα τους, ξυπνούν τις δικές μας μνήμες.