Αναγνώστης σχολιάζει τα περί Πολιτικών Ταυτότητας (Identity Politics) που έχουν κατακλίσει τις κοινωνίες των πολιτών σε όλο τον κόσμο…
Υπάρχει ένα σχετικά καινούργιο δόγμα στον πλανήτη που θέλει όλα τα άτομα να κρίνονται με βάση την ταυτότητα τους (εθνικότητα, φύλο, χρώμα, σεξουαλικός προσανατολισμός, θρήσκευμα) αντί των ικανοτήτων τους. Έτσι ο πλανήτης όλος αναγκάζεται να συζητάει συνεχώς αν σε μια θέση πρέπει να μπει άντρας ή γυναίκα, στρέιτ ή ομοφυλόφιλος ή μη-δυαδικός/ρευστός (κάτι από τα 72 φύλα), λευκός ή μαύρος, Χριστιανός ή Μουσουλμάνος, για χάριν της ‘’ισότητας’’ και της πολιτικής ορθότητας.
Όμως, η ισότητα μπορεί μόνο να είναι το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας, και όχι αυτοσκοπός, αλλιώς οι συνέπειες είναι καταστροφικές.
Η αλήθεια είναι ότι η προσπάθεια για απόλυτη ισότητα δεν είναι παρά μόνο ακόμη μια ανθρώπινη δεισιδαιμονία και ιδεοληψία. Για παράδειγμα, ακόμη και σε χώρες όπως η Νορβηγία που δεν υπάρχουν τα κλισέ στερεότυπα άλλων χωρών για τους ρόλους ανδρών και γυναικών και ο καθένας χωρίς κοινωνικό στίγμα μπορεί να ακολουθήσει όποιο επάγγελμα επιθυμεί, πάλι οι γυναίκες (κατά μέσο όρο) επέλεξαν επαγγέλματα κοντά στη γυναικεία φύση (επαγγέλματα σχετικά με ανθρώπους) και οι άνδρες αντιστοίχως (μηχανολογία, φυσική, πληροφορική, κ.λπ.).
Το παράδειγμα της Νορβηγίας δείχνει ότι όσο πιο κοντά οδηγείται μια κοινωνία στην απόλυτη ισότητα και ισονομία (egalitarianism) τόσο περισσότερο φαίνονται οι βιολογικές διαφορές ανδρών και γυναικών. Αν όμως, όντως ήταν θέμα ισότητας και αγνών κινήτρων, παρά απόκτησης εξουσίας και δύναμης, οι γυναίκες, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να ζητήσουν ίση εκπροσώπηση και ίσα ποσοστά για τους άνδρες εκεί που οι γυναίκες (στατιστικά) ευνοούνται (λ.χ. τομείς διαφήμισης, marketing, εκπαίδευσης, κοινωνικές επιστήμες, ανθρώπινο δυναμικό, ορισμένοι τομείς της ιατρικής και της βιολογίας, τομείς ομορφιάς κ.ο.κ.) ή ποσόστωση σε επαγγέλματα που 99% αποτελούνται από άνδρες (εργοστάσια, εργοτάξια, αποθήκες, οικοδομές, ορυχεία, ναυπηγεία, λατομεία, κ.λπ.).
Αντίθετα, ενδιαφέρον για ίσο-ποσόστωση υπάρχει μόνο σε τομείς που αφορούν δύναμη και κύρος (π.χ. CEOs, διευθυντικά και πολιτικά αξιώματα), αγνοώντας ότι αυτό αποτελεί περίπου μόνο το 1-2% των ανδρών.
Η αλήθεια είναι ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και η νέα τάξη πραγμάτων έχει φροντίσει να ενσωματώσει παντού τους όρους, inclusiveness και diversity για να ικανοποιήσει την ταυτότητα, τα προσωπικά χαρακτηριστικά και την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου.
Όμως, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο η σεξουαλική του ταυτότητα, προσανατολισμός ή ιδιαιτερότητα και φαίνεται ότι πολλοί ΛΟΑΤΚΙ αφήνουν την ταυτότητα τους να καθορίζει ολόκληρη την ύπαρξη τους έχοντας την ανάγκη να την εξωτερικεύουν, να την προβάλουν, να την διαφημίζουν, να την αναμασούν ψυχαναγκαστικά ή να την αναγάγουν σε σημαία.
Άλλο να έχεις διάφορες σεξουαλικές προτιμήσεις/ κατευθύνσεις και άλλο οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις/ κατευθύνσεις να είναι όλη η ταυτότητα.
Μια ματιά σε μια παρέλαση περηφάνιας (Gay Parade/ Pride) και μπορούμε να δούμε πλέον ότι δεν πρόκειται για μια σοβαρή και στοχευμένη διεκδίκηση βασικών πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων αλλά μια ανέμελη και ξέφρενη παρέλαση υπέρ-σεξουαλικότητας, σεξουαλικών φετίχ, προτιμήσεων και γυμνισμού.
Για τον περισσότερο κόσμο, οι σεξουαλικές προτιμήσεις και δραστηριότητες ποικίλουν ευρέως αλλά πάντα παραμένουν εντός σπιτιού. Δεν εκδηλώνονται σε δρόμους και πλατείες μιας και αυτό θα θεωρείτο προσβολή της δημόσιας αιδούς με έννομες συνέπειες ή αρνητικά σχόλια και δεν δίνουν περισσότερη έκταση στην σεξουαλικότητα τους απ’ όσο χρειάζεται.
Η υπέρ-σεξουαλικότητα και η δημόσια υπέρ-προβολή και υπέρ-εκδήλωση της δεν μπορούν παρά μόνο να χαρακτηριστούν ως τοξικές και δείκτες ναρκισσισμού και ψυχοπαθολογίας (όπως οποιαδήποτε άλλη ακραία έκφανση) και είναι ζημιογόνες για την ίδια την αξιοπρέπεια της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
