Διανύουμε φέτος το πέρασμα μισού αιώνα από την βάρβαρη τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή της μισής μας πατρίδας. Τα 50 χρόνια από την ημέρα που αφορμώμενος ο Τούρκος κατακτητής εισέβαλε, κατέστρεψε και εποίκησε τα κατεχόμενα μας εδάφη. Η φετινή χρονιά είναι ίσως μια ευκαιρία για ανασκόπηση των προσπαθειών επίλυσης του κυπριακού προβλήματος και των όσων έχουν πραχθεί και λεχθεί κατά την διάρκεια των ετών.
Οι προσπάθειες για επίλυση του κυπριακού ξεκίνησαν από το 1975 και εκ τότε είχαν συνεχιστεί με πολλά σχέδια, εισηγήσεις και πολλαπλές προσεγγίσεις. Η Τουρκία και το ψευδοκράτος εκ τότε και καθ’ όλη την διάρκεια των ετών, αλλοιώνουν διαρκώς τον δημογραφικό χαρακτήρα των κατεχόμενων μας περιοχών, επιχειρούν με διαφόρων ειδών τεχνάσματα συνεχώς να πετύχουν την αναγνώριση του παράνομου μορφώματός τους και εμποδίζουν με κάθε δυνατό τρόπο την οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης.
Σε κάθε προσπάθεια για εξεύρεση βιώσιμης λύσης το μεγαλύτερο εμπόδιο αποτελεί η ίδια η Τουρκία και οι εγκάθετοί της στα κατεχόμενα, που ελέγχονται αδιαλείπτως από αυτή. Είναι σημαντικό τούτο να γίνει αντιληπτό από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της δικής μας πλευράς, αφού ως σήμερα δεν υπάρχει ομοψυχία επί των απόψεων εξεύρεσης λύσης. Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ευκαιριακά επιρρίπτουν τις ευθύνες στην δική μας πλευρά προκειμένου να κερδίσουν ένα μηδαμινό και προσωρινό πολιτικό όφελος, αδιαφορώντας όμως για την ζημιά την οποία προκαλούν.
Η πρακτική αυτή είναι επιζήμια και επιβλαβής, τόσο για το τι εκπέμπουμε στη διεθνή κοινότητα όσο και για την ομοφωνία και σύμπνοια που οφείλαμε να έχουμε στο εσωτερικό μας. Είναι καιρός πλέον, οι πολιτικοί χώροι να φτάσουν στην συνειδητοποίηση πως με το να ρίχνουν πέτρες στο ίδιο τους το σπίτι, κάνουν σε αυτό την ζημιά και απενοχοποιούν την Τουρκία, που πρόκειται για μια χώρα εγκληματία της σύγχρονης ιστορίας.
Χωρίς να προχωρήσουν όλοι μπροστά με μοναδικό γνώμονα την πραγματικά βιώσιμη λύση με συστατικά της, την επιστροφή και την απελευθέρωση, μακριά από φόρμουλες και συνταγές που ευλογεί ή επικροτεί η Τουρκία, το κυπριακό πρόβλημα όχι μόνο κινδυνεύει να παραμείνει στάσιμο αλλά ίσως γίνει ολοένα και μεγαλύτερος ο κίνδυνος μιας ανισοβαρούς λύσης εις βάρος των Ελληνοκυπρίων. Άλλωστε, το «Δεν ξεχνώ», σύνθημα που πολλοί επαναλαμβάνουν, προϋποθέτει ότι ο καθένας και η καθεμία μας δεν ξεχνά και δεν έχει την ευχέρεια να ξεχάσει ότι το κυπριακό πρόβλημα, είναι ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής και ένα πρόβλημα παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Το «Δεν ξεχνώ», ουδέποτε μας καθοδήγησε στην επίρριψη ευθυνών στην δική μας πλευρά αλλά αντίθετα μας υπενθυμίζει πως πρέπει να παρατηρούμε και να αντιλαμβανόμαστε την αδιαλλαξία και αδηφαγία του κατακτητή.
Στα 50 χρόνια από την εισβολή και στα 50 χρόνια της συνεχιζόμενης κατοχής, το «Δεν ξεχνώ» οφείλει να γίνει το λάβαρο κάθε Έλληνα της Κύπρου προκειμένου να υπενθυμίσουμε και ως κράτος να αναβιώσουμε μνήμες και αντανακλαστικά τόσο στο εσωτερικό μας όσο και στην διεθνή κοινότητα. Να υπενθυμίσουμε διεθνώς πως στην Κύπρο δεν υφίσταται ένα δικοινοτικό πρόβλημα, αλλά ένα πρόβλημα παραβίασης των κανόνων του διεθνούς δικαίου. Έχουμε υποχρέωση να αναδείξουμε την σημασία της εξεύρεσης μιας λύσης με σωστό περιεχόμενο, αποδεικνύοντας με αυτό το τρόπο την σοβαρότητα της πλευράς μας αλλά ταυτόχρονα και την ακρότητα των θέσεων που η Τουρκία καταθέτει.
Αν λοιπόν έχουμε το βλέμμα στραμμένο σε ένα πραγματικά υγιές μέλλον, υπενθυμίζοντας μας το βασανιστικό παρελθόν του τόπου μας, μπορούμε να πορευτούμε στον σωστό δρόμο μόνο αν δεν ξεχάσουμε και μόνο αν απομονώσουμε τα συνθήματα και τις εφευρέσεις που χειροκροτεί η Τουρκία.
*Νομικός, βοηθός Γενικός Γραμματέας ΔΗΚΟ
