Ο Μηνάς Χρηστίδης ως Βενιζέλος (Ελευθέριος Βενιζέλος 1910-1927, 1980): Το τρίωρο έπος του Παντελή Βούλγαρη για την πιο παραγωγική περίοδο ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες πολιτικούς στην ιστορία, αποτελεί ό,τι πιο κοντινό σε μια καλή βιογραφία έφτασε ποτέ το ελληνικό σινεμά. Ο Μηνάς Χρηστίδης είναι ανατριχιαστικά καλός στον επώνυμο ρόλο (βοηθά και η αλλόκοτη ομοιότητα) όμως μετά από αυτό ούτε που ξανακούστηκε.
Ο Ben Kingsley ως Mahatma Gandhi (Gandhi, 1982): Βίος και πολιτεία του μεγαλύτερου πρεσβευτή της ινδικής ανεξαρτησίας και πανανθρώπινου κήρυκα της μη βίας, Mahatma (= μεγάλη ψυχή) Gandhi από τον Richard Attenborough με έναν έξοχο Ben Kingsley στον ρόλο που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα και του χάρισε επάξια το Όσκαρ πρώτου ανδρικού (ένα από τα συνολικά 8 που απέσπασε η ταινία).
H Charlize Theron ως Aileen Wuornos (Monster, 2003): Λίγες μεταμορφώσεις έχουν στοιχειώσει άσχημα τη μνήμη όσο εκείνη της Charlize Theron στη διαβόητη serial killer Aileen Wuornos, μίας πόρνης που εκτελέστηκε για τον φόνο επτά ανδρών τη διετία 1989-90, οι οποίοι όπως ισχυρίστηκε η ίδια επιχείρησαν να τη βιάσουν. Η Theron τσαλάκωσε για τα καλά την αψεγάδιαστη εικόνα της, υποδυόμενη μια τραγική και ψυχολογικά ασταθή φιγούρα που έβγαλε πάνω στους πελάτες της μαζεμένα χρόνια ψυχικής και σωματικής κακοποίησης, λαμβάνοντας ένα Όσκαρ και μία Χρυσή Σφαίρα για τους κόπους της.
Ο Bruno Ganz ως Αδόλφος Χίτλερ (Downfall, 2004): Πιθανότατα να θυμάστε το φιλμ του Oliver Hirschbiegel από μία από τις αμέτρητες παρωδίες της διάσημης πλέον σκηνής της έκρηξης του Χίτλερ που έχουν γίνει viral, όπως επίσης για το debate που άναψε για το κατά πόσο έπρεπε να παρουσιαστεί η ανθρώπινη πλευρά ενός οικουμενικά μισητού τέρατος. Όπου κι αν στέκεστε η δύναμη της ταινίας είναι αδιαμφισβήτητη, το ίδιο κι η ανατριχιαστική ερμηνεία (και ομοιότητα) του Ganz.
Η Helen Mirren ως Βασίλισσα Ελισάβετ (The Queen, 2006): Από τον Stephen Frears, τον σκηνοθέτη που γνωρίζει όσο κανένας να απεικονίζει άψογα τη σύγχρονη βρετανική πραγματικότητα, ένα υψηλής αισθητικής δράμα γύρω από το έντονο παρασκήνιο, τις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις και τους χειρισμούς επί χειρισμών που ακολούθησαν τοn θάνατο της κοσμαγάπητης pριγκίπισσας Νταϊάνα. Απλά συγκλονιστική η Helen Mirren σε μια ανατριχιαστικά πειστική ενσάρκωση της Ελισάβετ, δικαίως μάζεψε όλα τα γνωστά (και τα λιγότερο γνωστά) βραβεία ερμηνείας εκείνης τη χρονιάς.
H Cate Blanchett ως Bob Dylan (I’m Not There, 2007): Από τις πιο wtf? μεταμορφώσεις στην οθόνη, η Blanchett ήταν μία από τους έξι ηθοποιούς που υποδύθηκαν τον μελαγχολικό τροβαδούρο στο ιδιόρρυθμο βιογραφικό του Todd Haynes και κατάφερε όχι μόνο να μη γίνει ρόμπα αλλά να είναι απόλυτα πειστική! Η Blanchett ανέλαβε τον Jude Quinn, μία περσόνα που υιοθέτησε ο Dylan στα 60’s περιοδεύοντας στο Ηνωμένο Βασίλειο παίζοντας ροκ σε φολκλορικά φεστιβάλ τρώγοντας γιουχάρισμα και ντομάτες για τους κόπους του.
Η Michelle Williams ως Marilyn Monroe (My Week With Marilyn, 2011): Βασισμένο στο βιβλίο του υπαλλήλου της εταιρείας του Sir Laurence Olivier, Colin Clark όπου περιέγραφε την εβδομάδα που πέρασε με την Marilyn Monroe κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «The Prince and the Showgirl» στα Pinewood Studios του Λονδίνου, το φιλμ του Simon Curtis ξεχωρίζει από τον σωρό και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ για ένα και μοναδικό λόγο: τη Michelle Williams στον επώνυμο ρόλο. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Η Meryl Streep ως Margaret Thatcher (The Iron Lady, 2011): Μελοδραματική και πιτς-φιτίλι βιογραφία της τέως Αγγλίδας πρωθυπουργού που έσυρε τη χώρα σε πόλεμο στην άλλη άκρη του κόσμου, διέλυσε τα συνδικάτα, δημιούργησε στρατιές ανέργων και προσπάθησε να τσακίσει οτιδήποτε προοδευτικό, με κύρια ατραξιόν την εξωπραγματική ερμηνεία της Meryl Streep που δικαίως της χάρισε το τρίτο της Όσκαρ.
Ο Eddie Redmayne ως Stephen Hawking (The Theory of Everything, 2014): Ένα πράγμα κρατήστε από αυτή τη φασόν και μελό βιογραφία του διάσημου θεωρητικού φυσικού: την ερμηνεία του Eddie Redmayne ο οποίος αποτελεί την εξίσωση που λύνει όλα τα προβλήματά της. Θα σας καθηλώσει, θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό και θα φέρει δάκρυα στα μάτια. Δικαίως ο νεαρός ηθοποιός απέσπασε το Όσκαρ πρώτου ανδρικού, άλλωστε ο συνδυασμός βιογραφία λαμπρής προσωπικότητας και ασθένειας είναι σιγουράκι για τα προβλέψιμα μέλη της Ακαδημίας.
O Rami Malek ως Freddie Mercury (Bohemian Rhapsody, 2018): Το εμπορικότερο βιογραφικό φιλμ όλων των εποχών (πάνω από $900 εκατ. παγκοσμίως) αποδεικνύει όχι μόνο τη διαχρονικότητα των Queen αλλά και το αθάνατο μεγαλείο του ιδιοφυούς, αντισυμβατικού και εξαιρετικά ταλαντούχου Freddie Mercury που ενσαρκώνεται ανατριχιαστικά πειστικά από τον Rami Malek σε ένα από τα πιο πετυχημένα casting calls στην ιστορία (και ακόμα ένα Όσκαρ απ’ τα αποδυτήρια).
Oι Steve Coogan και John C. Reilly ως Stan Laurel και Oliver Hardy (Stan & Ollie, 2018): Καρδιά και ψυχή αυτού του τρυφερού, γλυκόπικρου και επώδυνα νοσταλγικού φιλμ γύρω από τις τελευταίες μέρες του θρυλικού δίδυμου που εμείς γνωρίζουμε με το όχι-και-τόσο-πολιτικώς-ορθό παρατσούκλι Χοντρός – Λιγνός, είναι αναμφίβολα το πρωταγωνιστικό δίδυμο που όχι μόνο έχουν μία αλλόκοτη ομοιότητα με τους αξέχαστους σταρ του βωβού σινεμά που υποδύονται, αλλά ΓΙΝΟΝΤΑΙ εκείνοι μέσα από προσεκτικά μελετημένες και βαθιά προσωπικές ερμηνείες τους.
ΣΤO ΠΑΝΘΕΟΝ
H Renée Zellweger ως Judy Garland (Judy, 2019)
Στο Λονδίνο του 1969 η ξεπεσμένη Τζούντι Γκάρλαντ ετοιμάζεται για μια σειρά συναυλιών. Κι ενώ η ίδια προσπαθεί να ξεφύγει από τους εφιάλτες της παιδικής της ηλικίας, ο αλκοολισμός, ο εθισμός στα χάπια και ο απρόβλεπτος χαρακτήρας της είναι έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα την τελευταία ελπίδα της να ορθοποδήσει. Η Renée Zellweger αποδίδει στο έπακρο την ψυχοσύνθεση ενός πολύπλοκου χαρακτήρα και μιας προβληματικής προσωπικότητας στο βιογραφικό φιλμ του Rupert Goold και δικαίως απέσπασε το πιο σιγουράκι Οσκαρ της φετινής απονομής.
Περιοδικό Go, τεύχος 106.
