Jane got a gun

Όταν ο άντρας της επιστρέφει σπίτι βαριά πληγωμένος, με μια αδίστακτη συμμορία στο κατόπι του, η Τζέιν απομακρύνει τη μικρή κόρη της και ζητά βοήθεια από έναν πιστολά με τον οποίο είχε σχέση στο παρελθόν. Εκείνος αρχικά αρνείται, αλλά τελικά αποφασίζει να σταθεί δίπλα της σε μια εντελώς άνιση κατά τα φαινόμενα μάχη. Αυτή η προβληματική παραγωγή ταλαιπωρήθηκε για περίπου τρία χρόνια αλλάζοντας σκηνοθέτες, σενάριο, πρωταγωνιστές και ημερομηνίες εξόδου, μέχρι τελικά να πάρει την τελική της μορφή και να εξοριστεί στον αντιεμπορικό Ιανουάριο (όπου τα στούντιο ξεφορτώνονται τα περισσεύματα) – όμως δεν νομίζω κάτι από όλα αυτά να είναι ορατό στην οθόνη. Πέρα ίσως από ερωτήματα τύπου “αν όμως είχε εκείνον τον σκηνοθέτη;” ή “αν όμως έπαιζε ο Μπράντλεϊ Κούπερ ή ο Τζουντ Λο;” που και πάλι αφορούν μόνο όποιον παρακολουθεί την κιν/φική επικαιρότητα (δηλαδή ελάχιστους) το “Jane Got a Gun” είναι ένα στιβαρό, βραδυφλεγές γουέστερν που ανακυκλώνει γνώριμες θεματικές του είδους με έναν μάλλον ασυνήθιστο (και ολίγον τι αδέξιο) τρόπο. Η Νάταλι Πόρτμαν είναι η κεντρική ηρωίδα που ζητά την προστασία του πρώην της (Τζόελ Έντγκερτον) απέναντι στη συμμορία του Ewan McGregor (με προσθετικά δόντια) που καταφθάνουν για να αποτελειώσουν τον άντρα της και να αρπάξουν την ίδια. Το στόρι παίρνει το πάσο του για να φτάσει στην προβλέψιμη κορύφωση και τα απανωτά flashbacks δεν βοηθάνε και πολύ, όμως διαθέτει μια δυναμική κεντρική ηρωίδα, αρκετό δράμα (που σε σημεία γίνεται γνήσιο μελό) και μια συναρπαστική τελική μάχη στην πολιορκία του σπιτιού από τους κακούς – αν βέβαια δεν σκυλοβαρεθείτε μέχρι τότε. Οι fans του είδους δεν θα κακοπεράσουν αν και θα μείνει η αίσθηση ότι όλα -από υπόθεση μέχρι τη σκονισμένη φωτογραφία- είναι ζορισμένα γουεστερνικά. Μ.Ν.