Το πιο κωμικό στην ιστορία της διαφθοράς είναι που κάθε φορά που ξεσπά ένα σκάνδαλο παρελαύνουν όλοι, της κυβέρνησης και των κομμάτων πρώτοι και καλύτεροι, και παριστάνουν τους αποφασιστικούς διώκτες του εγκλήματος. Ηθοποιοί κανονικοί. Με πατέντα. Είναι τόσο αποφασισμένοι να εργαστούν όλοι για την πάταξη της διαφθοράς που σε αφήνουν με ανοικτό το στόμα να αναρωτιέσαι πώς συνεχίζει να βασιλεύει η διαφθορά και η διαπλοκή αφού όλοι αγωνίζονται να την πατάξουν. Πού τα βρίσκουν και τα λένε είναι άξιο απορίας. Και πάντα αναθέτουν στην Αστυνομία να βρει τους διεφθαρμένους να τους κάτσει στο εδώλιο.
Αλήθεια, όμως, την διαφθορά στην Αστυνομία την έχουν αντιμετωπίσει; Ας ξεκινήσουν από αυτό. Ας ξεκινήσουν από κάπου, τελοσπάντων. Πόσες φορές βγαίνουν υπουργοί, κομματάρχες, αρχηγοί και ομολογούν δημοσίως για τους ξιμαρισμένους της Αστυνομίας και την αποφασιστικότητα τους να τους πατάξουν; Άλλαξε τίποτα; Να αναφέρω μια χαρακτηριστική ιστορία για να καταλάβουμε πώς γίνεται κάθε φορά η διαχείριση. Ο Φιλελεύθερος είχε αποκαλύψει μια ανατριχιαστική περίπτωση κατά την οποία ένας καμπαρετζής παρέδωσε σε συνεργάτη του αστυνομικό, νεαρή παρθένα μουσουλμάνα και «την διακόρευσε» (έτσι αναφερόταν στις καταγγελίες, παρότι λογικά θα έπρεπε να μιλάμε για βιασμό) προτού την επιστρέψει για να την βγάλει στο κλαρί ο μαστροπός. Ο αρχηγός Αστυνομίας μετέθεσε τον αστυνομικό εκτός της επαρχίας του. Ο επόμενος αρχηγός βρήκε κάτι περίεργες γραφειοκρατικές δικαιολογίες και τον επανάφερε στη θέση του κι έληξε εκεί η υπόθεση. Αυτό συνέβαινε πάντα, αυτό συμβαίνει και σήμερα. Όχι μόνο στην Αστυνομία, και όχι εννοείται πάντα με τέτοιες υποθέσεις. Πάντα και παντού βασιλεύει η ατιμωρησία.
Γι΄ αυτό προχτές, φτάσαμε στο σημείο, να τρέχει η ΥΚΑΝ να ερευνήσει πληροφορίες για διακίνηση ναρκωτικών και να συλλαμβάνει αστυνομικό, με τη στολή του παρακαλώ, με «τρεις νάιλον συσκευασίες που περιείχαν ξηρή φυτική ύλη κάνναβης, βάρους 84 γραμμαρίων περίπου…». Ένστολος αστυνομικός. Τόσο θράσος πια. Όσο, σε άλλα μεγέθη βεβαίως, το θράσος του προέδρου της Βουλής Συλλούρη και του βουλευτή Τζιβάνη, να συζητούν με ποιο τρόπο θα ξεπεράσουν τις νομοθεσίες που οι ίδιοι ψήφισαν ώστε να εξασφαλίσουν κυπριακό διαβατήριο σε καταζητούμενο Κινέζο. Η αποθράσυνση στο μεγαλείο της. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε να κρατούν τα προσχήματα. Και οι βουλευτές και οι αστυνομικοί και όλοι. Διότι, η κοινωνία τους ανέχεται και η πολιτική ηγεσία τους καλύπτει.
Αν, λοιπόν, θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι, αν η κυβέρνηση και η Βουλή εννοούν αυτά που λένε, ας αφήσουν τα παχιά λόγια, να πιάσουν μία – μία τις εστίες της διαφθοράς και να αρχίσουν το ξήλωμα. Όχι, γενικά και αόριστα. Έχουν ένα Οδυσσέα Μιχαηλίδη, που οφείλουν να εμπιστευθούν. Υπάρχουν κι άλλοι, να τους εντοπίσουν και να τους δώσουν την πολιτική και τη νομική κάλυψη να εργαστούν σε όλα τα πόστα. Δεν ζούμε δα σε καμιά χώρα των εκατομμυρίων και δεν ξέρουμε τι συμβαίνει. Στον μικρόκοσμο μας, όλοι βλέπουμε, για παράδειγμα, κρατικούς λειτουργούς (νυν και πρώην) να γίνονται εκατομμυριούχοι από τη μια μέρα στην άλλη. Όλοι γνωρίζουμε στελέχη κυβερνήσεων, που με τους νόμους της λογικής δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν την περιουσία που κατέχουν, μόνο με τον μισθό τους. Γιατί δεν ερευνήθηκαν ποτέ; Ούτε καν από το Φόρο Εισοδήματος;
Πώς μπορεί, δηλαδή, ο άλλος να νοικιάζει κρατική γη προς €6.660 το χρόνο, να κτίζει εκεί αποθήκες και να τις νοικιάζει σε κρατική υπηρεσία προς €135.000 το χρόνο; Όποιος έχει πρόσβαση στο κράτος της διαφθοράς και της διαπλοκής και ξέρει πού να δίνει τα κατάλληλα φιλοδωρήματα, μπορεί να κάνει και τέτοιες μπίζνες. Αυτό που αναφέρω δεν είναι της φαντασίας μου, είναι γεγονός και το είχε αποκαλύψει ο Γενικός Ελεγκτής. Γι΄ αυτό και τους είναι όλους ενοχλητικός. Δεν χαρίζει κάστανο. Ούτε στα μικρά, ούτε στα μεγάλα. Διότι, αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε όλοι, και να το απαιτήσει η κοινωνία, αυτό που κατέγραψε το Κακουργιοδικείο επιβάλλοντας ποινές στις 2/8/13 για την τραγωδία του Μαρί: «Όλα αυτά θα αποκτήσουν νόημα, μόνο εάν κυριαρχήσει μια νέα αντίληψη που θα θέτει τη νομιμότητα πάνω απ’ όλα (…). Διαφορετικά, το στρεβλό σύστημα θα προχωρήσει ακάθεκτο προς την επόμενη τραγωδία».
Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται σήμερα ασήμαντα μπροστά στο μέγεθος του «Συλλούρης γκέιτ». Αλλά, η αλήθεια είναι πως είναι όλα μαζί που συνθέτουν το κράτος της διαφθοράς.
