Αν βάλουμε τα συρματοπλέγματα στον Αστρομερίτη δίπλα από τους πύργους της Λεμεσού, ίσως να κατανοήσουμε καλύτερα την άμεση σχέση των διχοτομικών πολιτικών με τη διαπλοκή και τη διαφθορά.
Στις 11 Φεβρουαρίου 2021 οι Σύνδεσμοι Μεγάλων Αναπτύξεων και Επιχειρηματιών Ανάπτυξης Γης απέστειλαν κοινό σημείωμα στους υπουργούς Εξωτερικών και Εσωτερικών, παραθέτοντας τις εισηγήσεις τους για βελτίωση του Προγράμματος Μόνιμης Παραμονής (PRP).
Κύριο αίτημά τους υπήρξε η επίσπευση της διαδικασίας ένταξης της Κύπρου στη ζώνη Σένγκεν. Μια ένταξη που η Κυπριακή Δημοκρατία, από τον Τάσσο Παπαδόπουλο μέχρι τον Δημήτρη Χριστόφια αλλά και κατά την πρώτη πενταετία του Νίκου Αναστασιάδη απέφευγε ως θέση αρχής, καθώς δεν επιθυμούσε να μετατρέψει τα σημεία διέλευσης σε σκληρά σύνορα.
Η σχετική αίτηση της Κυπριακής Δημοκρατίας για ένταξη στη ζώνη έγινε τελικά τον Σεπτέμβρη του 2019, αλλά το μεγάλο βήμα προς την επίδειξη «σκληρής» μεταναστευτικής πολιτικής, έγινε ουσιαστικά με την πρόσφατη τοποθέτηση 11 χιλιομέτρων συρματοπλέγματος στην περιοχή Αστρομερίτη, μόλις έναν μήνα μετά το σημείωμα του Συνδέσμου Επιχειρηματιών προς τους κυβερνώντες.
Η κυβέρνηση δείχνει για ακόμη μία φορά πως δεν αγωνιά όσο θα έπρεπε για την επανένωση αυτού του τόπου. Δεν την ενδιαφέρει το αρνητικό κλίμα που δημιουργείται ενόψει της επερχόμενης πενταμερούς διάσκεψης. Αδυνατεί να δει ή εθελοτυφλεί σκόπιμα απέναντι στο γεγονός πως η ανέγερση αυτού του συρματοπλέγματος απομακρύνει τη λύση και δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στην προσπάθεια για οικοδόμηση εμπιστοσύνης. Αντιθέτως, η κυβέρνηση φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για μια χούφτα ιδιωτικών συμφερόντων με αποδεδειγμένη πλέον εμπλοκή και σχέση με ξένους επενδυτές αμφιβόλου ποιότητας, φροντίζοντας την ίδια ώρα να στέλνει ξενοφοβικά μηνύματα και να κλείνει το μάτι στους οπαδούς της διχοτόμησης.
Τον τελευταίο καιρό, η άμεση σύνδεση μεταξύ διαφθοράς και διχοτόμησης αποδεικνύεται όλο και συχνότερα. Το συρματόπλεγμα στον Αστρομερίτη και η επιστολή των επιχειρηματιών ανάπτυξης γης είναι η μία όψη του νομίσματος. Οι δηλώσεις περί δύο κρατών και η σειρά πολιτογραφήσεων από μεγάλα και γνωστά δικηγορικά γραφεία είναι η άλλη.
Μετά τα γεγονότα του 1963 όπου η μια κοινότητα, η ελληνοκυπριακή, απέκτησε τον πλήρη έλεγχο του κράτους, το σύστημα ελέγχου (checks and balances) έπαψε να εξασκείται, ή ακόμα και να υφίσταται έστω και με την υποκατάσταση του Συντάγματος από το «δίκαιο της ανάγκης». Αυτή η συνταγματική ανωμαλία επιτρέπει στον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαχειρίζεται τα του κράτους κατά το δοκούν, ανεξέλεγκτα, αλόγιστα, χωρίς ηθικούς ή άλλους φραγμούς και χωρίς λογοδοσία σε κανένα.
Είναι αναπόφευκτο το συμπέρασμα πως η πολιτική ισότητα και η αποτελεσματική συμμετοχή των τ/κ σε όλες τις βαθμίδες διακυβέρνησης, αποτελούσε και αποτελεί, απειλή για την ανεξέλεγκτη, πλην όμως, συνταγματικά κατοχυρωμένη από το «δίκαιο της ανάγκης», εξουσία του Προέδρου.
Όταν λοιπόν αυτή η αποτελεσματική συμμετοχή προνοείτο από τα πλείστα σχέδια λύσης που μέχρι σήμερα απορρίψαμε, εύλογα διερωτάται κανείς αν το προσωπείο της διαφθοράς κρύβει από πίσω του τη διχοτόμηση.
* Υποψήφιος βουλευτής στη Λευκωσία με την Πρωτοβουλία Αμμόχωστος για την Κύπρο
