Ένας συνδικαλιστής που ασχολείται χρόνια με τις εργασιακές σχέσεις και έχει γνώση των όσων είχαν συζητηθεί υπό την αιγίδα της αείμνηστης Ζέτας Αιμιλιανίδου για το μέγα κεφάλαιο του εθνικού κατώτατου μισθού, μας είπε χθες ότι όλη η ευθύνη για το φιάσκο της Τρίτης ανήκει στην Κυβέρνηση και προσωπικά στον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Είπε μάλιστα πως αυτό που συνέβη την Τρίτη στο Προεδρικό είναι ως εάν να κερδίζεις πέναλτι στα τελευταία λεπτά του αγώνα, να έχεις τη δυνατότητα να βάλεις γκολ και να τελειώσεις τον αγώνα υπέρ σου και εσύ, αντί να σουτάρεις προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα, γυρίζεις και σουτάρεις στο απέναντι γκολπόστ, το δικό σου!

Εμένα μου θύμισε το Γκραν Μοντανά η όλη ιστορία. Και πριν αλλά και στη διάρκεια των συνομιλιών εκείνων -και μετά- είχε λεχθεί πως ήμασταν ένα βήμα από τη συμφωνία. Κι εκεί που ξημέρωνε και περιμέναμε να ακούσουμε καλά νέα, μας είπαν πως η διάσκεψη έληξε με παταγώδη επιτυχία και μας ευχήθηκαν καλή τύχη. Από τότε δεν ξαναέγιναν συνομιλίες, είναι άγνωστο αν θα ξαναγίνουν και είναι πολύ πιθανό να μην ξαναγίνουν στη βάση που είχαν γίνει τότε.

Αν με το Γκραν Μοντανά ο Πρόεδρος κατάφερε τελικά να απενοχοποιηθεί, συνεργούντος και του τότε διαπραγματευτή και σημερινού υποψηφίου προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σήμερα δεν θα καταφέρει να απεκδυθεί των ευθυνών του για το ναυάγιο γύρω από τον κατώτατο μισθό. Δυστυχώς, δεν είναι μαζί μας ο βασικός «διαπραγματευτής» ή «διαιτητής», για να βάλει τις φωνές, να μοιράσει δίκαια τις ευθύνες ή να αποτρέψει το οριστικό ναυάγιο. Είναι όμως ευτυχώς παρούσες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες και οι τρεις (ΣΕΚ, ΠΕΟ, ΔΕΟΚ) σχεδόν με μια φωνή επιρρίπτουν μεν ευθύνες στους εργοδοτικούς συνδέσμους, αλλά φροντίζουν να είναι ξεκάθαρο πως η ζημιά, ίσως η μεγαλύτερη ζημιά, προήλθε από την απόφαση του Προέδρου να τοποθετηθεί με νεοφανείς θέσεις που πλησίαζαν, αν δεν ταυτίζονταν, με αυτές των εργοδοτών. Παλιά του τέχνη κόσκινο να ταυτίζεται με την εργοδοτική πλευρά.

Είναι ανάγκη να συμφωνήσουν οι συντεχνίες πως για τέτοιο κατώτατο μισθό (πιο κάτω ίσως και από τον σημερινό κατώτατο μισθό πείνας σε 8 επαγγέλματα) δεν νοείται να συμβάλουν στη θεσμοθέτησή του οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Έτσι κι αλλιώς, η κυρίως μάχη που εξασφαλίζει αξιοπρέπεια στους εργαζόμενους είναι οι συλλογικές συμβάσεις.

Εν πάση περιπτώσει, αν αυτή η Κυβέρνηση αδυνατεί να θεσπίσει αξιοπρεπή κατώτατο μισθό, ας κάνει στην άκρη και ας αφεθεί η επόμενη Κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις. Κι ας κληθούν οι υποψήφιοι να τοποθετηθούν διαρκούσης της εκστρατείας.