Εγώ γνωρίζω ότι όταν σε μία επιχείρηση, Ίδρυμα ή κρατικό Οργανισμό κ.λπ. εφαρμόζεις κάποιες νέες μεθόδους και μάλιστα που προέρχονται από ευπαίδευτους και καλούς επιστήμονες, ακαδημαϊκούς, έρχεσαι σε κάποια χρονική στιγμή μετά και κάνεις αυστηρότατη αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Αυτό επιβάλλει η ορθή δεοντολογία για να δώσεις στους άμεσα ενδιαφερόμενους που σου ανέθεσαν αυτή τη δουλειά, τις ανάλογες εξηγήσεις σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα της εφαρμογής αυτών των νέων μεθόδων. Επικεντρώνομαι στο θέμα αυτού του άρθρου που είναι η παίδευση των παιδιών μας. Όταν αναφέρομαι σε παίδευση, δεν περιορίζομαι μόνο στο γνωσιολογικό μέρος, αλλά καταπιάνομαι και με την ανθρωπιστική πλευρά της που είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην ανάδειξη καλής ποιότητας πολιτών της κοινωνίας μας. Σ’ ό,τι αφορά το γνωσιολογικό μέρος της παίδευσης των παιδιών μας εφαρμόστηκαν ένα σωρό νέες μέθοδοι από το 1970 και μετά, που κυριολεκτικά διέλυσαν τα σχολεία μας. Ο ένας μετά τον άλλο οι «σοφοί» εφάρμοζαν τις νέες μεθόδους τους, χτίζοντας ένα οικοδόμημα πάνω στην άμμο χωρίς να βρεθεί μια Κυβέρνηση να σταματήσει αυτή την καταστροφική δόμηση. Κατάργησαν το ένα μάθημα, παρέλειψαν το άλλο, ελάττωσαν ή κατάργησαν το διάβασμα στο σπίτι, μην κάνεις διαγωνίσματα, κάνε διαγωνίσματα τύπου multiple choice (πολλαπλής επιλογής), που είναι ένα τυχερό παιχνίδι και όχι βοηθητικό για τη γνώση, κατάργησαν την αποστήθιση και ένα σωρό άλλες μεθοδεύσεις που μας οδήγησαν σήμερα σ’ αυτά τα σύνολα των αποτυχημένων αποφοίτων. Απ’ αυτούς ένα μεγάλο μέρος είναι αμόρφωτοι, αγράμματοι, ένα άλλο ημιμορφωμένοι και ένα μικρό μέρος είναι δυνατόν να τους ονομάσουμε καλούς αποφοίτους.
Σ’ ό,τι αφορά την ανθρωπιστική τους παίδευση είναι για να τους ακούς, να τους βλέπεις και να κλαις με μεγάλο πόνο. Αυτό οφείλεται βέβαια σ’ ένα πολύ μεγάλο μέρος στην οικογένεια που στις περισσότερες φορές είναι αποτυχημένη από την αρχή του στησίματός της. Όταν το παιδί βιώνει ένα περιβάλλον της ανειλικρίνειας, της ψευτιάς, της εξαπάτησης, της ανηθικότητας, της κλεψιάς, της εγκατάλειψης του σπιτιού, της απουσίας του Θεού και της Εκκλησίας, της βιαιότητας, τι περιμένεις να γίνει; Όταν, στο σχολείο αποδυναμώθηκαν ή καταργήθηκαν ανθρωπιστικά μαθήματα που είναι τα θρησκευτικά, η ηθική, η ψυχολογία, η κριτική, η ιστορία και τα αρχαία με τα μηνύματά τους, τι παίδευση κοινωνική περιμένουμε; Όταν η πειθαρχία, η σωστή εμφάνιση, η απαίτηση για σωστή συμπεριφορά στον διδάσκοντα και σε άλλους δεν εφαρμόζεται, τι να περιμένουμε; Όταν καταργήθηκε ακόμη και το ύψωμα της φωνής και η επίπληξη από τον διδάσκοντα στον μαθητή που παρεκτρέπεται, τι ζητούμε; Όταν απαγορεύεται να αγγίζει ένας εκπαιδευτικός, πιάνοντας τον μαθητή από το χέρι σε οποιανδήποτε περίπτωση, ακόμη και για να του προσφέρει βοήθεια, ποια θα είναι τα αποτελέσματα; Όταν πρέπει να ανέχεται ταραξία, απειθάρχητο και πολύ ενοχλητικό στην τάξη, τι γίνεται με τους υπόλοιπους που πρέπει να παρακολουθήσουν το μάθημα;
Τα προβλήματα που προκαλούν οι απειθάρχητοι, οι ταραχοποιοί, οι απροσάρμοστοι και οι αδιάφοροι για μάθηση μαθητές, είναι πολύ μεγάλα. Θα πρέπει όπως πιστεύω να χωριστούν τα αρνιά από τα ερίφια για να στήσουμε σωστά σχολεία. Διαφορετικά να σταματήσετε να κάνετε σοβαρότατες επενδύσεις στην Παιδεία διότι είναι μάταιο.
