Ο Α. Χατζηαντώνης, Κερυνειώτης που δεν ξεχνά.
Δυστυχώς εδώ στην Κύπρο, έχει παρατηρηθεί το εξής περίεργο φαινόμενο. Πριν εκλεγεί κάποιος στη θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, υποσχόμενος και δεσμευόμενος εις όλους τους τόνους, ότι το μοναδικό πράγμα που θα επιδιώξει, πρωτίστως, δεν είναι άλλο, από τη διευθέτηση-λύση του κυπριακού προβλήματος.
Αυτό, δεν γινόταν με τον κ. Αναστασιάδη; Σε μια ενημέρωση των πολιτικών ηγετών τις προάλλες, θυμάστε που ο γ.γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, είπε στον πρόεδρο: «Μα, αυτά τα έλεγες στον τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο. Τώρα γιατί όταν σου τα λένε εσένα, διαμαρτύρεσαι;». Για να απαντήσει ο Αναστασιάδης, το ειλικρινέστατον: «Ε, διότι τώρα τα βιώνω, ο ίδιος…».
Μα, και ο μακαριστός Γλ. Κληρίδης, δεν έκανε στροφή 180 μοιρών, όταν διεκδικούσε την προεδρία το ’93, από τον Γ. Βασιλείου, και εξελέγη;
Για την προεδρία λοιπόν. Για τη δόξα. Για να μπορούν να διαμοιράζουν τα λάφυρα της εξουσίας στους δικούς τους. Πλιάτσικο! Λεηλασία! Με «δημοκρατικό» τρόπο. Σου λέει: Με εξέλεξε ο κυπριακός λαός να τον εκπροσωπήσω. Δημοκρατικότατα! Να εκπροσωπήσω, να προασπίσω τα εθνικά συμφέροντα. Και μετά την άνοδό τους στον λόφο, εξυπηρετούν τους δικούς τους!
Άκουσα προχθές, ότι θα ψηφιστεί νόμος να μην μπορούν να διορίζουν συγγενείς τους, όσοι κατέχουν κάποιο κρατικό, δημόσιο αξίωμα. Θα εφαρμοστεί; Αμφιβάλλω. Θα βρουν ένα τρόπο να τον παρακάμπτουν. Όπως έπραξαν και με τις αποφυλακίσεις των VIPs.
Επί δεκαετίες μας είχαν πρήξει με τον όρο Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, για να έρθει σήμερα ο κ. Αναστασιάδης και να τον αλλάξει σε Αποκεντρωμένη. Αλήθεια, τι τον ώθησε να το πράξει; Βλέπουμε ότι ο κ. Ακιντζί δεν το εγκρίνει. Φυσικά, ούτε και το ΑΚΕΛ, το θέλει…
Υποθέτω ότι τα πράγματα ακολουθούν, από την εισβολή ίσαμε σήμερα, μια καθορισμένη, καλά προσχεδιασμένη πορεία. Από πίσω βρίσκεται ο βρετανικός, ή και ο αμερικανικός παράγων. Προσέξτε από πού αρχίσαμε το ‘74, και πού βρισκόμαστε σήμερα, εν έτει 2018, 44 χρόνια μετά. Θυμάμαι τις πρώτες μέρες μετά που πάτησε τη βόρειο Κύπρο ο Αττίλας, αρχίσαμε με την απλή λέξη: Ομοσπονδία. Παράλληλα συζητείτο λύση Καντονίων. Λίγο αργότερα, ζώντος του Μακαρίου, μιλήσαμε για Δικοινοτική. Χωρίς το Διζωνική. Διότι δύο ζώνες, παρέπεμπαν σε εδαφικό διαχωρισμό. Και μετά την αποδημία εις Κύριον του Αρχιεπισκόπου, άρχισαν οι συζητήσεις για το τι εννοούσε. Μέχρι σήμερα, παραμένει αίνιγμα το τι ακριβώς εννοούσε ο ιστορικός μας ηγέτης. Ουδείς γνωρίζει…
Και τελικά, καταλήξαμε σε ένα ωραίο περιτύλιγμα -πώς περιτυλίγουμε τα πρωτοχρονιάτικα δώρα του Άη Βασίλη;- που ικανοποιούσε τις… πατριωτικές ανησυχίες των περισσοτέρων: Και το όνομα αυτής; ΔΔΟ. Που διήρκεσε πέραν των τριών δεκαετιών. Εν τω μεταξύ, για να περνά ο καιρός και να εγκαθιδρυθεί, να παγιωθεί η διχοτόμηση, αναλύσεις επί αναλύσεων. Πώς να αποφευχθεί η Διχοτόμηση που ονειρευόταν ο Ντενκτάς, πώς να αποφύγουμε τη δημιουργία δύο κρατών; Πώς να πραγματοποιήσουμε το όραμα του εθνάρχη Μακαρίου για επανενωμένη Κύπρο; Πώς να τα βρούμε, με βάση την Ομοσπονδία, απορρίπτοντας μετά βδελυγμίας τη Συνομοσπονδία;…
Γενεές Ε/Κυπρίων, παρήλθον. Πρόσφυγες ένας-ένας έφυγαν, πικραμένοι, με «την καρκιάν καμένην», για την επουράνια βασιλεία. Για το στερνό τους ταξίδι. Χωρίς να προλάβουν να γυρίσουν στα χώματα που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν. Στις περιουσίες, που με ιδρώτα και αίμα, απέκτησαν! Παιδιά προσφύγων, μισο-θυμούνταν τη χαμένη πατρίδα και είχαν, ψηλά ακόμη το αντικατοχικό λάβαρο. Παρήλθε και αυτή η περίοδος. Πολλοί βολεύτηκαν. Εκτός από τους μη πρόσφυγες, άρχισαν να στέκονται στα πόδια τους και πολλοί πρόσφυγες. Με κόπο και μόχθο, αναπτύχθηκαν οικονομικά, κατάφεραν να ορθοποδήσουν. Άρχισε να ξεφτίζει ο πόθος της επιστροφής. Μόνο κάποιοι ρομαντικοί, εξακολουθούσαν να θυμούνται και να αγωνίζονται. Να επιθυμούν επιστροφή στην τουρκοπατημένη πατρίδα! Ε, να αγωνίζονται από τον καναπέ, και με άρθρα που πληκτρολογούσαν… Όπως εγώ, τώρα! Όχι! Δεν πήραμε τα όπλα. Η τουρκική υπεροπλία, δεν μας το επιτρέπει.
Και φτάνουμε στον Νοέμβριο 2018. Ε, ας πούμε την αλήθεια, επιτέλους. Ωρίμασαν τα πράγματα, σκέφτηκε η εξουσία. Εδώ, δεν εννοώ συγκεκριμένα τον Νίκο Αναστασιάδη. Όχι. Οποιοσδήποτε και να ήταν αυτή τη στιγμή στη θέση του, θα εισήγαγε τον όρο Χαλαρή, Αποκεντρωμένη Ομοσπονδία. Δεξιός, Κεντρώος ή και Αριστερός πρόεδρος. Θα σκεφτόταν: «Άντε, πέρασε μισός περίπου αιώνας, ο διαχωρισμός ρίζωσε για τα καλά. Οδοφράγματα άνοιξαν -και συνεχίζουν να ανοίγουν- η λήθη έκανε το έργο της… Πήγαν, είδαν τα σπίτια τους, έκλαψαν, εκτονώθηκαν, άρχισαν ακόμη και κοινωνικές σχέσεις φιλίας με τους σφετεριστές που πήραν τη γη τους. Ποιος θυμάται και πονά για την Κερύνεια; Ποιος σκέφτεται τη Μόρφου;
Ποιος θυμάται την βασιλεύουσα Αμμόχωστο; Ελάχιστοι. Αυτούς που ονομάσαμε πιο πάνω, ρομαντικούς. Εδώ, πρέπει να κοιτάξουμε την πρόοδο. Και -σύμφωνα με τον κ. Λακκοτρύπη- σύντομα θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Το φυσικό αέριο θα μας πλουτίσει όλους…
Τολμούν λοιπόν, να πάρουν τη μεγάλη απόφαση: Αποκεντρωμένη. Ποιες Συμφωνίες Κορυφής ‘77 και ‘79; Ποια 8η Ιουλίου του μ. Τάσσου; Αποκεντρωμένη. Τελεία και παύλα! Να κάνει κουμάντο ο καθένας στα του οίκου του. Όμορφα και ειρηνικά…
Νομίζετε πως πραγματικά, διαφωνεί το ΑΚΕΛ, με την ιδέα να τα βρούμε στο πλαίσιο μιας αποκέντρωσης εξουσιών; Και να τελειώνουμε; Χα! Μην αυταπατάσθε. Τα είπανε, τα συμφωνήσανε με τον κ. Αναστασιάδη. Αλλά, για την τιμή των όπλων, τάααχαμου, βρίσκονται σε σφοδρή διαφωνία με τους χειρισμούς του Προέδρου. «Σκληρό ροκ Άντρου κατά Προεδρικού…», βλέπω με πηχυαίους τίτλους στον Τύπο…! Και μου ’ρχεται να κάνω εμετό. Έλεος! Σας πήραμε χαμπάρι ρεεεεε!
