Ο Αντώνης Μ. Χατζηαντώνης μας προτρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Αγίου Αντωνίου.

Αύριο 17 Ιανουαρίου, εορτάζουμε τη μνήμη του αποκαλούμενου και Ιδρυτή του Ασκητισμού, Αντωνίου του Μεγάλου. Ο γράφων, επιθυμεί να αφιερώσει το κείμενο αυτό στον Άγιο, εφόσον φέρει και το όνομά του.

Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε το 251 μ.Χ., στο χωριό Κόμα της Αιγύπτου. Καταγόταν από γονείς ευπόρους, αλλά ευσεβείς. Προτιμούν να στερήσουν τη μόρφωση από το παιδί τους, προκειμένου να του εξασφαλίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών, φοβούμενοι ότι η συναναστροφή του υιού τους με άλλα παιδιά στο σχολείο, θα τον οδηγούσε στην Ειδωλολατρία. Σε ηλικία μόλις 18 ετών, μένει ορφανός.
Τότε, ο Αντώνιος, στρέφεται προς τον Χριστό. Ακούγοντας τα λόγια του Ιησού, στην Παραβολή για τον πλούσιο νεανία: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, πώλησον σοι τα υπάρχοντα, και διάδος πτωχοίς, δεύρο ακολούθει μοι και έξεις θησαυρόν εν Ουρανώ…». (Κατά Ματθαίον, ιθ’ 16 – 26), πωλεί όλη την περιουσία του, όλα του τα κτήματα, αλλά δεν κρατά το χρυσάφι για τον εαυτό του…
Το δίδει στους πτωχούς, αλλά και στην Εκκλησία. Δεν τον θαμπώνει ο χρυσός, ούτε η χλιδάτη ζωή. Αποφασίζει να αναχωρήσει για την έρημο προς άσκησιν και σωτηρίαν της ψυχής του. Εκεί στο ερημητήριο του, γνωρίζει έναν Γέροντα, γίνεται πιστός ακόλουθός του, και κάποια στιγμή, τον ερωτά: «Πώς θα επιδιώξω την αρετή, Γέροντα; Εσύ τι πράττεις;». Ο ασκητής, του απαντά: «Υποπιάζω μοι το σώμα και δουλαγωγώ…!» (Παύλου, προς Κορινθίους, θ’ 27).
Τότε, όμως, είναι που αρχίζουν και οι επιθέσεις του διαβόλου. Δεν υπάρχει Άγιος, που να δέχθηκε τόσες πολλές επιθέσεις από τον Σατανά, όσο ο Μέγας Αντώνιος. Αρχίζει τον αγώνα του κατά των επερχόμενων πειρασμών. Ολημερίς προσεύχεται και νηστεύει. Τρώγει ελάχιστα.
Ο διάβολος, παρακολουθώντας την πρόοδο του Αντωνίου, ταράζεται. Πρώτα, επιχειρεί να τον φορτώσει με ενοχές, για το γεγονός ότι εγκατέλειψε μόνη, την αδελφή του. Αποτυγχάνει! Μετά, παρουσιάζει στα όνειρα του Αγίου, σκηνές οργίων από οίκους πορνείας και διασκέδασης…! Ο Αντώνιος, δεν κάμπτεται, δεν μπαίνει στον σατανικό πειρασμό να αφήσει την έρημο. Κόβει εντελώς το λιγοστό ψωμάκι, με το οποίο τρεφόταν!
Ούτε όταν ο δόλιος δαίμων, μεταμφιέζεται σε ωραία γυμνή γυναίκα, καταφέρνει να ωθήσει, να παρασύρει τον Αντώνιο στην ακολασία. Αντιθέτως, ο ιδρυτής του Ασκητισμού, γονατίζει και δοξάζει τον Θεό, για την τελειότητα των δημιουργημάτων Του!
Τελικά, απογοητευμένος επιχειρεί να δελεάσει τον Άγιο, χρησιμοποιώντας ως δόλωμα, το αμάρτημα της υπερηφάνειας. Εμφανίζεται μπροστά του, και λέγει: «Είμαι το πονηρόν πνεύμα της πορνείας και δοκίμασα να σε αποπλανήσω, να σε κολάσω, αλλά απέτυχα… Είσαι πολύ ισχυρός! Με νίκησες…!».
Αλλά, ούτε τότε, έπεσε στην διαβολική παγίδα ο Μέγας Ασκητής! Κοιτάζει στα μάτια, τον διάβολο, και με πλήρη ταπείνωση, του απαντά: «Δεν είμαι εγώ, που σε νίκησα, αλλά η πίστη και η δύναμη που μου δίδει ο Κύριος και δημιουργός μου…!».
Αυτή, ήταν η πορεία του Αγίου Αντωνίου, αγαπητοί μου φίλοι. Όσοι εξ ημών, θέλουμε να έχουμε μια αιώνια ζωή, στον αληθινό κόσμο που είναι η επουράνια βασιλεία, μπορούμε να εφαρμόσουμε το υπέροχο παράδειγμά του. Αλλά, πρώτα πρέπει να πιστέψουμε απόλυτα στην αγάπη του Θεού. Και με απόλυτη ταπείνωση και συντριβή, να περιφρονήσουμε τον υλισμό και τις σαρκικές ηδονές. Δεν βλέπουμε ότι όλα είναι μάταια; Προσωρινά;
Κλείνω, με μια δική μου σκέψη. Την έγραψα μεταξύ άλλων, θυμάμαι, πριν πολλά χρόνια, σε ένα μικρό σημειωματάριο που είχα, φοιτητής την 4ετία 1979 – 83, στη Θεσσαλονίκη. Το σημειωματάριο, δυστυχώς, δεν το έχω πια. Η φράση είναι: «Περιφρόνησε τα εγκόσμια, πριν σε περιφρονήσουν αυτά!».