Έρως ανίκατε μάχαν …

 

Σε προηγούμενο μας άρθρο (10 /8 /13, στον χώρο των επιστολών του «Φ», που αναδημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα στις 03/12/19 ) δείξαμε με επιχειρήματα ιστορικά και βιογεωφυσικά ότι η Κύπρος μας κόπηκε από τον Αργοσαρωνικό Κόλπο.

 

Από τους όμορφους και γλυκύτατους κόλπους, Κορινθιακό και Αργοσαρωνικό, η Κύπρος μας ξεχύθηκε από την ιερή Ελληνική μήτρα με ΟΡΜΗ σαν ένας μικρός Ηρακλής και έφθασε μέχρι τον Λίβανο. Στην άκρη εκεί της Μεσογείου ανδρώθηκε για να διαλαλεί τον Ελληνισμό, μια φυλή που  ο θεϊκός Ενιαυτός έταξε να αποτελεί θεϊκά ετοιμοπόλεμη ( ένα βήμα μπρος ), ανίκητη και αθάνατη χωροχρονική οικογένεια για την ανθρωπότητα, μια και χωρις αυτην η ανθρωπότης δεν μπορεί να υπάρξει.

 

Η Κύπρος είναι το γλυκό έαρ της Ελλάδας, το νησί της Αφροδίτης. Τρία όμως είναι τα μέρη που διεκδικούν την Αφροδίτη:

 

Η Κύπρος, η πιο γλυκιά γη ( ουσιαστικά η καρδιά ) της Ελλάδας, επάξια θεωρείται το νησί της Αφροδίτης, όπου αναδύθηκε από τους αφρούς της θάλασσας, στην Πέτρα του Ρωμιού της Πάφου.

 

Τα γλυκά Κύθηρα (Τσιρίγο):« Εις σένα, Τσιρίγο μου όμορφο, γεννήθη η Αφροδίτη », όπως και     

 

« Η Ουράνια Αφροδίτη σου έδωσε Τσιρίγο μου τα κάλλη ».

 

Η μικρούλα εξωτική Μήλος, με τις πανέμορφες παραλίες, όπου βρέθηκε ολοζώντανο το γιγαντιαίο, πραγματικό αριστούργημα, άγαλμα της θεάς του Έρωτα.

 

Και τα τρία μέρη της Ελληνικής γης επάξια διεκδικούν. Ποιός λοιπόν έχει δίκιο; Ή μήπως πρέπει να μονομαχήσουν μέχρι τελικής πτώσης; Η Θεία Πρόνοια δεν θα μας το επιτρέψει. Μίλησε πριν από μας για μας.

 

Το γεωδυναμικό μας μοντέλο αποδεικνύει ότι τα τρία αυτά μέρη της Ελληνικής γης ήταν ενωμένα:

 

Το ανατολικό πόδι (χερσόνησος) της Πελοποννήσου στον Λακωνικό Κόλπο (Μονεμβασιά) με θαλπωρή αγκαλιάζει, με βάση το πρότυπό μας, τα δυτικά παράλια της Κύπρου, σαν την μάνα το παιδί της και φθάνει μέχρι την Πάφο. Έτσι τα Κύθηρα κολλάνε στην Πάφο, το κέντρο λατρείας
της Αφροδίτης. Και δεν κολλάνε μόνο, αλλά εισβάλλουν βαθιά μέσα στο σώμα της Κύπρου   τα Κύθηρα, φθάνοντας μέχρι την συνώνυμή τους Κυθρέα, που είναι κατάσπαρτη από αγαλματίδια της θεάς του Έρωτα, και κάνοντας την Κύπρο μια δεύτερη μάνα.

 

Ο Καραβάς των Κύθήρων τότε χαιρετά γλυκά τον Καραβά της Κύπρου, δύο χωριά με το ίδιο αίμα, μετά από μια απρόσμενη πορεία μέσα στον χώρο και στον χρόνο. « Τα μαλλιά κουβάρια » σε μια θεϊκή διαδικασία.

 

Μα δεν θα μπορούσε να απουσιάσει από αυτό το ενωτικό πανδαιμόνιο η διπλανή μικρούλα Μήλος, που οσφραίνοντας τον θείο Έρωτα σαλτάρει με τρέλα, σαν μικρό πολεμικό άτι, και αυτή μέσα στο γλυκό σώμα της Κύπρου φθάνοντας μέχρι τον χώρο που της αρμόζει, τη συνωνυμη Μια Μηλιά της Κυθρέας, κάνοντας τα Κύθηρα μια τρίτη μάνα.

 

Και είναι αυτό το το τριπλό διονυσιακό σμίξιμο τόσο τρελό, τόσο αγαλλιαστικό και τόσο δυνατό  που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη δύναμη και λογική. Είναι μια θεϊκή επιταγή. Αλοίμονο σ’αυτόν που θα την παραβλέψει.

 

Έκανε η Θεία Πρόνοια προαιώνια την ένωση που ακόμη ο ανθρώπινος νους προσπαθεί να συνειδητοποιήσει.

 

Το ένα τα πολλά, ώστε όταν το ένα αγγιχθεί τα πολλά να’ν’ ελεύθερα να αποδώσουν το δίκαιο.

 

Η πρόκληση απαίραίτητη μια και το Θείον είναι εκ φύσεως « πολεμικό ».

 

Η κίνηση ( ροή, άπειρον, Θείον ) η ζωή, η ακινησία ( πεπερασμένο, εγκλωβισμένο, στάσιμο ) ο θάνατος.

 

« Χαίρε Κύπρος » ο σπινθήρας της ζωής.

 

Έτσι, λοιπόν, οι τρείς  Αφροδίτες ξανασμίγουν σ’ ένα έρωτα ΑΝΊΚΗΤΟ, ΘΕΪΚΟ και ΑΘΆΝΑΤΟ.

 

“ Έρως ανίκατε μάχαν “.